Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Florinda Bolkan

Florinda Bolkan
Ilustracja
Florinda Bolkan 1973 (Krótkie wakacje)
Imię i nazwisko

Florinda Soares Bulcão

Data i miejsce urodzenia

15 lutego 1941
Uruburetama

Lata aktywności

1968–2020

Strona internetowa

Florinda Bolkan, właśc. Florinda Soares Bulcão (ur. 15 lutego 1941 w Uruburetama) – brazylijska aktorka, reżyserka filmowa i modelka.

Życiorys

Urodziła się w Uruburetama[1][2] w stanie Ceará w północno–wschodniej Brazylii jako najmłodsza z trójki dzieci[3]. Jej matka, Maria Hosana Sousa Bulcão, była pochodzenia indiańskiego[4], a ojciec, José Pedro Soares Bulcão, był dziennikarzem, historykiem, genealogiem, poetą i politykiem, który w latach 1921–1928 był posłem do parlamentu Ceará[5][6]. Miała ponad rok, kiedy zmarł jej ojciec[3]. Dorastała w Fortaleza ze starszym rodzeństwem: siostrą Aliną i bratem José Marią[3][7]. Kilka lat później jej matka wyszła ponownie za mąż, a rodzina zamieszkała w Rio de Janeiro, gdzie mająca wówczas zaledwie 14 lat Florinda rozpoczęła pracę jako sekretarka[3]. Znajomość języka angielskiego i francuskiego oraz doskonała aparycja umożliwiły jej podjęcie pracy jako kontrolerki lotów w brazylijskich liniach lotniczych „Varig” na stanowisku PR. Poznała polskiego szlachcica i przez krótki czas była zaręczona, chociaż jej chęć podróżowania oznaczała, że ​​związek ten nigdy nie będzie trwały[8]. W 1963 odwiedziła Londyn i Paryż. Pracowała jako modelka w Nowym Jorku. W 1965 rozpoczęła studia na Sorbonie.

W 1967 na zaproszenie włoskich przyjaciół podczas wakacji na wyspie Ischia poznała Luchino Viscontiego[3], który wprowadził ją do świata filmu. W 1968 osiadła w Rzymie. Na potrzeby swojej kariery filmowej przyjęła nazwisko Florinda Bolkan jako bardziej zrozumiałe dla zachodnioeuropejskiej publiczności. Debiutowała na ekranie w roli Lolity w komedii przygodowej Candy (1968) u boku Ringo Starra i zespołu The Beatles. W 1969 nagrała dwie piosenki – „Metti Una Sera A Cena” i „Oggi Te Ne Vai”[9].

Jednak dopiero rola Clary Mataro w melodramacie Vittoria De Siki Krótkie wakacje (Una breve vacanza, 1973) stała się dla niej przepustką do światowej kariery[10].

W swojej długoletniej karierze filmowej zagrała w kilkudziesięciu filmach i serialach telewizyjnych[11]. Na ogół były to filmy włoskie. Zdarzało się jej jednak występować w filmach zaliczanych do klasyki kina światowego u boku gwiazd wielkiego formatu. Jako jedna z czterech włoskich aktorek, obok takich gwiazd jak: Sophia Loren, Claudia Cardinale i Monica Vitti, jest czterokrotną laureatką prestiżowej nagrody David di Donatello[12], uznawanej we Włoszech za krajowy odpowiednik nagrody Oscara. W 2000 brazylijskim filmem Eu Não Conhecia Tururu zadebiutowała jako reżyserka i scenarzystka. Zagrała w nim również główną rolę.

Życie osobiste

Przez 20 lat była partnerką życiową hrabiny Mariny Cicogny – wpływowej i bogatej arystokratki włoskiej, producentki filmowej[13].

Filmografia

W jednym z włoskich filmów z lat 70. – Cari genitori, u szczytu swojej kariery filmowej

Filmy

  • 1968: Candy jako Lolita
  • 1969: Zmierzch bogów (La caduta degli dei) jako Olga
  • 1969: Karabin maszynowy McCaina (Gli intoccabili) jako Joni Adamo
  • 1969: Dziewczyna raczej skomplikowana (Una ragazza piuttosto complicata) jako Greta
  • 1969: Miłosny krąg (Metti, una sera a cena) jako Nina
  • 1969: Złodziej zbrodni (Le voleur de crimes) jako Florinda
  • 1969: Detektyw (Un detective) jako Vera Fontana
  • 1970: Sezon w piekle (Una stagione all’inferno) jako Gennet
  • 1970: Anonimowy wenecjanin (Anonimo veneziano) jako Valeria
  • 1970: Śledztwo w sprawie obywatela poza wszelkim podejrzeniem (Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto) jako Augusta Terzi
  • 1970: I nadszedł dzień czarnych cytryn (E venne il giorno dei limoni neri) jako Rossana Sciortino
  • 1971: Jaszczurka w kobiecej skórze (Una lucertola con la pelle di donna) jako Carol Hammond
  • 1971: Ostatnia dolina (The Last Valley) jako Erica
  • 1971: Spotkanie (Incontro) jako Claudia Ridolfi
  • 1972: Prawo do miłości (Le droit d’aimer) jako Helena
  • 1972: Nie torturuj kaczuszki (Non si sevizia un paperino) jako Maciara
  • 1972: Człowiek godny szacunku (Un uomo da rispettare) jako Anna
  • 1973: Krótkie wakacje (Una breve vacanza) jako Clara Mataro
  • 1973: Drodzy rodzice (Cari genitori) jako Giulia Bonanni
  • 1974: Kariera na zlecenie (Le mouton enragé) jako Flora Danieli
  • 1974: Flavia heretyczka (Flavia, la monaca musulmana) jako Flavia Gaetani
  • 1975: Ślady (Le orme) jako Alice Campos
  • 1975: Fałszywy król (Royal Flash) jako Lola Montez
  • 1975: Zamach w Sarajewie (Atentat u Sarajevu) jako Zofia von Hohenberg
  • 1976: Zdrowy rozsądek przyzwoitości (Il comune senso del pudore) jako Loredana Davoli
  • 1978: Ostatni dom na plaży (La settima donna) jako zakonnica Cristina
  • 1978: Śmierć w listopadzie (Die Wölfin vom Teufelsmoor) jako Walpurga
  • 1979: Manaos jako Manuela Aranda
  • 1983: Legati da tenera amicizia jako Adelaide
  • 1983: Woda i mydło (Acqua e sapone) jako Wilma Walsh, matka Sandy
  • 1985: Pułapka (La gabbia) jako Hélène
  • 1986: Sprawy rodzinne (Affari di famiglia, TV) jako Lina Benetti
  • 1988: Niektóre dziewczyny (Some Girls) jako pani D’Arc
  • 1988: Więzień Rio (Prisoner of Rio) jako Stella
  • 1989: Portaritratto per signora
  • 1991: Milionerzy (Miliardi) jako Margherita
  • 1994: Zbrodnia z pasji (Delitto passionale) jako Julia Yancheva
  • 1995: Cień faraona (L’ombre du pharaon)
  • 1998: Bela Donna jako Mãe Ana
  • 1999: Ombre (TV) jako Kalantan
  • 2000: Eu Não Conhecia Tururu jako Eleonora Soares Barbosa
  • 2000: Un bacio nel buio (TV) jako Aldina
  • 2003: Cattive inclinazioni jako Mirta Valenti
  • 2005: La notte breve (TV) jako sędzia
  • 2018: Jak nazywa się teraz ten kraj? (What’s This Country Called Now?, krótkometrażowy) jako arcyksiężna Zofia
  • 2019: Magari jako Olga

