Fear of the Dark Tour – trasa koncertowa heavymetalowego zespołu Iron Maiden, która trwała od 3 czerwca do 4 listopada 1992 roku. Zespół po raz pierwszy odwiedził Islandię, Argentynę, Chile, Meksyk, Portoryko, Urugwaj, Wenezuelę i Nową Zelandię. Ogółem grupa zagrała w 25 krajach, na pięciu kontynentach świata. Iron Maiden wystąpili przed setkami tysięcy fanów na stadionach Ameryki Łacińskiej oraz jako gwiazda kolejnych odsłon „Monsters of Rock Festival”. Formacja występowała na stadionach, wielkich festiwalach oraz arenach sportowych i amfiteatrach, jedynie w kilku przypadkach dając koncerty w kameralnych obiektach^[1].

Widowisko, które zespół zaprezentował należało do jednych z najlepszych w jej dotychczasowej historii. 22 sierpnia 1992 zespół wystąpił po raz drugi jako gwiazda festiwalu „Monsters of Rock” w Donington. Ograniczono liczbę sprzedaży biletów do 68,500 osób po tym, jak w wypadku z 1988 r., dwóch fanów zostało zgniecionych na śmierć. Jednak ostatecznie dzięki zabiegom managementu, zezwolono na obecność około 80 tys. widzów. Koncert sfilmowano i wydano na kasecie wideo oraz limitowanym zestawie CD. Część koncertów europejskich zarejestrowano, wyselekcjonowany materiał znalazł się na albumie A Real Live One. W trakcie trasy Bruce Dickinson ogłosił, iż opuści Iron Maiden, aby poświęcić się karierze solowej. Co gorsza, narastający konflikt w łonie grupy odbijał się rykoszetem na jakości wielu koncertów. Mimo to, trasa okazała się ogromnym sukcesem komercyjnym, 67 koncertów zobaczyło około 1,7 mln widzów^[1][2].

• Black Sabbath – koncerty „Monsters of Rock” poza UK^[3].
• Skid Row – koncerty „Monsters of Rock”^[3].
• W.A.S.P. – „Monsters of Rock”, Belgia^[3].
• Slayer – „Monsters of Rock”^[3].
• Megadeth – koncerty „Monsters of Rock” poza UK^[3].
• Pantera – „Monsters of Rock” poza UK^[3].
• Danzig – koncerty „Monsters of Rock” poza UK^[3].
• Helloween – koncerty „Monsters of Rock” poza UK^[3].
• Testament – Ameryka Północna, koncerty „Monsters of Rock”^[3].
• Dream Theater – Nowy Jork^[3].
• Corrosion of Conformity – Ameryka Północna, koncerty „Monsters of Rock”^[3].
• Warrant – koncerty europejskie, Ameryka Północna, koncerty „Monsters of Rock”^[3].
• Thunder – koncerty „Monsters of Rock”, koncerty europejskie, Ameryka Południowa^[3].
• The Almighty – koncerty europejskie, koncerty „Monsters of Rock”^[3].
• Face to Face – Francja^[3].
• Coda – Meksyk^[3].
• Judge Mercy – Australia^[3].
• Gun – koncerty europejskie, koncerty „Monsters of Rock”^[3].
• Rostros Ocultos – Meksyk^[3].
• Gillman – Wenezuela^[3].
• The NOD – Nowa Zelandia^[3].

• Introdukcja: odgłosy burzy, ta sama na całej trasie^[3].

