Dariusz Paradowski
| Data i miejsce urodzenia |
5 marca 1966 |
|---|---|
| Typ głosu | |
| Gatunki |
opera |
| Zawód |
solista operowy, pedagog |
| Odznaczenia | |
 
| |
Dariusz Gwidon Paradowski (ur. 5 marca 1966 w Gdańsku)[1] – polski śpiewak operowy, kontratenor sopranowy.
Życiorys
Śpiewał w chórze, jako pięciolatek rozpoczął naukę gry na fortepianie, kontynuując ją aż do ukończenia szkoły średniej, a międzyczasie pobierając lekcje gry na organach. Uczył się również gry na kontrabasie[2]. Brak źródeł opisujących i dokumentujących technikę wokalną Paradowskiego[potrzebny przypis]. Posiada on pełny rejestr barytonowy, jednocześnie operował pełną skalą sopranu uzyskując dźwięk różny od falsetu i praktycznie niespotykany wśród kontratenorów sopranowych[potrzebny przypis]. Stąd częściej nazywany jest sopranistą niż kontratenorem[potrzebny przypis]. Skala jego głosu ma 4,5 oktawy[3].
Studia rozpoczął w Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku, gdzie kształcił się pod kierunkiem Alicji Legieć-Matosiuk, a następnie kontynuował edukację na Wydziale Wokalno-Aktorskim Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w klasie ówczesnego rektora Eugeniusza Sąsiadka, gdzie w 1990 roku uzyskał dyplom z wyróżnieniem[2]. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 2007 roku, tytuł profesora sztuk muzycznych w 2013[4].
Działalność artystyczna
Jego repertuar obejmuje dzieła od muzyki dawnej, po formy współczesne. Specjalizuje się przede wszystkim w pieśniach baroku i operze klasycznej[5].
Dyrektor Stowarzyszenia Europe-Art z siedzibą w Paryżu. Współtwórca i reżyser Gdańskiej Opery Kameralnej[2]. Jest wykładowcą i profesorem Wydziału Wokalno-Aktorskiego katedry Wokalistyki III Wydziału Akademii Muzycznej w Gdańsku[4]. Jest twórcą, animatorem i dyrektorem istniejącego od 2002 roku Letniego Festiwalu Muzyki Kameralnej w Helu[5].
Jest bohaterem filmu dokumentalnego z 2005 roku pt. Sopranista w reż. Grzegorza Siedleckiego[6].
Nagrania
- 2008 – Pieśni D. Paradowski J. Cohen
- 2005 – Muzyka Złotego Wieku w Polsce
- 1998 – Z. Preisner, Requiem dla mojego przyjaciela
- 1995 – Arie i duety operowe W.A. Mozarta
- 1994 – F. Mendelssohn-Bartholdy, Oratorium Paulus
Nagrody i wyróżnienia
- 1996 – II nagroda oraz nagroda specjalna na konkursie wokalnym Hommage a Lucia Popp w Bratysławie
- 1998 – Paszport „Polityki” za rok 1997
- 2006 – Srebrny Krzyż Zasługi
- 2007 – Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury z okazji jubileuszu 60-lecia Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki[7]
- 2016 – Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[8]
Przypisy
- ↑ Paradowski Dariusz, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2025-01-22].
- ↑ a b c Dariusz Paradowski – wizytówka. Akademia Muzyczna w Gdańsku. [dostęp 2010-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-03-05)].
- ↑ Muzyka poważna: Dariusz Paradowski [online], www.polityka.pl, 2009 [dostęp 2025-01-22].
- ↑ a b Prof. dr hab. Dariusz Gwidon Paradowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2011-07-14].
- ↑ a b Notatka o Dariuszu Paradowskim. Letni Festiwal Muzyki Kameralnej w Helu. [dostęp 2010-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-03)].
- ↑ Sopranista [online], FilmPolski [dostęp 2025-01-22].
- ↑ Laureaci Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury [online], Gdańsk - oficjalny portal miasta [dostęp 2025-01-22].
- ↑ Lista laureatów Medalu Zasłużony Kulturze Gloria Artis [online], Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego [dostęp 2025-01-22] (pol.).