Dominiko Waqaniburotu

Pełne imię i nazwisko	Dominiko Maiwiriwiri Waqaniburotukula[1]
Data i miejsce urodzenia	20 kwietnia 1986 Suva
Wzrost	193 cm[2]
Masa ciała	114 kg[2]
Rugby union
Pozycja	rwacz, wiązacz
Kariera juniorska
Lata Zespół Waikato
Kariera seniorska[a]
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) Fraser Tech 2009–2010 Waikato (NPC)[3] 15 (5) 2012– Brive[4] 125 (35)
Reprezentacja narodowa[b]
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.)  Fidżi U-18 2010–  Fidżi[1] 46 (25)
↑ Mecze i punkty w lidze akt. w dniu 25 stycznia 2019 r. ↑ Mecze i punkty w reprez. akt. w dniu 21 września 2019 r.
Multimedia w Wikimedia Commons

Dominiko Waqaniburotu (wym. [domiˈniko ɰaŋɡanibuˈrotu], ur. 20 kwietnia 1986 r.^[1][2][5] w Suvie^[1]) – fidżyjski rugbysta występujący w trzeciej linii młyna. Reprezentant kraju i trzykrotny uczestnik pucharu świata.

Pochodzi z wioski Makadru na wyspie Matuku w archipelagu Lau^[6][7]. Uczęszczał do Ratu Kadavulevu School w Lodoni, a następnie do Marist Brothers High School w Suvie^[8]. Po przeprowadzce do Nowej Zelandii uczył się w Hamilton Boys’ High School^[9].

Mieszkając w Nowej Zelandii, Waqaniburotu występował w lokalnym klubie z Hamilton, Fraser Tech R.F.C.^[5][10], jednocześnie występując w zespole do lat 20 oraz w rezerwach regionalnej drużyny Waikato^[5]. W 2009 roku znalazł się w składzie pierwszej drużyny Waikato na prowincjonalne mistrzostwa Nowej Zelandii^[11][12], debiutując w tych rozgrywkach w spotkaniu z Southland^[13][4]. W sezonie 2010 regularnie występował w składzie drużyny regionalnej^[4], docierając z nią aż do finału rozgrywek^[14][15]. Formalnie jego kontrakt obowiązywał aż do 2012 roku^[16], jednak po zakończeniu sezonu 2010 Waqaniburotu nie zagrał ponownie w pierwszej drużynie Waikato^[4].

W kwietniu 2012 roku ogłoszono, że począwszy od nowego sezonu Waqaniburotu będzie występował we francuskim zespole CA Brive niezależnie od tego, czy ten zdoła się utrzymać w Top 14, czy też spadnie do Pro D2^[16][17][18] Podpisany roczny kontrakt przewidywał możliwość jego odnowienia o kolejny rok^[19]. Już na samym początku swojej przygody w Europie Fidżyjczyk doznał kontuzji lewego kolana, która wyłączyła go z gry na kwartał^[20][21]. Po powrocie do zdrowia imponował formą w rozgrywkach Pro D2, dzięki czemu władze klubu już w lutym 2013 r. zdecydowały się na przedłużenie jego kontraktu o dalszy rok^[22]; natomiast w listopadzie strony podpisały nową umowę wiążącą Waqaniburotu z zespołem do 2016 roku^[23]. W międzyczasie, w maju 2013 roku ekipa Brive po zwycięstwie nad Pau awansowało do Top 14^[24].

Waqaniburotu przez pięć sezonów z powodzeniem występował w najwyższej klasie rozgrywkowej we Francji, zaliczając na tym poziomie ponad 90 spotkań. Jednocześnie wraz z Brive uczestniczył w europejskich rozgrywkach Challenge Cup^[25], gdzie jednak najlepszym wynikiem było trzykrotne ukończenie fazy grupowej i dotarcie do ćwierćfinału zawodów^[26][27][28]. W listopadzie 2016 roku Fidżyjczyk po raz kolejny przedłużył swój kontrakt z klubem z Brive-la-Gaillarde, tym razem o dwa lata z możliwością aktywacji dodatkowej rocznej klauzuli^[29].

W 2018 roku wraz z drużyną spadł do Pro D2, francuskiej drugiej ligi^[30].

Waqaniburotu występował w reprezentacji młodzieżowej do lat 18^[13]. W pierwszej reprezentacji Fidżi zadebiutował 5 czerwca 2010 r. w spotkaniu z Australią^[1]. Podczas rozpoczynającego się tydzień później turnieju o Puchar Narodów Pacyfiku został mianowany kapitanem drużyny^[6][8]. Jesienią tego samego roku z powodu kontuzji został wycofany ze składu reprezentacji na serię test-meczów w Europie^[31]. Decyzja ta na Fidżi spotkała się z pewną krytyką, jako że ta sama diagnoza nie przeszkodziła zawodnikowi w występach na poziomie klubowym, które odbywały się w tym samym czasie^[32].

Latem 2011 roku uczestniczył w Pucharze Narodów Pacyfiku^[33][34], a następnie otrzymał powołanie na rozgrywany w Nowej Zelandii Puchar Świata^[35][36]. W czasie turnieju został zawieszony na trzy tygodnie za niebezpieczną szarżę w stosunku do reprezentanta Południowej Afryki Patricka Lambiego^[37][38]. Z tego powodu w czasie mistrzostw w Nowej Zelandii wystąpił w zaledwie dwóch spotkaniach^[34].

Waqaniburotu uczestniczył w kolejnych edycjach Pucharu Narodów Pacyfiku – w latach 2014 i 2015^[34]. Drugi z nich zakończył się triumfem reprezentacji Fidżi^[39]. W tym samym roku po raz drugi w swojej karierze otrzymał powołanie na turniej o mistrzostwo świata^[40][41]. Podobnie jak cztery lata wcześniej, także podczas zawodów na angielskich boiskach na Fidżyjczyka została nałożona kara zawieszenia – zawodnik formacji młyna w meczu otwarcia z ekipą gospodarzy dopuścił się niebezpiecznego zagrania w stosunku do skrzydłowego Jonny’ego Maya^[42].

W 2017^[34][43] i 2018^[34][44] ponownie wraz z reprezentacją sięgnął po Puchar Narodów Pacyfiku. Jesienią 2018 roku podczas rozgrywanej w Europie rundy spotkań międzynarodowych Waqaniburotu, pod nieobecność Akapusiego Qery po siedmiu latach ponownie został mianowany kapitanem reprezentacji^[7][45]. W listopadzie w Paryżu Fidżyjczycy pod jego wodzą pokonali – po raz pierwszy w swojej historii – reprezentację Francji^[46].