1. „Be Quick or Be Dead” (z albumu Fear of the Dark, 1992)
2. „The Number of the Beast” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
3. „Wrathchild” (z albumu Killers, 1981)
4. „From Here to Eternity” (z albumu Fear of the Dark, 1992)
5. „Can I Play with Madness” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
6. „Wasting Love” (z albumu Fear of the Dark, 1992)
7. „Tailgunner” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990)
8. „The Evil That Men Do” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
9. „Afraid to Shoot Strangers” (z albumu Fear of the Dark, 1992)
10. „Fear of the Dark” (z albumu Fear of the Dark, 1992)
11. „Bring Your Daughter… to the Slaughter” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990)
12. „The Clairvoyant” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
13. „Heaven Can Wait” (z albumu Somewhere in Time, 1986)
14. „Run to the Hills” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
15. „2 Minutes to Midnight” (z albumu Powerslave, 1984)
16. „Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy:

1. „Hallowed Be Thy Name” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
2. „The Trooper” (z albumu Piece of Mind, 1983)
3. „Sanctuary” (z albumu Iron Maiden, 1980)
4. „Running Free” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Uwagi:

• „Die with Your Boots On” (z albumu Piece of Mind, 1983) wykonywano tylko w wybranych miejscach^[3].
• „Bring Your Daughter… to the Slaughter” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990), „Sanctuary” (z albumu Iron Maiden, 1980) czy „Running Free” (z albumu Iron Maiden, 1980) nie zagrano podczas niektórych koncertów w obu Amerykach^[3].

Oprawa koncertów w 1992 r. mogła imponować rozmachem. Choć nie zabrakło nawiązania do surowości znanej z poprzedniej trasy (słynne paczki głośników w głębi sceny), to oprawa „Fear Of The Dark Tour 1992” w pełnej krasie stanowiła powrót do dawnego rozmachu. Podczas plenerowych koncertów, Iron Maiden występowali na gigantycznej scenie (100 metrów długości i 27 wysokości), zwieńczonej ogromnymi telebimami, całość przypominała potężny „Straszny Dwór”^[4] Dach estrady wieńczył gigantyczny „EDDIE-Nietoperz”, zaś z symetrycznie ustawionych skrzydeł sceny, patrzył na widzów kolosalny Eddie, znany z okładki albumu. Imponowało oświetlenie zamontowane na ruchomych, kolistych rampach, w sumie składające się z 1600 lamp^[4].

Baterie reflektorów zamontowano również na skrzydłach sceny, przy podestach na jej przedzie, w podeście na perkusję, cztery potężne rampy zawisły nad tylnym podium. Zdaniem wielu fanów, było to najlepszy system oświetleniowy, jaki Iron Maiden kiedykolwiek zaprezentowali. Zespół zrezygnował z pirotechniki, natomiast wykorzystał na szerszą skalę efekty stroboskopowe, rzutniki oraz fono-błyski i lasery. Scenę (podesty, podium, rampy) udekorowano specjalnym tworzywem z wizerunkiem konarów i korzeni drzew. W przypadku koncertów w Ameryce Łacińskiej zespół wykorzystywał podobną oprawę, jaka towarzyszyła trasie „No Prayer on the Road”^[4].

Interesująco rozwiązano kwestię wybiegów, sięgających daleko za perkusję, aż na drugi poziom estrady. Widzowie mogli podziwiać ogromnego Eddiego, przypominającego drzewo, wylewającego się na całą scenę, szereg ogromnych kotar z malowidłami, które zakrywały całą przestrzeń w tle estrady. Mobilna wersja maskotki przedstawiała się podobnie do bohatera znanego z okładki albumu Fear of the Dark, tudzież zastępowano ją nieco bardziej standardowym wariantem, przypominającym inkarnację monstrum z singla „Be Quick or Be Dead”^[4].

