Dustin Brown (tenisista)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
8 grudnia 1984 |
| Wzrost |
196 cm |
| Gra |
praworęczny, oburęczny bekhend |
| Status profesjonalny |
2002 |
| Zakończenie kariery |
aktywny |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
0 |
| Najwyżej w rankingu |
64 (10 października 2016) |
| Australian Open |
1R (2011, 2015, 2017, 2018) |
| Roland Garros |
2R (2016) |
| Wimbledon |
3R (2013, 2015) |
| US Open |
2R (2010, 2017) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
2 |
| Najwyżej w rankingu |
43 (14 maja 2012) |
| Australian Open |
2R (2011, 2015) |
| Roland Garros |
3R (2011) |
| Wimbledon |
3R (2024) |
| US Open |
1R (2012, 2016) |
| Strona internetowa | |
Dustin Brown (ur. 8 grudnia 1984 w Celle) – jamajski tenisista, który w latach 2010–2022 bronił barw Niemiec, reprezentant kraju w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Rio de Janeiro (2016).
Kariera tenisowa
W gronie profesjonalistów od 2002 roku.
Występując już jako zawodowiec, wygrał 8 turniejów rangi ATP Challenger Tour w grze pojedynczej.
W grze podwójnej we wrześniu 2010 roku Brown zwyciężył wspólnie z Rogierem Wassenem w turnieju w Metzu oraz w kwietniu 2012 roku w parze z Paulem Hanleyem w Casablance. Ponadto osiągnął 4 finały w rozgrywkach deblowych kategorii ATP World Tour.
W Pucharze Davisa reprezentował Jamajkę w roku 2003, rozgrywając 8 pojedynków – 7 wygrał (4 w singlu i 3 w deblu) oraz przegrał 1 mecz singlowy. W 2015 roku wystąpił w przegranym meczu singlowym w barwach reprezentacji Niemiec.
W 2016 roku zagrał na igrzyskach olimpijskich w Rio de Janeiro, odpadając z turnieju singlowego w 1. rundzie.
Najwyżej sklasyfikowany w rankingu ATP singlistów był na 64. miejscu (10 października 2016), a w rankingu deblistów na 43. pozycji (14 maja 2012).
Finały w turniejach ATP World Tour
| Legenda |
|---|
| Wielki Szlem |
| Igrzyska olimpijskie |
| Tennis Masters Cup / ATP Finals |
| ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
| ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
| ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra podwójna (2–4)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 26 września 2010 | Metz | Twarda (hala) |  Rogier Wassen
|
 Marcelo Melo Bruno Soares
|
6:3, 6:3 |
| Finalista | 1. | 26 lutego 2012 | Marsylia | Twarda (hala) |  Jo-Wilfried Tsonga
|
Nicolas Mahut Édouard Roger-Vasselin
|
6:3, 3:6, 6–10 |
| Zwycięzca | 2. | 15 kwietnia 2012 | Casablanca | Ceglana |  Paul Hanley
|
 Daniele Bracciali Fabio Fognini
|
7:5, 6:3 |
| Finalista | 2. | 28 lipca 2012 | Kitzbühel | Ceglana | Paul Hanley
|
 František Čermák Julian Knowle
|
6:7(4), 6:3, 10–12 |
| Finalista | 3. | 14 kwietnia 2013 | Casablanca | Ceglana |  Christopher Kas
|
Julian Knowle Filip Polášek
|
3:6, 2:6 |
| Finalista | 4. | 16 kwietnia 2017 | Houston | Ceglana |  Frances Tiafoe
|
 Julio Peralta Horacio Zeballos
|
6:4, 5:7, 6–10 |
Bibliografia
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2014-01-18] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-01-18] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2014-01-18] (ang.).