Diego Alonso

Pełne imię i nazwisko	Diego Martín Alonso López
Data i miejsce urodzenia	16 kwietnia 1975 Montevideo
Wzrost	187 cm
Pozycja	napastnik
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1995–1999 Bella Vista 59 (38) 1999–2000 Gimnasia La Plata 32 (17) 2000–2002 Valencia CF 20 (2) 2001–2002 → Atlético Madryt (wyp.) 38 (23) 2002–2003 Racing Santander 22 (1) 2003–2004 Málaga CF 23 (6) 2004–2005 Pumas UNAM 32 (14) 2005–2006 Real Murcia 24 (2) 2006 Nacional 7 (3) 2007 Shanghai Shenhua 13 (7) 2008–2009 Gimnasia La Plata 36 (5) 2009–2011 Peñarol 47 (17) W sumie: 353 (135)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1999–2001  Urugwaj 8 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 2011–2012 Bella Vista 2012–2013 Guaraní 2013 Peñarol 2014 Olimpia 2014–2018 Pachuca 2018–2019 Monterrey 2019–2021 Inter Miami 2021–2023 Urugwaj 2023 Sevilla 2024– Panathinaikos
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Copa América srebro Paragwaj 1999

Diego Martín Alonso López (ur. 16 kwietnia 1975 w Montevideo) – urugwajski piłkarz pochodzenia włoskiego występujący na pozycji napastnika. Jego kuzyni Matías Alonso i Iván Alonso również byli piłkarzami.

Alonso pochodzi ze stołecznego miasta Montevideo i jest wychowankiem tamtejszego skromnego zespołu Club Atlético Bella Vista. Do seniorskiej drużyny, która spadła wówczas do drugiej ligi urugwajskiej, został włączony jako dwudziestolatek, szybko wywalczając sobie pewne miejsce w wyjściowym składzie. W rozgrywkach 1997, po upływie trzech sezonów spędzonych w drugiej lidze, awansował z Bella Vista do urugwajskiej Primera División, w której zadebiutował w 1998 roku, za kadencji szkoleniowca Julio Césara Ribasa. Wówczas także jako czołowy strzelec drużyny triumfował w rozgrywkach kwalifikacyjnych do Copa Libertadores – Liguilla Pre-Libertadores, a podczas samego udziału w rozgrywkach Pucharu Wyzwolicieli zdobył pięć bramek, a Bella Vista, ogłoszona wówczas rewelacją turnieju, odpadła z niego dopiero w ćwierćfinale. Bezpośrednio po tym przeszedł do argentyńskiego Gimnasia y Esgrima La Plata, w tamtejszej Primera División debiutując 15 sierpnia 1999 w wygranym 3:1 spotkaniu z Ferro Carril Oeste, w którym strzelił także premierowego gola. W barwach Gimnasii spędził bez większych sukcesów rok, będąc największą gwiazdą ekipy.

Latem 2000 wyjechał do Hiszpanii, gdzie za sumę dziewięciu milionów dolarów został piłkarzem klubu Valencia CF. W Primera División zadebiutował 9 września 2000 w przegranej 1:2 konfrontacji z Realem Madryt, zaś pierwszą bramkę w lidze hiszpańskiej zdobył 12 listopada tego samego roku w zremisowanym 2:2 meczu z Rayo Vallecano. W ekipie prowadzonej przez Héctora Cúpera występował przez jeden sezon i mimo iż pozostawał wyłącznie rezerwowym dla Johna Carew i Juana Sáncheza to udanie spisywał się w Lidze Mistrzów UEFA – z sześcioma golami na koncie został najlepszym strzelcem swojej drużyny w tamtej edycji rozgrywek, zaś Valencia dotarła aż do finału, przegrywając w nim po rzutach karnych z Bayernem Monachium. Zaraz po tym sukcesie został wypożyczony do drugoligowego Atlético Madryt, gdzie stworzył bramkostrzelny duet napastników z Fernando Torresem. W sezonie 2001/2002 awansował z drużyną Luisa Aragonésa do pierwszej ligi, zaś sam został królem strzelców Segunda División, zdobywając 23 gole.

W lipcu 2002 przeszedł do występującego w najwyższej klasie rozgrywkowej Racingu Santander, gdzie bez poważniejszych osiągnięć i jako rezerwowy spędził rok, po czym podpisał umowę z zespołem Málaga CF, gdzie również nie potrafił sobie wywalczyć miejsca w wyjściowym składzie i po upływie dwunastu miesięcy odszedł z klubu. W połowie 2004 roku został graczem meksykańskiej ekipy Pumas UNAM z siedzibą w stołecznym mieście Meksyk, w celu zastąpienia dotychczasowego napastnika tej drużyny Bruno Marioniego. W meksykańskiej Primera División zadebiutował 15 sierpnia 2004 w przegranym 0:1 pojedynku z Tecos UAG, a po raz pierwszy wpisał się na listę strzelców 18 września tego samego roku w przegranym 1:3 spotkaniu z Tigres UANL. Od razu został podstawowym graczem drużyny prowadzonej przez Hugo Sáncheza i w jesiennym sezonie Apertura 2004 wywalczył z nią mistrzostwo Meksyku. W tym samym roku zdobył również z Pumas superpuchar kraju – Campeón de Campeones, zaś w 2005 roku dotarł do finału najbardziej prestiżowych rozgrywek północnoamerykańskiego kontynentu – Pucharu Mistrzów CONCACAF.

