Droga po Głazach – jedna ze zwykłych, popularniejszych dróg prowadzących na Mięguszowiecki Szczyt w Tatrach Wysokich. Droga ze względu na trudności, ekspozycję i problemy z orientacją dostępna jest jedynie dla taterników i bardzo wprawnych turystów wysokogórskich.

Droga po Głazach prowadzi z Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem na Mięguszowiecki Szczyt Wielki głębokim obejściem grani i znajdującego się w niej wierzchołka Mięguszowieckiego Szczytu Pośredniego po stronie Doliny Hińczowej.

Z Przełęczy pod Chłopkiem szlak trawersuje po stronie Doliny Hińczowej trzy skalne grzędy Mięguszowieckiego Szczytu Pośredniego (najtrudniejszy jest trawers pierwszej, zwany Trawersem Westwalewicza – trudność I w skali tatrzańskiej, duża ekspozycja) i sprowadza na znajdujący się około 100 m poniżej jego wierzchołka zachód, zwany Pośrednią Mięguszowiecką Ławką.

Zachodem tym droga biegnie początkowo lekko w górę wyraźną ścieżką, po czym opuszcza ją i prowadzi poziomo łagodnym, trawiasto-skalistym terenem w lewo ku krawędzi. Tu następuje łatwe technicznie, lecz dość trudne do odnalezienia przewinięcie przez żebro opadające z zachodniego końca Pośredniej Mięguszowieckiej Ławki. Stąd droga schodzi łatwymi skałami do żlebu opadającego z Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej, tuż obok miejsca, gdzie przecina go idący ukosem przez ścianę Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego szeroki zachód, zwany Wielką Mięguszowiecką Ławką. Po przekroczeniu żlebu Droga po Głazach biegnie Wielką Mięguszowiecką Ławką łatwo w górę aż do jej końca, po czym eksponowanymi skałami w górę albo na grań i granią na wierzchołek (I), albo poniżej grani w prawo trawersem do wierzchołka (I).

Czas wejścia od Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem: około 2 godziny (o ile się nie błądzi), od Morskiego Oka na szczyt przez Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem – około 5 godzin.

• Opis powyższy nie jest zbyt szczegółowy, zwraca jedynie uwagę na miejsca, w których idący błądzą najczęściej.
• Droga jest miejscami eksponowana, trudniejsza i bardziej niebezpieczna od Orlej Perci.
• Droga nie posiada żadnych sztucznych ułatwień umożliwiających pokonanie najtrudniejszych i najbardziej eksponowanych przejść.
• Poza krótkimi fragmentami droga nie jest wyznaczona żadną wyraźną ścieżką.
• Droga jest częściowo kopczykowana kopcami kamiennymi, lecz zarówno ścieżka, jak i kopczyki wskazują często drogę w sposób mylny. Dotyczy to zwłaszcza Pośredniej Mięguszowieckiej Ławki, gdzie wyraźną, oznaczoną kopczykami ścieżkę trzeba opuścić kilkadziesiąt metrów przed jej końcem.
• Zarówno w VI tomie przewodnika Witolda Henryka Paryskiego, jak i w przewodniku Arno Puškáša przebieg drogi na rysunkach i fotografiach pokazano częściowo w sposób błędny (dotyczy to zejścia do Wielkiej Mięguszowieckiej Ławki).

Jako pierwsi Drogę po Głazach przeszli F. Kratter i przewodnik Jędrzej Wala (młodszy) w roku 1883. Nazwa Droga po Głazach pochodzi od spotykanych na drodze wielkich stromych płyt skalnych, zwanych przez górali „głazami”.

• Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VI, Cubryna – Żabia Turnia Mięguszowiecka. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1952. Brak numerów stron w książce
• Arno Puškáš: Vysoké Tatry. Horolezecký sprevodca, monografia. Diel VII. Bratislava: Šport, Slovenské Telovýchovné Vydavateľstvo, 1981. Brak numerów stron w książce

• Opis w serwisie SummitPost (ang.)