Feliks Bernard Libert

major dyplomowany
Data i miejsce urodzenia	18 stycznia 1899 Łódź
Data i miejsce śmierci	3 listopada 1950 Londyn
Przebieg służby
Lata służby	1914–1930
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	5 pułk piechoty Legionów 31 pułk piechoty 54 pułk piechoty 20 Dywizja Piechoty Armia „Poznań”
Stanowiska	szef kompanii oficer gospodarczy adiutant batalionu dowódca kompanii dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Feliks Bernard Libert (ur. 18 stycznia 1899 w Łodzi, zm. 3 listopada 1950 w Londynie) – major dyplomowany Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej^[1].

Syn Waleriana i Marii z Widerskich. W Łodzi od 1908 do 1915 był uczniem 7 klasowej Szkoły Handlowej Zgromadzenia Kupców. Następnie również w rodzinnym mieście uczęszczał na kursy dokształceniowe, które odbywały się w prywatnej szkole inż. Barszczewskiego. Był członkiem tajnego skautingu^[1]. 2 maja 1915 wstąpił do 2 pułku strzelców I Brygady Legionów Polskich Józefa Piłsudskiego., z którym walczył na froncie do 15 października 1915. Podczas walk został ranny w bitwie pod Kostiuchnówką. Po opuszczenia szpitala, do 15 marca 1916 w Piotrkowie Trybunalskim był w dyspozycji dowództwa tamtejszego garnizonu^[1]. Następnie z 8 kompanią 5 pułku piechoty Legionów wyjechał na front, pełniąc w nim służbę do 17 lipca 1917. Przebywając w Łodzi został aresztowany, a następnie przewieziony do Warszawy, gdzie trafił do aresztu, a później transportowany do obozu dla internowanych w Szczypiornie. Podczas transportowania zbiegł i ukrywał się w rodzinnym mieście pracując w POW na stanowisku komendanta sekcji, a następnie plutonu^[1].

13 listopada 1918 oddelegowano go do pełnienia obowiązków zastępcy komendanta Obwodu VI Ziemi Kaliskiej. Kiedy POW wcielono do Wojska Polskiego otrzymał przydział do 31 pułku piechoty na stanowisko szefa 6 kompanii^[1]. 21 czerwca 1919 wyruszył z pułkiem na front w Galicji Wschodniej walcząc tam z wojskami ukraińskimi pod Krzywczem, Germakówką oraz Zalesiem. 10 września został przydzielony w Dowództwie Okręgu Generalnego IV w Łodzi do Oddziału II Informacyjnego, gdzie również zdał egzaminy dojrzałości w zakresie szkoły średniej. Tam również został awansowany na stopień podporucznika^[1]. 21 stycznia 1920 powrócił na front do macierzystego pułku. Od 14 czerwca przebywał w szpitalu, a 12 lipca powrócił do pułku i objął w 5 kompanii stanowisko młodszego oficera. Walczył z pułkiem pod Cichą Wolą, Kuzkami, Buszkami i Łysowem^[1]. W dniu 3 sierpnia został w II batalionie oficerem gospodarczym, z którym brał udział w Bitwie Warszawskiej, podczas której walczył pod Radzyminem, a następnie uczestniczył w wypadzie na Wyszków kończąc szlak bojowy w bitwie toczonej od 11 do 13 września pod Sokalem. Od 14 listopada 1920 do 14 lipca 1922 pełnił obowiązki adiutanta II batalionu^[1]. Po zakończeniu wojny do 1 września 1923 zajmował w pułku różne stanowiska. W okresie od 7 stycznia do 2 maja 1925 był słuchaczem IX Kursu Wyszkolenia Młodszych Oficerów Piechoty. Po powrocie do pułku został wyznaczony na stanowisko oficera instrukcyjnego przysposobienia wojskowego, a 24 września 1927 został dowódcą 8 kompanii^[2]. W 1932 był absolwentem XI promocji w Wyższej Szkoły Wojennej. 1 listopada 1932 otrzymał skierowanie do Wojskowego Biura Historycznego, w którym przebywał do wybuchu wojny. W roku 1935 w 54 pułku piechoty odbył staż na stanowisku dowódcy batalionu. W WBH otrzymał awans na stopień majora dyplomowanego ze starszeństwem z 1 stycznia 1936^[2].

W marcu 1939 jako oficer sztabu służył w dowództwie 20 Dywizji Piechoty, a następnie Armii „Poznań”. Po bitwie nad Bzurą z częścią rozbitej armii przedostał się do Warszawy, gdzie brał udział w jej obronie będąc w sztabie gen. Tadeusza Kutrzeby. Po kapitulacji przebywał w obozie jenieckim w Königstein, a później w oflagu VII A Murnau^[2]. Po wyzwoleniu służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, a kiedy został zdemobilizowany zamieszkał w Wielkiej Brytanii, gdzie pracował w Instytucie Historycznym im. Gen. Władysława Sikorskiego z siedzibą w Londynie^[2]. Pośmiertnie został mianowany podpułkownikiem^[3].

Zmarł 3 listopada 1950, a 9 listopada pochowany na cmentarzu St. Mary's Cemetery, Kensal Green (kwatera 20/4-26735)^[4] w Londynie^[2].

Od 29 marca 1924 był żonaty z Marianną z domu Asik i mieli córkę Bożenę^[3].

• Krzyż Walecznych^[3]
• Złoty Krzyż Zasługi (18 lutego 1939)^[5]
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[6]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

• Zdzisław Kowalski: Wojna polsko-bolszewicka na łamach polskich fachowych periodyków wojskowych. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001, s. 200–202. ISBN 83-7174-856-6.