Latem 2005 powrócił do Hiszpanii, tym razem przenosząc się do drugoligowego Realu Murcia. W tej drużynie występował przez rok, nie potrafiąc wygrać rywalizacji o miejsce w składzie ze swoim kuzynem Ivánem Alonso. W późniejszym czasie po siedmiu latach wrócił do Urugwaju, gdzie podpisał umowę z krajowym gigantem – stołecznym Club Nacional de Football. Po upływie pół roku został graczem chińskiego Shanghai Shenhua, w którego barwach spędził z kolei dwanaście miesięcy jako podstawowy piłkarz, triumfując w turnieju A3 Champions Cup. W styczniu 2008 po raz drugi w karierze został zawodnikiem argentyńskiego Gimnasia y Esgrima La Plata, gdzie grał przez następne półtora roku, jednak przeważnie jako rezerwowy i bez poważniejszych sukcesów, walcząc wyłącznie o utrzymanie w lidze.

W połowie 2009 roku po raz kolejny powrócił do ojczyzny, jako wolny zawodnik zasilając czołowy zespół w Urugwaju – stołeczny CA Peñarol. Tam, mimo małej liczby występów w pierwszym składzie, regularnie wpisywał się na listę strzelców, a także odnosił sukcesy drużynowe – w sezonie 2009/2010 zdobył jedyne w karierze mistrzostwo Urugwaju, natomiast w 2011 roku dotarł do finału Copa Libertadores (dzięki temu został jednym z nielicznych piłkarzy, którzy dotarli do finału najważniejszych klubowych rozgrywek na trzech kontynentach – mimo to przegrał wszystkie trzy). Bezpośrednio po tym osiągnięciu w wieku 36 lat zdecydował się zakończyć piłkarską karierę. Był opisywany jako typowy wysunięty napastnik, grający agresywnie i obdarzony talentem do znajdowania się w dogodnych sytuacjach strzeleckich w polu karnym rywala.

W seniorskiej reprezentacji Urugwaju Alonso zadebiutował za kadencji selekcjonera Víctor Púi, 17 czerwca 1999 w wygranym 3:2 meczu towarzyskim z Paragwajem. Kilka dni później znalazł się w składzie na rozgrywany na paragwajskich boiskach turniej Copa América, gdzie jednak pełnił wyłącznie rolę rezerwowego dla duetu napastników tworzonego przez Gabriela Álveza i Marcelo Zalayetę i rozegrał trzy z sześciu możliwych meczów, wszystkie po wejściu z ławki. Jego drużyna dotarła ostatecznie aż do finału, przegrywając w nim z Brazylią (0:3). Ogółem swój bilans w kadrze narodowej zamknął na ośmiu rozegranych spotkaniach, w których ani razu nie wpisał się na listę strzelców.

Po zakończeniu kariery piłkarskiej Alonso rozpoczął pracę w roli szkoleniowca, we wrześniu 2011 zostając trenerem swojego macierzystego Club Atlético Bella Vista. Drużynę tę, walczącą wówczas o utrzymanie w najwyższej klasie rozgrywkowej, prowadził przez kolejne dziewięć miesięcy i zdołał uratować klub przed relegacją do drugiej ligi. Bezpośrednio po osiągnięciu tego sukcesu nie zdecydował się jednak przedłużyć kontraktu z zespołem i w lipcu 2012 objął paragwajski Club Guaraní z siedzibą w stołecznym Asunción. Tam spędził z kolei jedenaście udanych miesięcy; najpierw zajął trzecie miejsce w lidze i zdołał się zakwalifikować do rozgrywek Copa Sudamericana, zaś w wiosennym sezonie Apertura 2013 zdobył tytuł wicemistrza Paragwaju. W czerwcu 2013 roku opuścił Guaraní i powrócił do ojczyzny, podpisując umowę ze swoim byłym zespołem CA Peñarol. Tam, mimo dużych oczekiwań, odnosił jednak słabe wyniki – jego podopieczni zwyciężyli zaledwie raz w ośmiu spotkaniach, szybko odpadając z Copa Sudamericana. Został zwolniony po czterech miesiącach pracy, zostawiając Peñarol na trzynastym miejscu w tabeli. W marcu 2014 wrócił do Paragwaju, zostając szkoleniowcem tamtejszego giganta, stołecznego Club Olimpia, gdzie pracował z przeciętnym skutkiem przez siedem miesięcy, nie odnosząc konkretniejszych osiągnięć.