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

Data	Miasto	Kraj	Obiekt
Europa
3 czerwca 1992	Norwich	Anglia	The Oval P.H. (Secret Show)
5 czerwca 1992	Reykjavík	Islandia	Laugardalshöll
Ameryka Północna
8 czerwca 1992	Nowy Jork, Nowy Jork	Stany Zjednoczone	The Ritz
11 czerwca 1992	Rochester, Nowy Jork		Rochester Community Center
13 czerwca 1992	Québec, Quebec	Kanada	Colisée de Québec
14 czerwca 1992	Ottawa, Ontario		Frank Clair Stadium
16 czerwca 1992	Montreal, Quebec		Forum de Montréal
17 czerwca 1992	Toronto, Ontario		CNE Stadium
19 czerwca 1992	Cuyahoga Falls, Ohio	Stany Zjednoczone	Blossom Music Center
20 czerwca 1992	Clarkston, Michigan		Pine Knob Amphitheater
21 czerwca 1992	Tinley Park, Illinois		World Music Center
22 czerwca 1992	East Troy, Wisconsin		Alpine Valley
25 czerwca 1992	Saint Paul, Minnesota		Saint Paul Civic Center
27 czerwca 1992	Morrison, Kolorado		Red Rocks Amphitheatre
28 czerwca 1992	Salt Lake City, Utah		Salt Palace
30 czerwca 1992	Sacramento, Kalifornia		Cal Expo Amphitheatre
1 lipca 1992	Daly City, Kalifornia		Cow Palace
2 lipca 1992	Irvine, Kalifornia		Irvine Meadows Amphitheatre
5 lipca 1992	Phoenix, Arizona		Compton Amphiteatre
7 lipca 1992	San Antonio, Teksas		Freeman Coliseum
8 lipca 1992	Dallas, Teksas		Coca-Cola Amphitheatre
9 lipca 1992	Bonner Springs, Kansas		Sandstone Performing Arts
11 lipca 1992	Atlanta, Georgia		Lakewood Amphitheater
14 lipca 1992	Maryland Heights, Missouri		Riverport Amphitheater
15 lipca 1992	Nashville, Indiana		Starwood Amphitheatre
17 lipca 1992	Sunrise, Floryda		Sunrise Amphitheater
Ameryka Południowa
23 lipca 1992	Santiago	Chile	Estadio Nacional
25 lipca 1992	Buenos Aires	Argentyna	Estadio Oeste
28 lipca 1992	Montevideo	Urugwaj	General Artigas Station
31 lipca 1992	Rio de Janeiro	Brazylia	Maracanãzinho
1 sierpnia 1992	São Paulo		Estádio Palestra Itália
4 sierpnia 1992	Porto Alegre		Gigantinho Arena
Europa
15 sierpnia 1992[a]	Mannheim	Niemcy	May Market
17 sierpnia 1992	Bruksela	Belgia	Forest National
22 sierpnia 1992[a]	Castle Donington	Anglia	Donington Park
25 sierpnia 1992	Kopenhaga	Dania	Valby-Hallen
27 sierpnia 1992	Helsinki	Finlandia	Helsinki Ice Hall
29 sierpnia 1992	Sztokholm	Szwecja	Globe Arena
31 sierpnia 1992	Oslo	Norwegia	Oslo Spektrum
2 września 1992	Den Bosch	Holandia	Brabanthal
4 września 1992[a]	Lozanna	Szwajcaria	Parc de Male
5 września 1992[a]	Paryż	Francja	Parc de la Villette
7 września 1992	Miluza		Palais des Sports
8 września 1992	Annecy		Parc des Expositions
10 września 1992	Béziers		Les Arènes
12 września 1992[a]	Reggio nell'Emilia	Włochy	Arena Festa Dell’ Unita
14 września 1992[a]	Barcelona	Hiszpania	Plaza de toros de las Arenas
15 sierpnia 1992[a]	Cáceres		Plaza de toros
17 września 1992[a]	San Sebastián		Estadio de Anoeta
18 września 1992[a]	Madryt		Las Ventas
19 września 1992[a]	Saragossa		Plaza de Toros de Zaragoza
Ameryka Północna
26 września 1992	Bayamón	Portoryko	JRL Stadium
1 października 1992	Meksyk	Meksyk	Palacio de los Deportes
2 października 1992
4 października 1992	Guadalajara		Estadio Jalisco
Ameryka Południowa
9 października 1992	Caracas	Wenezuela	Poliedro de Caracas
10 października 1992
Australia i Oceania
20 października 1992	Auckland	Nowa Zelandia	Logan Campbell Centre
22 października 1992	Melbourne	Australia	Festival Hall
23 października 1992	Sydney		Hordern Pavilion
Azja
26 października 1992	Nagoja	Japonia	Nagoya Rainbow Hall
28 października 1992	Fukuoka		Kōsei Nenkin Kaikanl
30 października 1992	Hiroszima		Kōsei Nenkin Kaikan
1 listopada 1992	Osaka		Archaic Hall
2 listopada 1992			Festival Hall
3 listopada 1992	Jokohama		Yokohama Gymnasium
4 listopada 1992	Tokio		Yoyogi National Gymnasium

