Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Francisco de Zurbarán

Francisco de Zurbarán
Ilustracja
Św. Łukasz, frag. Ukrzyżowania ze św. Łukaszem
domniemany autoportret malarza, 1635–1640
Data urodzenia

1598

Data i miejsce śmierci

27 sierpnia 1664
Madryt

Narodowość

baskijska

Dziedzina sztuki

malarstwo

Epoka

barok

Multimedia w Wikimedia Commons

Francisco de Zurbarán (ur. 1598 w Fuente de Cantos w Estremadurze, ochrzczony 7 listopada tego roku; zm. 27 sierpnia 1664 w Madrycie) – hiszpański malarz epoki baroku, przedstawiciel caravaggionizmu oraz szkoły sewilskiej w malarstwie hiszpańskim.

Życiorys

Był Baskiem, synem rolników (ojciec Luis Zurbarán, matka Isabel Marquet). Ojciec wysłał go w dzieciństwie do szkoły, prowadzonej przez Juana de Roelasa w Sewilli. Szybko wyrobił sobie dobrą opinię, pomimo że w Sewilli niemało było wówczas innych doskonałych malarzy.

Początkowo kopiował prace Caravaggio, w swych oryginalnych pracach pozostawał wciąż pod jego wpływem, zyskując sobie miano "hiszpańskiego Caravaggia". Jego mistrzem był Jusepe de Ribera. W 1619 roku wrócił do Llereny, gdzie wykonywał liczne obrazy ołtarzowe i wotywne. Od swego drugiego nauczyciela przejął styl światłocieniowego malarstwa Francisca de Herrery. W 1626 roku wykonał 21 obrazów dla klasztoru San Pablo el Real dominikanów w Sewilli, które przyniosły mu sławę. W statycznej ociężałości stoją one na przeciwległym biegunie zmysłowego stylu Ribery. W 1628 roku powstały Sceny z życia S. Pedro Nolasco oraz 5 wizerunków mnichów dla klasztoru mercedariuszy w Sewilli (Królewska Akademia Sztuk Pięknych św. Ferdynanda, Madryt).

Cała twórczość malarza, poza martwymi naturami, powstała w służbie Kościoła i kontrreformacji. Wśród prac Zurbarána najliczniejsze są sceny religijne, ale nie brak też martwych natur (Martwa natura z pomarańczami i cytrynami), scen batalistycznych (Zwycięstwo pod Kadyksem) i mitologicznych (Prace Herkulesa). W 1634 roku Zurbarán został nadwornym malarzem Filipa IV. Zlecono mu dekorację Salonu Królestw w nowo zbudowanym pałacu Buen Retiro. Zurbarán namalował tam dwie bitwy, np. Zwycięstwo pod Kadyksem i 10 scen z czynami Herkulesa. Jednocześnie powstały pierwsze martwe natury, np. Martwa natura z cytrynami, pomarańczami i różą (1633), spokojna, doskonale zbudowana kompozycja o wyśmienitym oddaniu materii. Korzystając z elementów caravaggionizmu oraz wątków narodowego malarstwa hiszpańskiego, doprowadził je do punktu, który pozwolił Velazquezowi nadać mu światową rangę.

W 1658 roku malarz wrócił do Madrytu. Wzrastająca popularność Murilla zmusiła artystę do współzawodniczenia z jego miękką, płynną ekspresją. Święci z ostatnich obrazów porzucili wyraz ascezy, stali się bardziej romantyczni, a Madonny upodobniły się do włoskich pierwowzorów. Zurbarán pozostał wprawdzie przy swoim realizmie, ale wzrastające znaczenie koloru i trójwymiarowości brył w jego obrazach pokazuje, ile zdołał adaptować z włoskich mistrzów, np. Adoracja pasterzy, 1638, Musée de Grenoble).

W połowie lat 30. Zurbarán uwolnił się od ostrych kontrastów światłocienia. W 1635 artysta ponownie przebywał w Sewilli i rozpoczął niezwykle pracowitą i pełną sukcesów dekadę, pracując dla wielu kościołów i klasztorów południowo-zachodniej Hiszpanii. W roku 1636 powstała m.in. wielka seria wizerunków świętych kobiet dla szpitala św. Krwi, dziś rozproszonych w licznych muzeach całego świata, np. Święta Apolonia (Luwr, Paryż). Malował także serie obrazów dla świątyń w hiszpańskich koloniach w Ameryce, eksportując je poprzez rodzinę żony, osiadłą w Peru. Miał jednak kłopoty z uzyskaniem za nie zapłaty.

Był trzykrotnie żonaty, doczekał się szesnaściorga dzieci.

W zbiorach polskich muzeów znajdują się co najmniej dwa obrazy Zurbarána: Madonna Różańcowa adorowana przez kartuzów – Galeria Malarstwa i Rzeźby Muzeum Narodowego w Poznaniu i Chrystus przy kolumnie – Muzeum Narodowe we Wrocławiu

Dzieła artysty

Chrystus przy kolumnie (1661), Muzeum Narodowe we Wrocławiu

Bibliografia

  • Barok, Albert Rovira (red.), Maria Mach (tłum.), Łódź: Galaktyka, 1999, ISBN 83-87914-03-7, OCLC 830299699.
  • Monique de Beaucorps, Raoul Ergmann, François Trassard, Wielcy mistrzowie malarstwa europejskiego, Iwona Badowska (tłum.), Warszawa: Arkady, 1998, ISBN 83-213-3976-X, OCLC 749514226.
  • Augustin de Butler, Francisco de Zurbarán, Siechnice: Eaglemoss Polska, 1999 (Wielcy Malarze ; nr 71)
  • Christine Stukenbrock, Barbara Toepper, Arcydzieła malarstwa europejskiego, Koenigswinter: h. f. ullmann, 2007. – ISBN 978-3-8331-2131-9
  • András Székely: Malarstwo hiszpańskie. Warszawa: WAiF, 1974, s. 32-33.
Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/Francisco_de_Zurbar%C3%A1n