Erimena
| król Urartu (?) | |
| Okres |
od 620 roku p.n.e. |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca |
Sarduri IV vel Rusa III |
| Dane biograficzne | |
| Data urodzenia |
II połowa VII wieku p.n.e. |
| Data śmierci |
605 rok p.n.e. |
| Ojciec |
Sarduri IV (?) |
| Rodzeństwo |
Rusa II vel Sarduri III |
| Dzieci |
Rusa III |
Erimena, Erimen, Ermina (orm. Էրիմենա, Էրիմեն, Էրմին) – przypuszczalnie król Urartu w latach 620–605 p.n.e. Mógł być ojcem Rusy III i bratem Rusy II. Wzmianka o Erimenie w tytulaturze Rusy III może świadczyć o tym, że Rusa III nie był potomkiem w linii prostej króla Sarduriego IV.
O schyłkowym okresie Urartu zachowało się mało wzmianek. Erimena nie został wspomniany w kronikach asyryjskich. W źródłach urartyjskich jego imię zostało wymienione obok imienia Rusy III – „Rusa III, syn Erimeny”. Istnieje kilka wersji objęcia tronu Urartu przez Erimenę. Według teorii I.M. Djakonowa Erimena był bratem Sarduriego III i objął rządy jako regent po jego śmierci[1]. N.W. Arutiunian, w oparciu o odkrycia na wzniesieniu Karmir Blur, twierdził, iż Erimena objął rządy po Sardurim IV. W przypadku tej wersji Erimena mógł być albo synem Sarduriego IV, albo tyranem, który pozbawił go tronu około 620 roku p.n.e. i zapoczątkował w Urartu nową dynastię[2][3]. Inna teoria zakłada, że Sarduri IV został pozbawiony tronu przez Rusę III, syna Erimeny. W tym przypadku Erimena nigdy nie objął rządów w Urartu.
W pierwszej połowie XX wieku I.I. Mieszczaninow wysnuł teorię, że Erimena w tytulaturze Rusy III oznacza „Ormianin”[4]. Początkowo zwolennikiem tej teorii był także R. Barnett[5], jednak w związku z pojawieniem się nowych informacji na skutek odkryć archeologicznych, odstąpił od swoich poglądów[6]. Następstwem teorii Mieszczaninowa w połączeniu z podaniami ludowymi i legendami był pogląd, że około 620 roku p.n.e. w Urartu rządziła dynastia ormiańska. Jednak wyniki badań lingwistycznych i historycznych wykluczają taką możliwość[3][7][8].
Przypisy
- ↑ И.М. Дьяконов, Последние годы Урартского государства по ассиро-вавилонским источникам, „Вестник Древней Истории” 2 (1951).
- ↑ Н.В. Арутюнян, Биайнили (Урарту), Ереван 1970.
- ↑ a b Н.В. Арутюнян, Некоторые вопросы последнего периода истории Урарту, „Древний Восток” 2 (1976).
- ↑ И.И. Мещанинов, К анализу имени Эримена, „Язык и мышление” 1 (1933).
- ↑ R.D. Barnett, The Archaeology of Urartu, „C. R. du Rencontre Assyriologique internationale” 17 (1952).
- ↑ R.D. Barnett, Urartu, w: I.E.S. Edwards i in., Cambridge Ancient history, T. 3, Cz. 1, London 1982. ISBN 0-521-22496-9.
- ↑ И.М. Дьяконов, Урартские письма и документы, Москва–Ленинград 1963.
- ↑ Б.Б. Пиотровский, Ванское царство (Урарту), Москва 1959.
Bibliografia
- C. R. du Rencontre Assyriologique internationale 17 (1952).
- Edwards I.E.S. i in., Cambridge Ancient history, T. 3, Cz. 1, London 1982. ISBN 0-521-22496-9.
- Арутюнян Н.В., Биайнили (Урарту), Ереван 1970.
- „Вестник Древней Истории” 2 (1951).
- „Древний Восток” 2 (1976).
- Дьяконов И.М., Урартские письма и документы, Москва–Ленинград 1963.
- Пиотровский Б.Б., Ванское царство (Урарту), Москва 1959.
- „Язык и мышление” 1 (1933).