Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Dmitrij Szmidt

Dmitrij Szmidt (Dawid Gutman)
Дмитрий Шмидт (Давид Гутман)
komdiw komdiw
Data i miejsce urodzenia

19 grudnia 1896
Pryłuki

Data i miejsce śmierci

20 czerwca 1937
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1915–1917, 1918–1936

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna domowa w Rosji

Odznaczenia
Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru
Carskie:
Krzyż św. Jerzego I stopnia (Imperium Rosyjskie) Krzyż św. Jerzego II stopnia (Imperium Rosyjskie) Krzyż św. Jerzego III stopnia (Imperium Rosyjskie) Krzyż św. Jerzego IV stopnia (Imperium Rosyjskie)

Dmitrij Arkadjewicz Szmidt, właśc. Dawid Aronowicz Gutman (ros. Дмитрий Аркадьевич Шмидт (Давид Аронович Гутман), ur. 7 grudnia?/19 grudnia 1896 w Pryłukach, zm. 20 czerwca 1937 w Moskwie) – radziecki wojskowy, komdiw.

Życiorys

Uczył się w domu. Pracował jako ślusarz i mechanik, był zaangażowany w działalność rewolucyjną, za którą został aresztowany i osadzony w więzieniu w Mikołajowie. W styczniu 1915 został powołany do rosyjskiej armii, brał udział w I wojnie światowej. Za zasługi bojowe otrzymał cztery Krzyże Gieorgijewskie. Był trzykrotnie ranny w walkach. Po rewolucji lutowej 1917 prowadził bolszewicką propagandę wśród żołnierzy, później pomagał w tworzeniu oddziałów Czerwonej Gwardii. Kierował bolszewicką frakcją w komitecie 164 Dywizji Piechoty 12 Korpusu 7 Armii Frontu Południowo-Zachodniego. Służbę w rosyjskiej armii zakończył w stopniu porucznika i jako p.o. dowódcy batalionu. W 1918 ochotniczo wstąpił do Armii Czerwonej, walczył w wojnie domowej, był komendantem Pryłuków, dowódcą czerwonego oddziału partyzanckiego, dowódcą pułku i dowódcą brygady. W maju 1921 objął funkcję szefa sztabu 17 Dywizji Kawalerii, w 1923 skończył wyższe kursy akademickie przy Wojskowej Akademii Armii Czerwonej i w sierpniu 1924 został naczelnikiem Ukraińskiej Szkoły Kawalerii, od sierpnia 1926 do maja 1927 dowodził 7 Samarską Dywizją Kawalerii, po czym został naczelnikiem Północno-Kaukaskiej Szkoły Kawalerii Narodowości Górskich. W maju 1930 został zastępcą szefa sztabu Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego, 1931-1933 był słuchaczem Akademii Wojskowej im. Frunzego, po czym został dowódcą i komisarzem 2 Samodzielnej Brygady Zmechanizowanej, a w lutym 1934 dowódcą i komisarzem 8 Samodzielnej Brygady Zmechanizowanej. Był dwukrotnie odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru (w 1920 i 1921). Należał do RKP(b)/WKP(b). W 1935 otrzymał stopień komdiwa.

2 sierpnia 1936 został aresztowany, 19 czerwca 1937 skazany na śmierć przez Wojskowe Kolegium Sądu Najwyższego ZSRR pod zarzutem kontrrewolucyjnej działalności organizacyjnej, przygotowywania zbrojnego powstania i dokonywania aktów terroru i następnego dnia rozstrzelany. Jego prochy pochowano na Cmentarzu Dońskim. 6 lipca 1957 pośmiertnie go zrehabilitowano[1].

Przypisy

Bibliografia