Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Eduardo Coudet

Eduardo Coudet
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Eduardo Germán Coudet

Data i miejsce urodzenia

12 września 1974
Buenos Aires

Wzrost

178 cm

Pozycja

pomocnik

Informacje klubowe
Klub

Deportivo Alavés (trener)

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1993–1995 Platense 56 (3)
1995–1998 Rosario Central 91 (12)
1998–1999 San Lorenzo 30 (5)
1999–2004 River Plate 127 (19)
2002 Celta (wyp.) 9 (0)
2004–2006 Rosario Central 41 (2)
2005 San Lorenzo (wyp.) 23 (2)
2007–2010 San Luis 90 (9)
2009 Necaxa (wyp.) 16 (1)
2010 Colón (wyp.) 5 (1)
2010 Philadelphia Union 9 (0)
2011 Fort Lauderdale Strikers 20 (6)
W sumie: 517 (60)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
2015–2016 Rosario Central
2017 Tijuana
2018–2019 Racing Club
2020 Internacional
2020–2022 Celta Vigo
2023 Atlético Mineiro
2023–2024 Internacional
2024– Deportivo Alavés
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Eduardo Germán „Chacho” Coudet (ur. 12 września 1974 w Buenos Aires) – argentyński piłkarz pochodzenia włoskiego występujący na pozycji prawego pomocnika, trener piłkarski. Obecnie pełni funkcję trenera hiszpańskiego klubu Deportivo Alavés.

Kariera klubowa

Coudet pochodzi ze stołecznego Buenos Aires i jest wychowankiem tamtejszego zespołu CA Platense (zaczynał tam karierę równolegle z Davidem Trezeguetem). Do seniorskiej drużyny został włączony jako dziewiętnastolatek i w argentyńskiej Primera División zadebiutował 25 października 1993 w zremisowanym 0:0 spotkaniu z Boca Juniors. Szybko został wyróżniającym się graczem ekipy, premierowego gola w najwyższej klasie rozgrywkowej zdobywając 14 sierpnia 1994 w wygranej 4:1 konfrontacji z Gimnasią y Tiro. Po dwóch latach spędzonych bez większych osiągnięć w Platense, przeniósł się do wyżej notowanego Rosario Central. Tam mimo młodego wieku został filarem drużyny i kapitanem w taktyce szkoleniowca Ángela Tulio Zofa. W 1995 roku triumfował z Central w międzynarodowych rozgrywkach Copa CONMEBOL, a ogółem przez trzy lata w klubie zaskarbił sobie miano ulubieńca kibiców i czołowego pomocnika w lidze. W lipcu 1998 zasilił San Lorenzo de Almagro, gdzie jako podstawowy piłkarz grał przez rok.

Latem 1999 Coudet został graczem stołecznego giganta – zespołu CA River Plate. Przez kolejne trzy lata miał pewne miejsce w wyjściowym składzie, odnosząc z River serię sukcesów na arenie krajowej. Już w pierwszym, jesiennym sezonie Apertura 1999 wywalczył swoje pierwsze mistrzostwo Argentyny; osiągnięcie to powtórzył także pół roku później, podczas wiosennych rozgrywek Clausura 2000. Bezpośrednio po tym przez trzy sezony z rzędu zdobywał tytuły wicemistrzowskie – kolejno w rozgrywkach Apertura 2000, Clausura 2001 oraz Apertura 2001, by w sezonie Clausura 2002 zanotować z drużyną Ramóna Díaza trzeci tytuł mistrza Argentyny. Zaraz po ostatnim z wymienionych osiągnięć został wypożyczony do hiszpańskiej Celty Vigo, mając w niej zastąpić Walerego Karpina. W tamtejszej Primera División zadebiutował 15 września 2002 w wygranym 3:1 meczu z Mallorcą. W Celcie spędził jednak tylko pół roku, w dodatku jako rezerwowy – nie potrafił zaadaptować się w nowym środowisku i został uznany za rozczarowanie transferowe.

Bezpośrednio po powrocie do River Plate, Coudet wywalczył swój czwarty tytuł mistrza Argentyny – w sezonie Clausura 2003, a w tym samym roku dotarł również do finału rozgrywek Copa Sudamericana. Piąte i zarazem ostatnie mistrzostwo kraju osiągnął w sezonie Clausura 2004, będące zarazem uwieńczeniem jego pięcioletniego (z półroczną przerwą w Hiszpanii) pobytu w River. Został zapamiętany jako ważny gracz jednej z bardziej utytułowanych drużyn w historii klubu, współtworząc ją między innymi z Javierem Saviolą, Javierem Mascherano, Lucho Gonzálezem, Fernando Cavenaghim czy Arielem Ortegą. W lipcu 2004 wrócił do Rosario Central, tym razem nie potrafił jednak nawiązać do sukcesów odnoszonych w poprzednich zespołach. Po upływie sześciu miesięcy po raz drugi w karierze – na zasadzie rocznego wypożyczenia – przeniósł się do San Lorenzo de Almagro, gdzie również nie odniósł większych osiągnięć.

Wiosną 2007 Coudet został piłkarzem meksykańskiego klubu San Luis FC z siedzibą w San Luis Potosí. W meksykańskiej Primera División zadebiutował 21 stycznia 2007 w przegranym 1:4 pojedynku z Américą. Szybko wywalczył sobie niepodważalną pozycję w wyjściowej jedenastce, premierowego gola zdobywając 11 sierpnia 2008 w wygranym 3:2 spotkaniu z Necaxą. Z San Luis plasował się jednak wyłącznie w środku tabeli. W styczniu 2009 udał się na sześciomiesięczne wypożyczenie do ekipy Club Necaxa z miasta Aguascalientes, której jednak nie zdołał uchronić przed spadkiem do drugiej ligi meksykańskiej. Po relegacji spędził jeszcze pół roku w San Luis, po czym powrócił do ojczyzny, gdzie przez sześć miesięcy grał – jako rezerwowy – na wypożyczeniu w Colónie Santa Fe.

W lipcu 2010 Coudet podpisał kontrakt z amerykańskim Philadelphia Union, w którego barwach 31 lipca w zremisowanej 1:1 konfrontacji z New England Revolution zadebiutował w Major League Soccer. W ekipie prowadzonej przez Piotra Nowaka występował ze średnim skutkiem przez pół roku, po czym w marcu 2011 zasilił ekipę z drugiego szczebla rozgrywek – Fort Lauderdale Strikers. Tam w sezonie 2011 jako podstawowy pomocnik dotarł do finału rozgrywek North American Soccer League, a bezpośrednio po tym w wieku 37 lat zakończył piłkarską karierę.

Kariera trenerska

Po zakończeniu kariery Coudet rozpoczął pracę w roli szkoleniowca, w styczniu 2015 obejmując swój były klub Rosario Central. Jego pierwsza praca trenerska okazała się sporym sukcesem – podczas swojego dwuletniego pobytu w Central dwa razy z rzędu dotarł do finału pucharu Argentyny – Copa Argentina (2015 i 2016), przegrywając w nich z krajowymi gigantami (odpowiednio Boca Juniors i River Plate). Powyżej oczekiwań jego podopieczni spisywali się również w lidze, zajmując kolejno trzecią i siódmą lokatę w tabeli. W grudniu 2016 zrezygnował z posady trenera Central. Pięć miesięcy później powrócił do Meksyku, w maju 2017 zostając szkoleniowcem tamtejszego Club Tijuana. Prowadził go ze średnim powodzeniem do października, po czym zrezygnował ze stanowiska wobec zaległości płacowych.

Bibliografia