Ellen Müller-Preis

Data i miejsce urodzenia	6 maja 1912 Charlottenburg
Data i miejsce śmierci	18 listopada 2007 Wiedeń
Wzrost	173 cm
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Austria Igrzyska olimpijskie złoto Los Angeles 1932 szermierka (floret ind.) brąz Berlin 1936 szermierka (floret ind.) brąz Londyn 1948 szermierka (floret ind.) Mistrzostwa świata złoto Lizbona 1947 floret ind. złoto Haga 1948 floret ind. złoto Monte Carlo 1950 floret ind. srebro Kopenhaga 1932 floret druż. srebro Lozanna 1935 floret druż. srebro Lozanna 1935 floret ind. brąz Wiedeń 1931 floret ind. brąz San Remo 1936 floret druż. brąz Paryż 1937 floret ind. brąz Paryż 1957 floret druż.
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Ellen S. Müller-Preis (ur. 6 maja 1912 w Charlottenburgu, zm. 18 listopada 2007 w Wiedniu) – austriacka florecistka pochodzenia żydowskiego^[1], trzykrotna medalistka olimpijska i wielokrotna medalistka mistrzostw świata.

Była córką Niemki i Austriaka, posiadała podwójne obywatelstwo. Była zawodniczką założonego przez jej ciotkę, Wilhelmine Werdnik, klubu „Fechtsaal Werdnik“ (1928-1938 i 1953-1958), a także „FK Union-Rodenstein“ (1939-1944), „Union-Fechtklub“ (1946-1950).

Na igrzyskach olimpijskich w Los Angeles w 1932 roku wywalczyła złoty medal w zawodach indywidualnych. W rundzie finałowej wygrała osiem z dziewięciu pojedynków, uzyskując taki sam wynik jak Judy Guinness z Wielkiej Brytanii. W walce barażowej o złoto Preis pokonała Guinness 5:3^[2]. Na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach olimpijskich w Berlinie była trzecia. W rundzie finałowej wygrała pięć z siedmiu pojedynków i uplasowała się za Węgierką Iloną Elek i Niemką Helene Mayer^[3]. Po zakończeniu II wojny światowej wystąpiła na igrzyskach olimpijskich w Londynie w 1948 roku, zdobywając kolejny brązowy medal w turnieju indywidualnym. W rundzie finałowej wygrała pięć z siedmiu pojedynków, plasując się za Iloną Elek i Dunką Karen Lachmann^[4]. Następnie wystąpiła na igrzyskach olimpijskich w Helsinkach w 1952 roku, gdzie dotarła do półfinałów^[5]. Brała też udział w igrzyskach olimpijskich w Melbourne w 1956 roku, gdzie była siódma^[6].

Podczas mistrzostw świata w Wiedniu w 1931 roku zdobyła brązowy medal w zawodach indywidualnych, za Helene Mayer i Węgierką Erną Bogáti. Następnie zwyciężała na mistrzostwach świata w Lizbonie (1947), mistrzostwach świata w Hadze (1948) i mistrzostwach świata w Monte Carlo (1950), była druga na mistrzostwach świata w Lozannie (1935) oraz trzecia na mistrzostwach świata w Paryżu (1937). Zdobywała również medale w zawodach drużynowych: srebrne na mistrzostwach świata w Kopenhadze (1932) i mistrzostwach świata w Lozannie (1935) oraz brązowe na mistrzostwach świata w San Remo (1936) i mistrzostwach świata w Paryżu (1957).^[7]

Ponadto zdobyła wicemistrzostwo Europy indywidualnie i drużynowo w 1935, brązowy medal mistrzostw Europy w 1936 w turnieju drużynowym.

Osiemnastokrotnie była mistrzynią Austrii (pierwszy raz w 1929, ostatni w 1957), a w 1939 wicemistrzynią III Rzeszy (po tzw. Anschlussie). Kariery zawodniczej nie przerwała także w czasie II wojny światowej, startowała wówczas w wielu zawodach regionalnych.

Po zakończeniu kariery zawodniczej była profesorem Universität für Musik und darstellende Kunst Wien. Uczyła także szermierki aktorów teatralnych i filmowych, współpracowała z Operą Wiedeńską i Burgtheater w Wiedniu^[8].

W 1949 została wybrana najlepszą zawodniczką Austrii. W 1957 otrzymała Srebrną, a w 1982 Wielką Odznakę Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii, w 1975 została odznaczona brązowym Orderem Olimpijskim^[9].

• Biogram na stronie sports-reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-03)].
• Wyniki na stronie fencing.net. fencing.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-04)].
• Johannes Hochsteger Biographische Studie zu österreichischen Sportidolen von 1933-1945 (s. 43-53)
• Olympedia – Ellen Müller-Preis. olympedia.org. [dostęp 2023-11-14]. (ang.).