Dhaulagiri
 Dhaulagiri I | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
8167 m n.p.m. |
| Wybitność |
3357 m |
| Pierwsze wejście |
13 maja 1960 |
| • zimowe |
21 stycznia 1985 |
Położenie na mapie Nepalu  | |
 28°41′46″N 83°29′43″E/28,696111 83,495278
| |
Dhaulagiri lub Dhaulagiri I[1] (sanskryt धौलागिरी ‘Biała Góra’) – szczyt w Himalajach środkowo-zachodnich o wysokości 8167 m, oddzielony od pobliskiej Annapurny głęboko wciętą doliną rzeki Kali Gandaki. Różnica wysokości między szczytem Dhaulagiri a rzeką – około 6 km – jest jedną z największych deniwelacji górskich na świecie[2]. Dhaulagiri jest siódmym co do wysokości ośmiotysięcznikiem. Przez pewien czas, od pomiarów z 1818 r. do połowy XIX w., uważany za najwyższą górę świata.
Próbę wejścia podjęła wyprawa francuska w 1950 roku. W obliczu trudności orientacyjnych spowodowanych brakiem map i nieznajomością terenu Francuzi przenieśli się pod Annapurnę.
8 kwietnia 2009 roku podczas wyjścia aklimatyzacyjnego na Dhaulagiri zginął polski himalaista Piotr Morawski, członek międzynarodowej wyprawy, której celem było wejście nową drogą na Manaslu w Nepalu.
Wokół masywu Dhaulagiri prowadzi trasa trekingowa, uchodząca za jedną z najbardziej wymagających w Himalajach.
Wierzchołki masywu Dhaulagiri
W masywie Dhaulagiri można wyodrębnić następujące samodzielne wierzchołki:
|
Zdobywcy
Pierwszego wejścia dokonała 13 maja 1960 roku szwajcarska wyprawa kierowana przez Maxa Eiselina. W ataku szczytowym uczestniczyli: Kurt Diemberger, Peter Diener, Ernest Forrer, Albin Schelbert i Szerpowie Nawang Dorje i Nyima Dorje. 23 maja 1960 na wierzchołek weszli Michel Vaucher i Hugo Weber. Uczestnikami byli Jerzy Hajdukiewicz i Adam Skoczylas[3].
- Polskie wejścia
- 18 maja 1980 – Wojciech Kurtyka i Ludwik Wilczyński (w zespole polsko-brytyjsko-szwajcarskim, z René Ghilinim i Alexem MacIntyre'm) po pokonaniu nowej drogi ścianą wschodnią (wysoką na ok. 2400 m) w stylu alpejskim, zakończonym 15 maja na wys. ok. 7500 m na grani i połączeniu z inną drogą (bez wejścia na wierzchołek), zeszli do bazy i weszli na szczyt drogą normalną[4].
- 18 maja 1983 – Mirosław Gardzielewski, Jacek Jezierski, Tadeusz Łaukajtys i Wacław Otręba[5]
- 21 stycznia 1985 – Andrzej Czok i Jerzy Kukuczka – pierwsze wejście zimowe, drogą normalną (wyprawą kierował Adam Bilczewski)[6]
- 24 kwietnia 1990 – Krzysztof Wielicki samotnie[7]
- 1994 – Piotr Pustelnik[5]
- 1 maja 2008 – Kinga Baranowska – jako pierwsza Polka[5]
- 11 maja 2008 – Artur Hajzer i Robert Szymczak[5]
- 1 października 2021 – Waldemar Kowalewski[8]
Przypisy
- ↑ Polskie egzonimy przyjęte na 130. posiedzeniu KSNG. Nazwa Dhaulagiri jest egzonimem głównym, zaś Dhaulagiri I jest egzonimem wariantowym.
- ↑ Trekking wokół Annapurny [online], 4challenge [zarchiwizowane z adresu 2016-12-27].
- ↑ Dhaulagiri [online], www.himalaje.pl [dostęp 2023-01-25].
- ↑ Wyprawa unifikacyjna PZA-Dhaulagiri 8176 m 2013 [online], Polski Związek Alpinizmu [dostęp 2023-01-25] (pol.).
- ↑ a b c d Polacy na Dhaulagiri, „Taternik” (Nr 1-2), kipdf.com [dostęp 2023-01-25] (pol.), str. 41.
- ↑ 35 rocznica zimowego wejścia na Dhaulagiri. - Wirtualne Muzeum Jerzego Kukuczki [online] [dostęp 2023-01-25] (pol.).
- ↑ 30 lat temu Krzysztof Wielicki wspiął się samotnie wschodnią ścianą Dhaulagiri [online] [dostęp 2023-01-25] (pol.).
- ↑ Waldemar Kowalewski na Dhaulagiri. wspinanie.pl, 2021-10-01. [dostęp 2021-10-13].
Linki zewnętrzne
- Dhaulagiri na SummitPost (ang.)
- Dhaulagiri na Peakware. peakware.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-02)]. (ang.).