Dillian Whyte

Data i miejsce urodzenia	11 kwietnia 1988 Port Antonio
Obywatelstwo	Wielka Brytania
Wzrost	193 cm
Masa ciała	122 kg
Kategoria wagowa	ciężka
Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk	32
Zwycięstwa	29
Przez nokauty	19
Porażki	3
↑ Bilans walk aktualny na 26 listopada 2022.

Dillian Whyte (ur. 11 kwietnia 1988 w Port Antonio) – brytyjski bokser wagi ciężkiej, posiadacz pasa WBC International oraz były mistrz Wielkiej Brytanii.

Urodził się na Jamajce, lecz gdy miał 12 lat jego rodzina wyemigrowała do Wielkiej Brytanii. Niedługo później rozpoczął treningi bokserskie w klubie Miguel Boxing Gym w Brixton. Za sobą ma też karierę w kickboxingu. Jego największe sukcesy to mistrzostwo Europy w K-1 oraz wywalczenie tytułu mistrza Wielkiej Brytanii.

W wieku 20 lat na amatorskich ringach pokonał późniejszego mistrza świata zawodowców, Anthony'ego Joshuę.

Swój zawodowy debiut zaliczył 11 maja 2011 roku, pokonując na punkty Tayara Mehmeda.

Po dziewięciu kolejnych zawodowych zwycięstwach w 2012 roku został zawieszony w prawach zawodnika, ze względu na wykrycie w jego organizmie zabronionych substancji.

Po dyskwalifikacji wrócił na ring 21 listopada 2014 roku, stopując w drugiej rundzie Antę Verunica.

12 września 2015 roku wywalczył swój pierwszy zawodowy tytuł - WBC International. W walce o to trofeum pokonał przez nokaut w trzeciej rundzie doświadczonego Briana Minto.

12 grudnia 2015 roku w O2 Arenie w Londynie spotkał się z Anthonym Joshuą (14-0, 14 KO). Był to rewanż obu panów za walkę, którą w czasach amatorskich wygrał Whyte. Na ringu zawodowym lepszy okazał się być jednak Joshua, który znokautował Dilliana w siódmej rundzie^[1].

25 czerwca 2016 roku udanie wrócił na ring po porażce z Joshuą, pokonując przed czasem Ivicę Bacurina.

10 grudnia 2016 roku w Manchesterze zmierzył się w ringu z Dereckiem Chisorą (26-6, 17 KO). Pojedynek był bardzo emocjonujący, a sędziowie po dwunastu rundach niejednogłośnie opowiedzieli się za wygraną Whyte (115-113, 114-115, 115-113)^[2].

19 sierpnia 2017 roku zadebiutował w Stanach Zjednoczonych, pokonując przed czasem w trzeciej rundzie Malcolma Tanna (24-5, 13 KO).

24 marca 2018 w Londynie w szóstej rundzie znokautował Australijczyka Lucasa Browne'a (25-1, 22 KO) w walce o pas WBC Silver wagi. ciężkiej.

28 lipca 2018 w londyńskiej O2 Arena pokonał jednogłośnie na punkty (113:112, 115:110 i 114:111) Nowozelandczyka Josepha Parkera (24-2, 18 KO).

22 grudnia 2018 w Londynie spotkał się w rewanżowym pojedynku z Dereckiem Chisorą (29-9, 21 KO). Walka miała bardzo wyrównany i zacięty przebieg, ostatecznie zwyciężył przez nokaut w jedenastej rundzie. Do tego momentu dwaj sędziowie punktowali walkę 95-94 na korzyść jego rywala, zaś trzeci w tym samym stosunku widział przewagę Whyte'a.

20 lipca 2019 roku w Londynie zwyciężył jednogłośną decyzją sędziów Kolumbijczyka Oscara Rivasa (26-1, 18 KO). Dzięki temu zdobył pas WBC Interim w wadze ciężkiej. Po walce wykryto w jego organizmie niedozwolone środki^[3].

7 grudnia 2019 roku w Arabii Saudyjskiej pokonał jednogłośną decyzją sędziów (97-93, 98-93, 97-93) reprezentanta Polski Mariusza Wacha (35-6, 19 KO).

22 sierpnia 2020 na gali Matchroom Boxing w Brentwood zmierzył się w walce o pasy WBC Interim oraz WBC Diamond wagi ciężkiej z Aleksandrem Powietkinem (36-2-1, 25 KO). W czwartej rundzie miał dwa razy swojego rywala na deskach, ale w piątej został ciężko znokautowany^[4][5]. Tuż przed walką został oczyszczony z zarzutów o stosowanie dopingu^[6].

27 marca 2021 w Gibraltarze w walce rewanżowej Dillian Whyte (28-2, 19 KO) znokautował Powietkina (36-3-1, 25 KO) w czwartej rundzie^[7].

23 kwietnia 2022 na stadionie Wembley w Londynie przegrał walkę o mistrzostwo świata federacji WBC w wadze ciężkiej ze swoim rodakiem, Tysonem Furym. Pojedynek zakończył się przez TKO w 6. rundzie^[8].