Franciszek Żygis

Generał Franciszek Żygis
generał brygady
Data i miejsce urodzenia	6 czerwca 1942 Tawliny
Data i miejsce śmierci	9 lipca 2023 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1960–2002
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Formacja	Wojska Obrony Powietrznej Kraju, Siły Powietrzne
Stanowiska	dowódca dywizjonu, dowódca pułku, dowódca brygady, dowódca dywizji, szef Wojsk Rakietowych i Artylerii OPK, zastępca dowódcy Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej - szef Wojsk Obrony Przeciwlotniczej
Odznaczenia

Franciszek Żygis (ur. 6 czerwca 1942 w Tawliny/k. Wilna, zmarł 9 lipca 2023 r. w Warszawie^[1]) – generał brygady Wojska Polskiego.

• 1956-1960 – Liceum Ogólnokształcące nr 1 w Brodnicy;
• 1960-1963 – Oficerska Szkoła Radiotechniczna w Jeleniej Górze;
• 1976 – Akademia Sztabu Generalnego WP;
• 1986 – Podyplomowe Studium Operacyjno-Strategiczne w Akademii Sztabu Generalnego WP w Warszawie.

• Starszy technik aparatury nadawczo-odbiorczej 40 Dywizjonu Ogniowego w Kołczewie (1963-1967);
• Dowódca baterii radiotechnicznej 22 Dywizjonu Ogniowego (1967-1973);
• Dowódca 40 Dywizjonu Ogniowego 26 Brygady Artylerii OPK (od marca 1973 do kwietnia 1975);
• Szef sztabu 79 Samodzielnego Pułku Artylerii Rakietowej OPK w Poznaniu (od kwietnia 1975 do kwietnia 1978);
• Dowódca 79 Samodzielnego Pułku Artylerii Rakietowej OPK w Poznaniu (od kwietnia 1978 do września 1981);
• Dowódca 4 Brygady Artylerii Rakietowej OPK im. Obrońców Wybrzeża w Gdyni (od września 1981 do stycznia 1985);
• Dowódca 3 Łużyckiej Dywizji Artylerii Obrony Powietrznej Kraju w Warszawie (od stycznia 1985 do stycznia 1986);
• Szef Wojsk Rakietowych i Artylerii Wojsk Obrony Powietrznej Kraju (od lipca 1986 do lipca 1990);
• Szef Wojsk Rakietowych i Artylerii/ Szef Wojsk Obrony Przeciwlotniczej - zastępca dowódcy Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej (od lipca 1990 do marca 2000);
• Asystent Dowódcy Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej (od marca 2000 do maja 2002);
• przeniesiony w stan spoczynku w maju 2002, pożegnany oficjalnie przez ministra obrony narodowej Jerzego Szmajdzińskiego;

• podporucznik – 29 kwietnia 1963
• porucznik – 1 października 1966
• kapitan – 21 września 1970
• major – 24 września 1975
• podpułkownik – 22 września 1978
• pułkownik – 28 września 1982
• generał brygady - 11 listopada 1994^[2] na mocy postanowienia Prezydenta RP Lecha Wałęsy

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2002)^[3]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1991)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1981)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1976)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Wpis do Księgi Honorowej Ministra Obrony Narodowej za wybitne osiągnięcia w służbie wojskowej, w szczególności za duży wkład i dokonania w umacnianiu obronności Rzeczypospolitej Polskiej - 23 lipca 2001^[4]
• inne odznaczenia

• Dowodzony przez niego 42 dywizjon otrzymał w 1974 jedną z najwyższych ocen w historii strzelań bojowych (4,87);
• Dowodzone przez niego oddziały i związki taktyczne trzykrotnie uzyskały oceny bardzo dobre na poligonie rakietowym w Aszałuku;
• Dowodzone przez niego oddziały i związki taktyczne były wyróżniane czterokrotnie (w latach 1978-1985) w dorocznej Dyrektywie do Szkolenia Sił Zbrojnych oraz nagradzane medalami "Za osiągnięcia w służbie wojskowej" i "Za wybitne osiągnięcia w służbie wojskowej";
• Jako pierwszy zorganizował i przeprowadził stzelania bojowe Wojsk Rakietowych Obrony Powietrznej na poligonie w Ustce;
• Zapoczątkował współpracę z Departamentem Obrony USA w zakresie przeciwdziałania rakietom balistycznym.

Syn Stanisława (1907-1983), rolnika i Marii z domu Gradzewicz (1913-1976). Żonaty od 1964 z Krystyną Kosiorowską, ekonomistką, dwie córki^[5].

• StefanS. Czmur StefanS., WaldemarW. Wójcik WaldemarW., Generałowie w stalowych mundurach, Poznań: Redakcja Czasopism Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej, 2003, s. 216-217, ISBN 83-11-09587-6, ISBN 83-902541-3-1, OCLC 830493553 .