Dzika Turnia
 Dzika Turnia widziana z Polskiego Grzebienia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
2379 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°10′41,8″N 20°08′38,2″E/49,178278 20,143944
| |
Dzika Turnia (słow. Divá veža, niem. Roter Flossturm, węg. Vörös-patak-torony, 2379 m n.p.m.[1]) – szczyt w głównej grani Tatr pomiędzy Małą Wysoką (Východná Vysoká), oddzielona od niej przełęczą Rohatka (Prielom), a Świstowym Szczytem (Svišťový štít), od którego oddziela go Dzika Przełęcz (Predné Divé sedlo).
Dzika Turnia to szczyt o dwóch wierzchołkach. Wznosi się nad dolinami: Staroleśną (Veľká Studená dolina) i Świstową (Svišťová dolina), będącą górną częścią Doliny Białej Wody (Bielovodská dolina). Poniżej szczytu, w Dolinie Świstowej znajduje się Zmarzły Staw pod Polskim Grzebieniem (Zamrznuté pleso), znad którego brzegów roztacza się doskonały widok na Dziką Turnię, Rohatkę i Małą Wysoką. Na szczyt Dzikiej Turni nie prowadzą szlaki turystyczne.
W południowej grani, opadającej ku Rohatce, wznosi się Turnia nad Rohatką, od szczytu oddzielona Wyżnią Rohatką. Z kolei w grani północnej od najwyższego wierzchołka znajdują się kolejno:
- Dzika Szczerbina,
- niższy, północny wierzchołek Dzikiej Turni,
- Wyżnia Dzika Przełęcz (Zadné Divé sedlo),
- Dzika Czuba (Divý hrb),
- Pośrednia Dzika Przełęcz (Prostredné Divé sedlo),
- Czarny Mnich (Zadná Divá ihla),
- Dzika Ławka (Divý zárez),
- Czerwony Mnich (Predná Divá ihla),
- Dzika Przełęcz (Predné Divé sedlo).
W południowo-zachodniej ścianie Dzikiej Turni można wyróżnić także Dziki Róg (oddzielony Dzikimi Wrótkami) i Dziką Kazalnicę (oddzieloną Dzikim Przechodem).
Nazwa szczytu została wprowadzona przez Janusza Chmielowskiego w 1906 r. i wiąże się z wyglądem turni. Nazwę niemiecką wprowadził Karol Englisch, przenosząc ją błędnie z Małego Lodowego Szczytu – oznacza ona w gwarze spiskoniemieckiej „turnię czerwonego żlebu”. Węgierska nazwa jest tłumaczeniem niemieckiej.
Historia
Pierwsze wejścia turystyczne:
- Antonina Englisch, Karol Englisch i Johann Hunsdorfer (senior), 14 lipca 1898 r. – letnie
- Lajos K. Horn i Jenő Serényi, 17 kwietnia 1911 r. – zimowe.
Przypisy
- ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
Bibliografia
- Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XIV. Warzęchowe Turnie – Zawracik Rówienkowy. Warszawa: Sport i Turystyka, 1971, s. 144–155.
- Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.
- Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.