Druk ceramiczny (również przedruk, nadruk ceramiczny) – technika zdobienia ceramiki.

Druk ceramiczny po raz pierwszy pojawił się w połowie XVIII wieku w Anglii, przy czym jako osobę odpowiedzialną za jego ostateczną formę wskazuje się często Johna Sandlera, który w 1756 założył w Liverpoolu spółkę z Guyem Greenem i wspólnie z nim masowo dekorował naczynia wytwarzane w regionie The Potteries i Liverpoolu^[1]. Do wykonania druku ceramicznego używano płyt miedzianych powlekanych farbą ceramiczną, z których robiono odbitki na papierze, przyciskane następnie do powierzchni naczynia, po czym całość podlegała wypaleniu^[2][3].

W 1820 Anglik Charles Heath zastąpił metodę miedziorytu techniką stalorytu, używając płytki stalowej, na której rylcem nanosił zaprojektowany rysunek. Wzór z płytki metalowej był następnie odbijany na bibułce zabezpieczonej warstwą papieru, używanej później do dekorowania powierzchni ceramiki. Stalodruk pozwalał na większą różnorodność linii niż miedzioryt^[3].

W Polsce jako pierwsza technikę druku ceramicznego stosowała fabryka fajansu w Ćmielowie, najpóźniej już w latach 30. XIX wieku^[3][4]. Druk ceramiczny stosuje się na fajansach delikatnych, kamionce i porcelanie^[5].

• Paul Greenhalgh: Ceramic. Art and Civilisation. Bloomsbury, 2020. ISBN 978-1-4742-3970-7.
• Romualda Hankowska. Historyczne relikty w technice produkcji fajansu w Polsce. „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”. 30 (3/4), s. 609–642, 1985. ISSN 0023-589X. (pol.). 
• George Savage: Porcelana i jej historia. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1977. ISBN 978-0300098358.
• Maria Starzewska, Maria Jeżewska: Polski fajans. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich Wydawnictwo, 1978.