Ekonomia neoklasyczna – pojęcie, pod którym rozumie się całą grupę teorii ekonomicznych wywodzących się z drugiej połowy XIX wieku, opierających się na stworzonej przez Adama Smitha ekonomii klasycznej. Najważniejszym założeniem ekonomii neoklasycznej jest dążenie rynków do równowagi^[1].

Ekonomia neoklasyczna była dominującą teorią ekonomiczną do lat 30. XX wieku, kiedy to została wyparta przez keynesizm^[1].

Teoria neoklasyczna wychodzi z założenia, że wszystkie podmioty gospodarcze zachowują się w sposób racjonalny. Mówi się przy tym o homo economicus.

Modele neoklasyczne zakładają:

• istnienie konkurencji doskonałej,
• istnienie mechanizmu rynkowego, dzięki któremu występuje w gospodarce swobodne kształtowanie się popytu i podaży, niezakłócone interwencjonizmem państwowym, a więc liberalizm gospodarczy, który sprowadza rolę państwa w gospodarce do minimum,
• prawo rynków Saya, teoria, która opowiada się za stwierdzeniem, że w długim okresie wszystko co zostanie zaoferowane przez producentów zostanie sprzedane i skonsumowane przez konsumentów, występuje tu pełne wykorzystanie czynników produkcji^[2],
• ilościową teorię pieniądza – w długim okresie pieniądz jest neutralny, a więc nie wpływa na pobudzenie sektora realnego; jeżeli podaż pieniądza zostanie zwiększona wzrośnie jego nominalna ilość, a więc inflacja.