Dzioborożec białodzioby
| Anthracoceros malayanus[1] | |||
| (Raffles, 1822) | |||
 Samiec w londyńskim Zoo | |||
 Samica sfotografowana w Malezji | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
dzioborożec białodzioby | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
 | |||
Dzioborożec białodzioby[5] (Anthracoceros malayanus) – gatunek dużego ptaka z rodziny dzioborożców (Bucerotidae). Zamieszkuje Azję Południowo-Wschodnią. Jest narażony na wyginięcie.
- Systematyka
- Po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego gatunek ten opisał Thomas Stamford Raffles w 1822 roku na łamach „Transactions of the Linnean Society of London”. Autor nadał gatunkowi nazwę Buceros malayanus, a jako miejsce typowe wskazał okolice Malakki[6][3]. Obecnie gatunek umieszczany jest w rodzaju Anthracoceros[5][7]. Nie wyróżnia się podgatunków[2][7]. Opisano podgatunek deminutus[3], ale nie jest on obecnie uznawany[7].
- Rozmiary
- Długość ciała 60–65 cm; masa ciała samców około 1050 g[2].
- Zasięg występowania
- Zamieszkuje Półwysep Malajski, Borneo, Sumatrę i sąsiednie wyspy, m.in. Bangka, Belitung[2]. Występuje na terytoriach następujących państw: Brunei, Indonezja, Malezja i Tajlandia; w Singapurze wymarł[4].
- Biotop
- Tropikalne i subtropikalne lasy nizinne.
- Lęgi
- Rozród tego ptaka nie jest dobrze poznany. Prawdopodobnie nie ma określonego sezonu lęgowego, lęgi odnotowywano w różnych porach roku[2][4]. Nie zawsze odbywa lęgi każdego roku. Gniazdo umieszczone jest w naturalnych zagłębieniach w drzewach, być może także w dziuplach wykutych przez dzięcioły[4].
- Pożywienie
- Żywi się głównie dużymi owocami, sporadycznie dietę uzupełnia drobnymi zwierzętami, np. owadami czy nietoperzami, zjada też ptasie jaja[4].
- Status
- Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2018 roku uznaje dzioborożca białodziobego za gatunek narażony na wyginięcie (VU – Vulnerable). Wcześniej klasyfikowała go jako gatunek bliski zagrożenia (NT – Near Threatened). Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako lokalnie pospolity. Trend liczebności oceniany jest jako spadkowy. Głównym zagrożeniem dla gatunku jest wycinka lasów stanowiących jego siedliska, w mniejszym stopniu także presja ze strony myśliwych[4].
Przypisy
- ↑ Anthracoceros malayanus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e Kemp, A.C., Boesman, P. & Sharpe, C.J.: Black Hornbill (Anthracoceros malayanus). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-05-04].
- ↑ a b c D. Lepage: Black Hornbill Anthracoceros malayanus. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2022-11-12]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Anthracoceros malayanus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Bucerotidae Rafinesque, 1815 - dzioborożce - Hornbills (wersja: 2015-10-31). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2022-11-12].
- ↑ T. Raffles. Second Part of the Descriptive Catalogue of a Zoological Collection made in the Island of Sumatra and its vicinity. „Transactions of the Linnean Society of London”. 13, s. 292, 1822. (ang.).
- ↑ a b c F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v12.2). [dostęp 2022-11-12]. (ang.).
Linki zewnętrzne
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).