Eileen Farrell (ur. 13 lutego 1920 w Willimantic w stanie Connecticut^[1][2][3], zm. 23 marca 2002 w Park Ridge w stanie New Jersey^[3]) – amerykańska śpiewaczka, sopran.

Byłą córką pary śpiewaków wodewilowych^[2]. Kształciła się w Nowym Jorku u Merle Alcock i Eleanor McLellan^[2][3], debiutowała jako śpiewaczka w radio w 1940 roku^[2]. W latach 1947–1948 odbyła tournée po Stanach Zjednoczonych, w 1949 roku śpiewała w Ameryce Południowej^[1][2]. W 1949 roku wystąpiła w roli Marii w koncertowym przedstawieniu Wozzecka Albana Berga w nowojorskiej Carnegie Hall^[1], następnie wystąpiła jako solistka w IX symfonii Ludwiga van Beethovena z NBC Symphony Orchestra pod batutą Arturo Toscaniniego^[2]. Zadebiutowała jako śpiewaczka operowa w 1956 roku w roli Santuzzy w Rycerskości wieśniaczej Pietro Mascagniego w Tampa^[2][3]. W tym samym roku wykonała partię Leonory w Trubadurze Giuseppe Verdiego z San Francisco Opera Company^[1][3]. W 1960 roku rolą w Alceście Ch.W. Glucka debiutowała w nowojorskiej Metropolitan Opera^[2]. Gościnnie koncertowała w Europie, m.in. w Covent Garden Theatre w Londynie^[1]. Wielokrotnie występowała z New York Philharmonic pod batutą Leonarda Bernsteina, śpiewając partie z oper Richarda Wagnera^[3]. Występowała również z Bach Aria Group, wykonując muzykę okresu baroku^[3]. Śpiewała także utwory bluesowe^[3]. Wiele jej występów zostało utrwalonych na nagraniach^[1].

Wykładała na Indiana University w Bloomington (1971–1980) oraz University of Maine w Orono (1983–1985)^[2]. We współpracy z Brianem Kellowem opublikowała swoją autobiografię pt. Can’t Help Singing: The Life of Eileen Farrell (1999)^[2][3].