Seriale

Nagrody i nominacje

Rok Nagroda Kategoria Film Rezultat
1969 Nagroda Złotego Globu we Włoszech Najlepsza nowa aktorka[14] Miłosny krąg (1969) Wygrana
David di Donatello Złoty Talerz[14] Dziewczyna raczej skomplikowana (1969)
Miłosny krąg (1969) 		Wygrana
1971 Najlepsza aktorka[14] Anonimowy wenecjanin (1970) Wygrana
1973 Najlepsza aktorka[14] Drodzy rodzice (1972) Wygrana
1975 Stowarzyszenie Nowojorskich Krytyków Filmowych Nagroda dla Najlepszej Aktorki[14] Krótkie wakacje (1973) Wygrana
Stowarzyszenie Krytyków Filmowych Los Angeles Najlepsza aktorka[14] Wygrana
1999 Brazylijska nagroda kinowa Guarani Najlepsza aktorka drugoplanowa[15] Bella Donna (1998) Nominacja
2000 Festival de Gramado Najlepszy film Eu Não Conhecia Tururu (2000) Nominacja

Przypisy

  1. ↑ Personalidade: Florinda Bolkan (Brasil). InterFilmes.com. [dostęp 2024-12-29]. (port.).
  2. ↑ Florinda Bolkan. AdoroCinema. [dostęp 2024-12-29]. (port.).
  3. ↑ a b c d e Fortaleza Nobre: Florinda Bolkan – Uma história de vida. Ceará Nobre, 12 lipca 2011. [dostęp 2024-11-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-11-29)]. (ang.).
  4. ↑ Bolkan, Florinda (1941–). Encyclopedia.com. [dostęp 2024-12-29]. (ang.).
  5. ↑ José Pedro Soares Bulcão. Famílias Cearenses. [dostęp 2024-11-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-11-29)]. (port.).
  6. ↑ Soares Bulcão Biografia (l873–1942). Jornal de Poesia. [dostęp 2024-11-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-11-29)]. (port.).
  7. ↑ Artista: Florinda Bolkan (15 de fevereiro de 1941). Filmow.com. [dostęp 2024-12-29]. (port.).
  8. ↑ Florinda Bolkan (1941–). The Encyclopedia of Fantastic Film and Television. [dostęp 2024-11-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-11-29)]. (ang.).
  9. ↑ Florinda Bolkan w bazie Discogs.com (ang.)
  10. ↑ Florinda Bolkan Biography. Fandango. [dostęp 2024-12-29]. (ang.).
  11. ↑ Florinda Bolkan. Rotten Tomatoes. [dostęp 2024-12-29]. (ang.).
  12. ↑ Florinda Bolkan biografia. MyMovies.it. [dostęp 2024-12-29]. (ang.).
  13. ↑ Alex Williams, Marina Cicogna, Italy’s First Major Female Film Producer, Dies at 89, „The New York Times”, 10 listopada 2023 [dostęp 2024-02-23] (ang.).
  14. ↑ a b c d e f Florinda Bolkan Biography, „TV Guide” [dostęp 2024-11-29] [zarchiwizowane z adresu 2024-11-29] (ang.).
  15. ↑ 4º Prêmio Guarani: Premiados de 1998. Papo de Cinema. [dostęp 2024-12-29]. (port.).

Bibliografia

  • Florinda Bolkan. „Film”. nr 30 (1494) (XXXII), s. 24, 24 lipca 1977. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X. 
  • Wojciech T. Jurewicz. Piękność perwersyjna. „Film”. nr 19/1991 (2182) (XLVI), s. 16, 12 maja 1991. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X. 
  • Ephraim Katz, Ronald Dean Nolen: The Film Encyclopedia. Wyd. 7. New York: Collins Reference, 2012, s. 161. ISBN 978-0-06-202615-6. (ang.).

Linki zewnętrzne

Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/Florinda_Bolkan