Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Droga wzrokowa

Szczegółowy schemat drogi wzrokowej

Droga wzrokowa – droga przenoszenia bodźców wzrokowych z siatkówki gałki ocznej do pierwszorzędowej kory wzrokowej (warstwy czwartej pola 17 Brodmanna) na powierzchni przyśrodkowej płata potylicznego mózgu[1].

Przebieg

W zależności od przyjętej konwencji drogę wzrokową określa się jako trój- lub czteroneuronową. W drugim modelu za pierwszy neuron uznawane są komórki receptorowe.

  • Pierwszym neuronem drogi wzrokowej są fotoreceptorowe komórki nerwowe czyli czopki i pręciki leżące w warstwie światłoczułej siatkówki. Liczba komórek pręcikowych jest 20 razy większa niż czopkowych.
  • Drugi neuron stanowią komórki dwubiegunowe siatkówki, których wypustka zewnętrzna łączy się z receptorem, a wewnętrzna z komórkami wzrokowo-zwojowymi.
  • Trzeci neuron, czyli komórki wzrokowo-zwojowe tak jak i dwa pierwsze elementy drogi wzrokowej leżą w siatkówce. Stąd ich aksony kierują się w stronę brodawki nerwu wzrokowego (łac. papilla n. optici), przy czym włókna rozpoczynające się w plamce (łac. macula) tworzą własny pęczek plamkowo-brodawkowy (łac. fasciculus maculopapillaris). W obrębie nerwu wzrokowego aksony przyoblekają się w osłonkę rdzenną i łączą się w wiązki, pooddzielane od siebie łącznotkankowymi przegrodami. W skrzyżowaniu wzrokowym włókna ulegają wymieszaniu: włókna biegnące z przyśrodkowej (nosowej) części siatkówki przechodzą do przeciwległego pasma wzrokowego, natomiast włókna z bocznej (skroniowej) strony nie ulegają skrzyżowaniu i biegną w stronę pasma wzrokowego po tej samej stronie. W rezultacie jeśli droga wzrokowa ulegnie uszkodzeniu za skrzyżowaniem, następuje obuoczny połowiczy ubytek pola widzenia strony przeciwległej. Pasma wzrokowe (łac. tractus opticus) wiodą neuryty do ciała kolankowatego bocznego (LGN- ang. lateral geniculate nucleus) (zawzgórze).
  • Ostatnim, czwartym neuronem drogi wzrokowej są komórki głównego jądra ciała kolankowatego bocznego (LGN). Ich aksony tworzą promienistość wzrokową, która przechodzi przez zasoczewkową i podsoczewkową część torebki wewnętrznej i zatacza łuk dookoła komory bocznej (pętla Meyera), kończąc się w pierwszorzędowej korze wzrokowej leżącej dookoła bruzdy ostrogowej płata potylicznego. LGN wysyła włókna do pierwszorzędowej kory wzrokowej-V1, a także do pozostałych części kory wzrokowej- drugorzędowej V2 i V3. [2] [3] [4] [5] [6] V1 analizując kontury obrazu, pozwala zrozumieć jego organizację przestrzenną. V1 decyduje również gdzie skierować uwagę lub spojrzenie. [7] V2 nie tylko odbiera impulsy z LGN, ale także je przekazuje impulsy (bezpośrednio i przez poduszkę wzgórza) do V1. V2 pełni tę samą funkcję co V1, jednak porównuje też impulsy z lewego i prawego oka (obrazy 2D) pozwalając określić głębię ostrości. V2 łączy się z V1 - V5. V3 pomaga przetwarzać ruch obiektów w polu widzenia (kierunek i prędkość). V3 łączy się z V1, V2 i dolną korą skroniową. [8] [9] V4 rozpoznaje proste kształty i pobiera dane wejściowe z V1, V2, V3, LGN i poduszki. [10] Sygnały wyjściowe V5 obejmują V4 i jego otoczenie oraz korę motoryczną ruchu gałek ocznych. Funkcja V5 jest podobna do pozostałych obszarów kory wzrokowej, ale także integruje ruch lokalnego obiektu z ruchem globalnym na złożonym poziomie. V6 współpracuje z V5 w zakresie analizy ruchu. V5 analizuje ruch własny, natomiast V6 analizuje ruch obiektów względem tła. Podstawowym wejściem V6 jest V1 oraz częściowo V5.  V6 wysyła sygnał do obszaru bezpośrednio wokół niego (V6A). V6A ma bezpośrednie połączenia z korą przedruchową. [11] [12]

Z pasma wzrokowego wiodą także wzrokowe drogi odruchowe. Prowadzą one do:

Uszkodzenia

Objawy uszkodzeń drogi wzrokowej uzależnione są od poziomu na jakim wystąpiło uszkodzenie. W patomorfologii opisywane są następujące uszkodzenia:

