Erich Bohn
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
Narodowość |
niemiecka |
Język |
niemiecki |
Dziedzina sztuki |
literatura |
Epoka |
XIX, XX w. |
Erich Bohn (ur. 11 lutego 1874 w Ruben , zm. 28 grudnia 1948) – niemiecki doktor prawa i radca.
Biogram
Erich Bohn urodził się jako syn muzykologa, dra filozofii Emila Bohna (1839–1909) i jego żony Selmy Weigelt (1845–1916)[1]. Po uzyskaniu doktoratu z prawa pracował jako adwokat i notariusz we Wrocławiu. Od 1912 zatrudniony był także jako sekretarz Intendentury we Wrocławiu, a w latach 1915-1918 w berlińskiej Intendenturze. Około 1934 prowadził kancelarię w domu Zum Goldenen Becher (Pod Złotym Pucharem, Rynek 26)[1].
Poza wykonywanym zawodem zajmował się architekturą, archeologią, biologią, grafiką, literaturą, malarstwem i okultyzmem. W 1907 został członkiem zarządu Wissenschaftlich-humanitären Komitees (Komitetu Naukowo-Humanitarnego). Podpisał petycję WhK o zniesienie Paragrafu 175 do niemieckiego Reichstagu[2][3]. Należał do Zobtener Gebirgsverein (Sobótkowego Towarzystwa Górskiego), był przewodniczącym Breslauer Gesellschaft für psychische Forschung (Wrocławskiego Towarzystwa Badań Parapsychicznych)[1].
Na początku XX w. Bohn kupił Sulistrowiczki. W 1905 założył w tej wsi Park Wenecki a w latach 1911-1914 wybudował sanatorium według projektu wrocławskiego architekta Albrechta Friebe, współpracownika Hansa Poelziga. W latach 30. XX w. w sanatorium utworzono dom wypoczynku dla matek Nationalsozialistische Volkswohlfahrt (Narodowosocjalistycznej Opieki Społecznej). Dziś mieści się w nim centrum szkoleniowe Caritas[1].
W 1910 nabył dwór w Tąpadłach, który przebudował w latach 1919-25[4] według projektu Wolfa[5].
Od 1932 Bohn był członkiem NSDAP, antysemitą, chociaż opracował model emerytalny dla swoich żydowskich kolegów, którzy stracili środki do życia i uważał że powinni mieć możliwość ponownego znalezienia miejsca do życia. Po II wojnie światowej wyjechał do Anglii, gdzie zmarł w Londynie w 1948[1].
Był dwukrotnie żonaty. 24 maja 1908 poślubił Margarete Zehge (1884–1918), a osiem lat po jej śmierci 27 maja 1926 ożenił się z Elfriede Herwarth von Bittenfeld (ur. 1906). Miał dwoje dzieci z pierwszego małżeństwa: Hansa i Urtę[1].
Bohn »włóczył się« po najróżniejszych dziedzinach sztuki i nauki. Nie wszystkie jego przedsięwzięcia wytrzymują krytykę potomności, ale wrażenie niezwykle pracowitego życia pozostaje. Jego dążenie do odnowy i zachowania przed 1933 są pouczające dla życia kulturalnego i autoportretu całej epoki. Arkadiusz Dobrzyniecki[1]
Publikacje
- Die occulten fähigkeiten Kaspar Hauser’s und ihre erklärung vor (1898)[6]
- Der Weg zum leben (1906)[7]
- Zobten-land (1913-1916), teka grafik 15 śląskich artystów (Paul Aust, Hugo Bantau , Albert Beyer, Otto Fischer, Helma Fischer, Hans Leistikow, Josef Milde, Alfred Nickisch , Alfons Niemann, Paul Neumann, Maria Schultze, Kurt Starczewski , Heinrich Tüpke, Hugo Ulbrich, Erich Wolff)[1][8]
- Der Spuk von Oels und von den Walen und den Schätze des Zobten (1918)
- Tampadel und seine Scholtisei: eine Chronik (1925)[9]
- Geschichte einer Sippe (1935)[10]
- Die Namensippe: unser Name, unsere Herkunft, unser Weg in der Welt (1940)[11]
- Brama do parku Wenecja (Sulistrowiczki)
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Licht und Schatten. [dostęp 2024-03-02].
- ↑ Na podpisanie dokumentu nie ma dowodów
- ↑ Erich Bohn, Dr. jur.,. [dostęp 2024-03-02].
- ↑ Dla romantyków czy okultystów?. [dostęp 2024-03-02].
- ↑ Marek Staffa: Masyw Ślęży, Równina Świdnicka, Kotlina Dzierżoniowska, Słownik geografii turystycznej Sudetów t. 20. I-BIS, 2005, s. 590-592. ISBN 83-85773-78-9.
- ↑ Bohn: Die occulten Fähigkeiten Kaspar Hauser's. [dostęp 2024-03-02].
- ↑ Akc 1949/0004. [dostęp 2024-03-02].
- ↑ Arkadiusz Dobrzyniecki: ŚLĘŻAŃSKIE KRAJOBRAZY Teka grafik artystów śląskich powstała w latach 1913-1916 z inspiracji Ericha Bohna. [dostęp 2024-03-02].
- ↑ Tampadel und seine Scholtisei : eine Chronik. [dostęp 2024-03-02].
- ↑ Geschichte einer Sippe. [dostęp 2024-03-02].
- ↑ Die Namensippe: unser Name, unsere Herkunft, unser Weg in der Welt. [dostęp 2024-03-02].