Feliks Harasymowicz
| |
 podpułkownik artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 listopada 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
4 czerwca 1968 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
12 pułk artylerii polowej |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Feliks Harasymowicz (Harasimowicz) (ur. 20 listopada 1890 w Puławach, zm. 4 czerwca 1968 w Krakowie) – oficer Błękitnej Armii, Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej i Polskich Sił Zbrojnych, kawaler Orderu Virtuti Militari, doktor praw.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Władysława i Wiktorii z Szymańskich. Absolwent wydziału prawa Uniwersytetu Petersburskiego i Oficerskiej Szkoły Artylerii w Petersburgu. W I wojnie światowej walczył na froncie włoskim[1].
W 1918 wstąpił do Błękitnej Armii gen. Józefa Hallera. Od października 1918 był szefem Biura Komunikacji Dyplomatycznej Komitetu Narodowego Polskiego we Francji, a później adiutantem i dowódcą baterii w 6 pułku artylerii polowej. Będąc dowódcą I dywizjonu 12 pułku artylerii polowej walczył na froncie polsko-bolszewickim. W maju 1920, za zniszczenie bolszewickiego pociągu pancernego przez dyon, w czasie obrony Krzyżopola na Ukrainie odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[1]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii gen. Hallera[2]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w 11 dywizjonie artylerii ciężkiej[3].
Po wojnie pełnił służbę w 5 pułku artylerii ciężkiej w Krakowie na stanowisku komendanta kadry baterii zapasowej[4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 147. lokatą w korpusie oficerów artylerii[5]. Z dniem 15 lipca 1924 został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza pułku[6][7]. 1 grudnia tego roku został awansowany na stopień podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 29. lokatą w korpusie oficerów artylerii[8]. W październiku 1925 został przesunięty na stanowisko dowódcy III dywizjonu[9]. W kwietniu 1928 został przeniesiony z 4 Okręgowego Szefostwa Artylerii w Łodzi na stanowisko oficera placu w Częstochowie[10][11]. W tym samym roku uzyskał stopień doktora praw na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego[12]. W marcu 1929 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Sosnowiec na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta[13][14]. W grudniu tego roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr V[15]. Z dniem 31 maja 1930 został przeniesiony w stan spoczynku[16]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź Miasto II. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr IV. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy OK IV”[17].
Od sierpnia 1940 był oficerem artylerii w Brygadzie Strzelców Karpackich, a następnie służył w 2 Korpusie Polskim gen. Władysława Andersa[1].
W latach 1947–1958 był poddany kontroli operacyjnej przez funkcjonariuszy Wojewódzkiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Publicznego w Krakowie, jako „były oficer Wojska Polskiego sprzed 1939 r. podejrzany o współpracę z Oddziałem II Sztabu Generalnego WP”[18].
Zmarł w Krakowie, spoczywa na miejscowym cmentarzu wojskowym, przy ul. Prandoty.
Był żonaty z Eleonorą, miał syna Jerzego (ur. 1921)[1]. W Oddziałowym Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej w Krakowie przechowywana jest teczka personalna informatora pseudonim „Wega” dot. Jerzego Harasimowicza s. Feliksa (ur. 11 września 1921)[19].
Ordery i odznaczenia
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Polak (red.) 1991 ↓, s. 50.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 4 sierpnia 1920 roku, s. 679.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 316.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 787, 816.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 191.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 72 z 28 lipca 1924 roku, s. 412.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 706, 738.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 733.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 112 z 25 października 1925 roku, s. 617.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 159.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 430, 450.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 415.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 22 marca 1929 roku, s. 102, tu ogłoszono przeniesienie do PKU Włodzimierz Wołyński.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 157, sprostowano przeniesienie.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 377.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 14 maja 1930 roku, s. 148.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 342, 910.
- ↑ Sygn. IPN Kr 010/8891.
- ↑ Sygn. IPN Kr 009/4259.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.