Fiat 666RN
| |
| Dane ogólne | |
| Inne nazwy |
Fiat 666RN Urbano |
|---|---|
| Producent | |
| Lata produkcji |
1950 (Polska) |
| Miejsce produkcji | |
| Dane techniczne | |
| Typy nadwozia |
Wysokopodłogowy autobus miejski klasy MIDI |
| Układ drzwi |
0-2-2 |
| Liczba drzwi |
2 |
| Silniki |
Fiat 366/45 |
| Moc silników |
83 kW (113 KM) |
| Skrzynia biegów |
F25.18.00 |
| Liczba przełożeń |
4 |
| Długość |
9880 mm |
| Szerokość |
2410 mm |
| Wysokość |
3200 mm |
| Masa własna |
8000 kg |
| Masa całkowita |
11650 kg |
| Rozstaw osi |
5100 mm |
| Wnętrze | |
| Liczba miejsc siedzących |
42 + 2 |
| Informacje dodatkowe | |
| ABS |
Nie |
| ASR |
Nie |
| EBS |
Nie |
| ESP |
Nie |
| Klimatyzacja |
Nie |
Fiat 666RN – autobus miejski lub międzymiastowy, produkowany w Polsce na przełomie lat 40. i 50. XX wieku w koprodukcji z włoską firmą FIAT. Miejsce kierowcy umieszczone było nietypowo, bo po prawej stronie pojazdu. Do jego napędu użyto wysokoprężnego silnika Fiat 366/45.
Historia modelu
Nadwozie zaprojektowane zostało jeszcze w 1948 roku przez Stanisława Panczakiewicza[1]. W 1950 roku Centralny Zarząd Przemysłu Motoryzacyjnego w Warszawie zadecydował o podjęciu w fabryce wagonów Sanowag w Sanoku montażu autobusu międzymiastowego "Fiat 666RN" o długości blisko 10 metrów. Ogółem w 1950 roku zmontowano 71 sztuk tych autobusów na włoskich podwoziach z użyciem importowanych podzespołów. Rozwojowi montażu przeszkodziło nasilenie zimnej wojny.
Konstrukcja
Do napędu pojazdu stosowano silnik rzędowy, 6 cylindrowy, wysokoprężny, 4-suwowy, typu 366/45, o pojemności skokowej 9365 cm³ i mocy maksymalnej 83 kW (113 KM), osiąganej przy 1900 obr./min. Pozwalał on autobusowi na uzyskanie prędkości maksymalnej 78 km/h. Mechaniczna skrzynia biegów typu F25.18.00, miała koła zębate 3 i 4 biegu stale zazębione. W podwoziu zastosowano podłużnicową ramę nośną, powiązaną z nadwoziem o konstrukcji szkieletowej. Zawieszenie przednie było zależne, złożone z półeliptycznych resorów piórowych i hydraulicznych amortyzatorów ramieniowych. Zawieszenie tylne składało się z półeliptycznych resorów piórowych i dodatkowych resorów pomocniczych.
Nadwozie autobusu było konstrukcji szkieletowej, do którego montowano elementy poszycia zewnętrznego z blachy stalowej. Obicia ścian wewnątrz autobusu wykonano ze sklejki i płyt pilśniowych.
Przypisy
- ↑ Stanisław Panczakiewicz 1900-1982, Panczakiewicz Design Art [dostęp: 8.08.2015]
Bibliografia
- Andrzej Zieliński: Polskie Konstrukcje Motoryzacyjne 1947-1960. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 2006. ISBN 978-83-206-1541-8.