W styczniu 2015 Alonso po dziesięciu latach powrócił do Meksyku, obejmując tamtejszą ekipę CF Pachuca. W pierwszym sezonie dotarł do półfinału decydującej o mistrzostwie ligowej fazy play-off, lecz podczas kolejnych rozgrywek nie zdołał się do niej zakwalifikować, co poważnie zachwiało jego pozycją w klubie. Ostatecznie zdecydowano się pozostawić go na stanowisku i już w sezonie Clausura 2016 wywalczył z Pachucą tytuł mistrza Meksyku (pierwszy od dziewięciu lat), po pokonaniu w dwumeczu finałowym Monterrey (1:0, 1:1). W tym samym roku jego podopieczni zajęli drugie miejsce w superpucharze kraju – Campeón de Campeones.

Klub	Sezon	Kraj	Rozgrywki		Liga			Puchar kraju			Międzynarodowe				Ogółem
					Mecze	Gole		Mecze	Gole		Rozgrywki	Mecze	Gole		Mecze	Gole
Bella Vista	1995		Segunda División		–	–		–			–				0≤	0≤
	1996				–	–		–			–				0≤	0≤
	1997				21	19		–			–				21	19
	1998		Primera División		24	12		–			–				24	12
	1999				14	7		–			CL	10	5		24	12
Gimnasia	1999–2000		Primera División		32	17		–			–				32	17
Valencia CF	2000–2001		Primera División		20	2		1	0		LMU	12	6		33	8
Atlético	2001–2002		Segunda División		38	23		1	0		–				39	23
Racing	2002–2003		Primera División		22	1		1	0		–				23	1
Málaga CF	2003–2004				23	6		4	0		–				27	6
UNAM	2004–2005		Liga MX		32	14		2	1		LMC	4	1		38	16
Real Murcia	2005–2006		Segunda División		24	2		2	0		–				26	2
Nacional	2006–2007		Primera División		7	3		–			CS	6	2		13	5
Shenhua	2007		CSL		13	7		–			LMA + A3	8	5		21	12
Gimnasia	2007–2008		Primera División		14	3		–			–				14	3
	2008–2009				22	2		–			–				22	2
Peñarol	2009–2010		Primera División		26	6		–			–				26	6
	2010–2011				21	11		–			CS + CL	10	0		31	11
Ogółem
	Urugwaj				113≤	58≤		–			CL + CS	26	7		139≤	65≤
	Argentyna				68	22		–			–				68	22
	Hiszpania				127	34		9	0		LMU	12	6		148	40
	Meksyk				32	14		2	1		LMC	4	1		38	16
	Chiny				13	7		–			LMA + A3	8	5		21	12
Ogółem					353≤	135≤		11	1		CL + LMU + LMC + CS + LMA + A3	50	19		414≤	155≤

Reprezentacja	Kraj	Rok		Towarzysko			Eliminacje			Turnieje				Ogółem
				Mecze	Gole		Mecze	Gole		Rozgrywki	Mecze	Gole		Mecze	Gole
Urugwaj		1999		1	0		–			CA	3	0		4	0
		2000		3	0		–			–				3	0
		2001		1	0		–			–				1	0
Ogółem				5	0		–			CA	3	0		8	0

Klub	Sezon	Kraj	Rozgrywki		Liga						Puchar kraju						Międzynarodowe							Ogółem
					M	Z	R	P	%		M	Z	R	P	%		Rozgrywki	M	Z	R	P	%		M	Z	R	P	%
Bella Vista	2011–2012		Primera División		25	9	3	13	36%		–						–							25	9	3	13	36%
Guaraní	2012		Primera División		22	13	4	5	59%		–						CS	4	1	1	2	25%		26	14	5	7	54%
	2013				19	9	6	4	47%		–						–							19	9	6	4	47%
Peñarol	2013–2014		Primera División		6	1	2	3	17%		–						CS	2	0	1	1	0%		8	1	3	4	13%
Olimpia	2014		Primera División		30	14	7	9	47%		–						–							30	14	7	9	47%
Pachuca	2014–2015		Liga MX		21	10	4	7	48%		–						LMC	2	0	2	0	0%		23	10	6	7	43%
	2015–2016				40	17	12	11	43%		13	5	3	5	38%		–							53	22	15	16	42%
	2016–2017																LMC
Ogółem
	Urugwaj				31	10	5	16	32%		–						CS	2	0	1	1	0%		33	10	6	17	30%
	Paragwaj				71	36	17	18	51%		–						CS	4	1	1	2	25%		75	37	18	20	49%
	Meksyk				61	27	16	18	44%		13	5	3	5	38%		LMC	2	0	2	0	0%		76	32	21	23	42%
	Ogółem				163	73	38	52	45%		13	5	3	5	38%		CS + LMC	8	1	4	3	13%		184	79	45	60	43%

• Diego Alonso w bazie National Football Teams (ang.)
• Diego Alonso, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy-kluby) [dostęp 2020-12-19] .
• D. Alonso, [w:] baza Soccerway (trenerzy) [dostęp 2021-01-03] .