  • ślepota oka (uszkodzenie nerwu wzrokowego)
  • niedowidzenie połowicze dwuskroniowe hemianopsia bitemporalis (uszkodzenie skrzyżowania wzrokowego – brak widzenia z części donosowych nerwów wzrokowych)
  • niedowidzenie połowicze jednoimienne hemianopsia homonyma (uszkodzenie pasma wzrokowego lub kory okolicy bruzdy ostrogowej płata potylicznego mózgu – brak widzenia jednej połowy pola widzenia)
  • niedowidzenie kwadrantowe jednoimienne hemianopsia quadrantica (uszkodzenie promienistości wzrokowej)

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Józef Markowski i inni, Anatomia człowieka. T. 4: Układ nerwowy ośrodkowy, Wydanie II (III), Anatomia człowieka : podręcznik dla studentów i lekarzy / Adam Bochenek, Michał Reicher, Warszawa: PZWL, 1993, ISBN 978-83-200-1460-0 [dostęp 2024-10-13].
  2. ↑ Card, J. Patrick, Robert Y. Moore, Organization of Lateral Geniculate-hypothalamic Connections in the Rat., Wiley Online Library, 1989.
  3. ↑ Penelope C. Murphy, Simon G. Duckett, Adam M. Sillito, Feedback Connections to the Lateral Geniculate Nucleus and Cortical Response Properties, „Science”, 286 (5444), 1999, s. 1552–1554, DOI: 10.1126/science.286.5444.1552, ISSN 0036-8075 [dostęp 2024-10-13] (ang.).
  4. ↑ P.H. Schiller, J.G. Malpeli, Functional specificity of lateral geniculate nucleus laminae of the rhesus monkey, „Journal of Neurophysiology”, 41 (3), 1978, s. 788–797, DOI: 10.1152/jn.1978.41.3.788, ISSN 0022-3077 [dostęp 2024-10-13] (ang.).
  5. ↑ F. Schmielau, W. Singer, The role of visual cortex for binocular interactions in the cat lateral geniculate nucleus, „Brain Research”, 120 (2), 1977, s. 354–361, DOI: 10.1016/0006-8993(77)90914-3 [dostęp 2024-10-13] (ang.).
  6. ↑ R. Clay Reid, Jose-Manuel Alonso, Specificity of monosynaptic connections from thalamus to visual cortex, „Nature”, 378 (6554), 1995, s. 281–284, DOI: 10.1038/378281a0, ISSN 0028-0836 [dostęp 2024-10-13] (ang.).
  7. ↑ Li Zhaoping, Understanding Vision: Theory, Models, and Data, wyd. 1, Oxford University PressOxford, 8 maja 2014, DOI: 10.1093/acprof:oso/9780199564668.001.0001, ISBN 978-0-19-956466-8 [dostęp 2024-10-13] (ang.).
  8. ↑ Stefan Heim i inni, Effective connectivity of the left BA 44, BA 45, and inferior temporal gyrus during lexical and phonological decisions identified with DCM, „Human Brain Mapping”, 30 (2), 2009, s. 392–402, DOI: 10.1002/hbm.20512, ISSN 1065-9471, PMID: 18095285, PMCID: PMC6870893 [dostęp 2024-10-13] (ang.).
  9. ↑ Louis A. Benevento, Gregg P. Standage, The organization of projections of the retinorecipient and nonretinorecipient nuclei of the pretectal complex and layers of the superior colliculus to the lateral pulvinar and medial pulvinar in the macaque monkey, „Journal of Comparative Neurology”, 217 (3), 1983, s. 307–336, DOI: 10.1002/cne.902170307, ISSN 0021-9967 [dostęp 2024-10-13] (ang.).
  10. ↑ Louis A. Benevento, Gregg P. Standage, The organization of projections of the retinorecipient and nonretinorecipient nuclei of the pretectal complex and layers of the superior colliculus to the lateral pulvinar and medial pulvinar in the macaque monkey, „Journal of Comparative Neurology”, 217 (3), 1983, s. 307–336, DOI: 10.1002/cne.902170307, ISSN 0021-9967 [dostęp 2024-10-13] (ang.).
  11. ↑ Ja Hirsch, Cd Gilbert, Synaptic physiology of horizontal connections in the cat's visual cortex, „The Journal of Neuroscience”, 11 (6), 1991, s. 1800–1809, DOI: 10.1523/JNEUROSCI.11-06-01800.1991, ISSN 0270-6474, PMID: 1675266, PMCID: PMC6575415 [dostęp 2024-10-13] (ang.).
  12. ↑ Jd Schall i inni, Topography of visual cortex connections with frontal eye field in macaque: convergence and segregation of processing streams, „The Journal of Neuroscience”, 15 (6), 1995, s. 4464–4487, DOI: 10.1523/JNEUROSCI.15-06-04464.1995, ISSN 0270-6474, PMID: 7540675, PMCID: PMC6577698 [dostęp 2024-10-13] (ang.).

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/Droga_wzrokowa