Emil Geyer
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
fabrykant |
| Rodzice |
Ludwik Geyer, Emilia Szarlotta Karolina z d. Türk |
| Dzieci | |
Emil Adam Geyer (ur. 23 kwietnia 1848 w Łodzi, zm. 13 września 1910 w Berlinie) – niemiecki przemysłowiec, działacz społeczny[1].
Życiorys
Syn Ludwika Geyera. Jako jeden z pierwszych przemysłowców łódzkich posiadał wyższe wykształcenie – ukończył Wyższą Szkołę Techniczną we Wrocławiu. Był dyrektorem do spraw technicznych i współwłaścicielem przedsiębiorstwa bawełnianego swojego ojca[1]. Po śmierci ojca popadł ze swoim bratem Gustawem w konflikt spowodowany zazdrością o wysoką pozycję brata w firmie, który to został głównym dyrektorem. Sytuację potęgowała również słaba sytuacja finansowa firmy. Konflikt częściowo rozwiązało wyprowadzenie firmy z długów i utworzenie w 1886 Towarzystwa Akcyjnego Fabryk Bawełny Ludwika Geyera, które regulowało kwestie własnościowe. Po śmierci Gustawa w 1893, został powołany na stanowisko prezesa[1]. Z powodu swojego wykształcenia, bardziej niż brat skupiał się na kwestiach technicznych w zakładach. Do swojej śmierci w 1910 zwiększył liczbę wrzecion w fabryce o 150%[2].
W latach 1888–1890 był komendantem łódzkiej straży pożarnej, a w 1898 roku jednym z założycieli i współwłaścicieli sieci tramwajowej. W maju 1899 roku został członkiem zarządu Towarzystwa Doraźnej Pomocy Lekarskiej, które latem 1899 roku utworzyło w Łodzi, drugie po Warszawie, pogotowie ratunkowe (był jego założycielem i prezesem Pierwszego Zarządu)[3]. W latach 1902–1904 był inicjatorem utworzenia kartelu przędzalń bawełnianych, także wiceprezesem Komitetu Giełdowego i członkiem Urzędu Starszych Zgromadzenia Kupieckiego oraz prezesem Łódzkiego Banku Kupieckiego, Polskiego Towarzystwa Teatralnego oraz Szpitala Pediatrycznego Anny Marii. Był także akcjonariuszem Towarzystwa Elektrycznego, cukrowni Aszych i fabryki chemicznej Rędziny. Z czasem osiadł w Warszawie i mieszkał przy alei Róż 2. Został pochowany na Starym Cmentarzu Łodzi, w części ewangelicko-augsburskiej.
Po śmierci Emila prezesem firmy został jego młodszy brat – Eugeniusz[1].
Życie prywatne
Ojcem Emila był Ludwik Geyer, matką zaś Emilia Szarlotta Karolina z d. Türk[1]. Żoną Emila była Anna Magdalena z d. Weil[4]. Mieli syna Karola Geyera, również fabrykanta[5].
Wnuk Emila, Mariusz Geyer (syn Karola), był żołnierzem AK, zginął w 1944 roku[6]. Córka wyszła za mąż za ekonomistę Antoniego Kostaneckiego.
Przypisy
- ↑ a b c d e Leszek Skrzydło: Rody fabrykanckie. Łódź: Oficyna Bibliofilów, 1999, s. 28–30. ISBN 83-87522-23-6.
- ↑ Geyerowie, [w:] Marcin Jakub Szymański, Błażej Torański, Fabrykanci. Burzliwe dzieje rodów łódzkich przemysłowców, Warszawa: Zona Zero, 28 października 2016, s. 39, 46–49, ISBN 978-83-935847-8-9.
- ↑ Księga Pamiątkowa 25-lecia pracy Pogotowia Ratunkowego w Łodzi, s. 7.
- ↑ Monika Czechowicz, Geyerowie – historia rodziny i bawełnianego imperium. [online], baedeker łódzki, 12 września 2020 [dostęp 2021-11-18].
- ↑ Redakcja, Historia Łodzi. Tragiczne losy potomków wielkiego Ludwika Geyera. Dlaczego zgineli Geyerowie? [online], Dziennik Łódzki, 27 marca 2021 [dostęp 2021-11-18] (pol.).
- ↑ Alicja Król-Kamińska, Mariusz Geyer, „Nowiny z gminy” (10 (12)), Dąbrowa Zielona, październik 2012.