• Koncert w klubie OVAL P.H. został zorganizowany z myślą o wybranych członkach oficjalnego fan klubu i miał charakter tajny. Grupa wystąpiła pod nazwą „Noddin’ Donkeys”^[6].
• Zespół po raz pierwszy odwiedził Islandię, Argentynę, Chile, Meksyk, Portoryko, Urugwaj, Wenezuelę i Nową Zelandię^[6].
• Koncert w Santiago, stolicy Chile został najpierw przeniesiony do sali Estacio Mapacho a zaraz potem odwołany w wyniku politycznych nacisków przedstawicieli Kościoła Katolickiego^[7].
• Koncert w Cáceres, Hiszpania odwołano ze względu na problemy logistyczne^[6].
• Zespół przeżył chwilę grozy, kiedy nad nowojorskim lotniskiem JFK przeszła nawałnica, zmuszając pilota do przedłużenia lądowania. Manager w wyniku zajścia odwołał koncert w Madison Square Garden, grupa jednak postanowiła wystąpić w kameralnej sali The Ritz^[6].
• Koncerty w Kanadzie i USA odbywały się w arenach sportowych, na stadionach i amfiteatrach. 24 występy zobaczyło 450 tys. fanów^[6].
• 11 koncertów w Ameryce Łacińskiej zobaczyło ponad 400 tys. widzów, była to pierwsza taka trasa w historii grupy^[6].
• W Europie zespół był gwiazdą dziesięciu odsłon „Monsters of Rock Festival”, które odbyły się w Anglii, Szwajcarii, Francji, Włoszech, Hiszpanii (5 koncertów) oraz w Niemczech. Uczestniczyło w nich łącznie aż 420 tys. fanów^[6].
• W Donington zespół zagrał dla niemal 80 tys. widzów. Podczas zamykającego stawkę utworu „Running Free” do grupy dołączył Adrian Smith. Koncert profesjonalnie sfilmowano i opublikowano na nośnikach audio – wideo w 1993 roku^[6].
• Koncerty w Hiszpanii oraz Meksyku przyciągnęły łącznie po ponad 100 tys. widzów^[6].
• W Brazylii grupa wystąpiła na słynnym kompleksie Maracanzinho^[6].
• Koncert „Monsters of Rock” we Włoszech oglądało około 100 tys. fanów, był to rekord dla grupy heavymetalowej^[6].
• W trakcie trasy zarejestrowano materiał, który znalazł się na płycie koncertowej A Real Live One, wydanej w marcu 1993 roku^[6].
• Większość koncertów została całkowicie wyprzedana^[2][6].
• Bruce Dickinson ogłosił na jesieni 1992 roku, iż zamierza opuścić Iron Maiden, aby skoncentrować się na karierze solowej^[6].
• Narastający konflikt personalny w zespole negatywnie odbijał się na jakości koncertów grupy^[6].
• Choć muzycy po latach wspominali trasę, jako jedną z najtrudniejszych w historii grupy, to zarówno pod względem widowiskowym, jak i reakcji widowni portretowała ona zespół, który w dalszym ciągu był jednym z kilku największych artystów w świecie ciężkiej muzyki^[2].

• Maiden Official