Francesco Damiani

Data i miejsce urodzenia	4 października 1958 Bagnacavallo
Obywatelstwo	Włochy
Wzrost	190 cm
Masa ciała	98 kg
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	ciężka
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	32
Zwycięstwa	30
Przez nokauty	24
Porażki	2
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Włochy Igrzyska olimpijskie srebro Los Angeles 1984 boks (waga superciężka) Mistrzostwa świata srebro Monachium 1982 waga superciężka Mistrzostwa Europy złoto Tampere 1981 waga superciężka złoto Warna 1983 waga superciężka

Francesco Damiani (ur. 4 października 1958 w Bagnacavallo^[1]) – włoski bokser kategorii ciężkiej i superciężkiej, wicemistrz olimpijski z 1984 i zawodowy mistrz świata organizacji WBO.

Wystąpił w wadze ciężkiej (ponad 81 kg) na igrzyskach olimpijskich w 1980 w Moskwie, gdzie pokonał Teodora Pîrjola, a w ćwierćfinale przegrał z przyszłym srebrnym medalistą Piotrem Zajewem z ZSRR^[1].

Zwyciężył w wadze superciężkiej (ponad 91 kg) na mistrzostwach Europy w 1981 w Tampere, wygrywając w półfinale z Ullim Kadenem z NRD i w finale z Wiaczesławem Jakowlewem ze Związku Radzieckiego^[2]. Sprawił sensację na mistrzostwach świata w 1982 w Monachium wygrywając w ćwierćfinale z trzykrotnym mistrzem olimpijskim i dwukrotnym mistrzem świata Teófilo Stevensonem z Kuby. Następnie pokonał Petyra Stoimenowa z Bułgarii, a w finale uległ Tyrellowi Biggsowi z USA^[3].

Obronił złoty medal na mistrzostwach Europy w 1983 w Warnie, wygrywając kolejno z Istvánem Lévaiem z Węgier, Petyrem Stoimenowem i w finale z Ullim Kadenem^[4]. Zdobył srebrny medal w wadze superciężkiej na igrzyskach olimpijskich w 1984 w Los Angeles. Pokonał m.in. Roberta Wellsa z Wielkiej Brytanii w półfinale, a w finale ponownie przegrał z Tyrellem Biggsem^[1].

Był amatorskim mistrzem Włoch w wadze ciężkiej (ponad 81 kg) w 1978^[5], 1979^[6] i 1980^[7].

Francesco Damiani przeszedł na zawodowstwo w 1985. Wygrał pierwsze 27 walk, w tym zdobył w październiku 1987 tytuł zawodowego mistrza Europy (EBU) w kategorii ciężkiej po pokonaniu Andersa Eklunda. Dwukrotnie skutecznie bronił tego pasa. 29 października 1988 w Mediolanie pokonał przez techniczny nokaut w 5. rundzie Tyrella Biggsa, rewanżując mu się za dwie porażki w czasach amatorskich.

6 maja 1989 w Syrakuzach zdobył nowo utworzony tytuł zawodowego mistrza świata wagi ciężkiej organizacji WBO po pokonaniu przez nokaut w 3. rundzie Johnny’ego du Plooya z Południowej Afryki. Obronił tytuł wygrywając z Danielem Eduardo Neto przez techniczny nokaut w 2. rundzie 16 grudnia 1989 w Cesenie. Stracił pas mistrza świata 11 stycznia 1991 w Atlantic City, gdy Ray Mercer pokonał go przez nokaut w 9. rundzie, łamiąc mu nos. Była to pierwsza zawodowa przegrana Damianiego. Potem stoczył jeszcze cztery walki, wygrywając trzy pierwsze z nich, m.in. z byłym mistrzem świata WBA Gregiem Page’em. W kolejnej walce 23 kwietnia 1993 w Memphis przegrał przez techniczny nokaut w 8. rundzie z Oliverem McCallem. Była to ostatnia walka zawodowa Damianiego^[8].