Demokracja ekonomiczna – społeczno-ekonomiczna koncepcja, która zakłada przeniesienie władzy decyzyjnej z menedżerów i udziałowców korporacyjnych na większą grupę interesariuszy publicznych, która obejmuje pracowników, klientów, dostawców, sąsiadów i szerszą opinię publiczną^[1]. Nie ma pojedynczej definicji demokracji ekonomicznej, ale większość zwolenników twierdzi, że współczesne stosunki własności uzewnętrzniają koszty, podporządkowują ogólny dobrobyt prywatnym zyskom i odmawiają ustrojowi demokratycznego głosu w decyzjach dotyczących polityki gospodarczej^[2]. Oprócz politycznych aspektów, demokracja ekonomiczna, miałaby zrekompensować lukę popytu efektywnego, jaki stanowi nieodłączny element kapitalizmu^[3].

Zwolennicy demokracji ekonomicznej generalnie argumentują, że współczesny kapitalizm okresowo powoduje kryzysy gospodarcze charakteryzujące się brakiem efektywnego popytu, ponieważ społeczeństwo nie jest w stanie zarobić wystarczających dochodów, aby kupić swoją produkcję. Monopol korporacji na wspólne zasoby zazwyczaj tworzy sztuczny niedobór, co skutkuje nierównowagą społeczno-ekonomiczną, która ogranicza pracownikom dostęp do możliwości ekonomicznych i zmniejsza siłę nabywczą konsumentów^[4]. Demokrację ekonomiczną proponowano jako składnik większych ideologii społeczno-ekonomicznych, jako samodzielną teorię oraz jako różnorodne programy reform. Na przykład jako środek do zabezpieczenia pełni praw ekonomicznych otwiera drogę do pełnych praw politycznych, rozumianych jako obejmujące te pierwsze^[2]. Istnieją zarówno rynkowe, jak i nierynkowe teorie demokracji ekonomicznej. Jako program reform demokracja ekonomiczna prezentuje teorie i przykłady z rzeczywistego świata, które mogą obejmować decentralizację, demokratyczne spółdzielnie, bankowość publiczną, sprawiedliwy handel oraz regionalizację produkcji żywności i waluty^[5].