Dychtau
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Republika | |
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
5204 m n.p.m. |
| Wybitność |
2002 m |
| Pierwsze wejście |
1888 |
Położenie na mapie Kabardo-Bałkarii  | |
Położenie na mapie Rosji  | |
 43°03′N 43°08′E/43,050000 43,133333
| |
Dychtau (dawniej Dych-Tau, ros. Дыхтау) – szczyt w Kabardo-Bałkarii w Rosji, drugi pod względem wysokości szczyt Kaukazu.
Leży w Wielkim Kaukazie, w drugorzędnej grani bocznej pasma Głównego odchodzącej ku północnemu wschodowi od zwornikowej Szchary ku przełęczy Dychni Ausz (3877 m) i rozdzielającej się następnie w szczycie Miżirgi (4928 m) na dwie odnogi. Dychtau wznosi się w lewej z tych odnóg, biegnącej ku północy – północnemu zachodowi, rozdzielającej dolinę lodowca Bezingi (po orograficznie lewej, zachodniej stronie) od doliny lodowca Miżirgi (po orograficznie prawej, wschodniej stronie). Od szczytu Dychtau wspomniana grań skręca na północ i biegnąc przez Misses Tau (4421 m) obniża się i wkrótce zatraca[1][2].
Szczyt znajduje się ok. 5 km na północ od głównego grzbietu wododziałowego i granicy z Gruzją. Leży na terenie Kabardyjsko-Bałkarskiego Rezerwatu Wysokogórskiego[3]. Najdogodniejsze wejście na Dychtau jest od strony rosyjskiej, z wioski Bezingi na wysokości 2180 m. Szczyt wznosi się 2700 m ponad otaczające go lodowce.
Pierwszego wejścia dokonał w 1888 r. znakomity alpinista angielski, Albert F. Mummery[2] w towarzystwie szwajcarskiego przewodnika Heinricha Zurfluha z Meiringen. Pierwszym Polakiem na szczycie był Wiktor Ostrowski, członek Polskiej Wyprawy Alpinistyczno-Naukowej w Kaukaz Klubu Wysokogórskiego PTT[4], który wraz z poznanym kilka dni przedtem Rosjaninem Aleksiejem Malejnowem[a]zdobył Dychtau 21 sierpnia 1935 roku. Było to trzecie w ogóle wejście na Dychtau drogą Mummery’ego[2].
Uwagi
- ↑ Aleksiej Malejnow przybył do bazy w Misses-Kosz zaledwie kilka dni wcześniej, by wziąć udział w poszukiwaniach ciała swego brata, który jeszcze kilka dni wcześniej zginął podczas próby wejścia na Dychtau.
Przypisy
- ↑ Antoni Gąsiorowski: Rejon Bezingi w Kaukazie, [w:] „Taternik” R. 37, nr 3 (172), październik 1961, s. 120–123.
- ↑ a b c Justyn Wojsznis: Wyprawy kaukaskie, [w:] „W skałach i lodach świata”, t. II pt. „Polskie wyprawy egzotyczne”, wyd. Wiedza Powszechna, Warszawa 1961, s. 171–210 (mapa na s. 183).
- ↑ Главная [online], Кабардино-Балкарский высокогорный государственный природный заповедник [dostęp 2021-11-29] (ros.).
- ↑ Ostrowski Wiktor: Polska Wyprawa Alpinistyczno-Naukowa w Kaukaz, w: „Wierchy” R. 14, Kraków 1936, s. 111–128.
Bibliografia
- Zbigniew Kieras: 100 najpiękniejszych gór świata. Warszawa: Grupa IMAGE sp. z o.o., 1995. ISBN 83-85461-20-5.
- Justyn Wojsznis: „Polacy na szczytach świata”: wybór tekstów uczestników siedmiu wypraw alpinistycznych w latach 1933–1939 (Andy, Spitsbergen, Atlas, Kaukaz, Andy, Ruwenzori, Himalaje). Warszawa: Sport i Turystyka, 1964.