122 mm haubica 2A18 (D-30)

Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Rodzaj	haubica
Historia
Produkcja seryjna	1963-obecnie
Dane taktyczno-techniczne
Kaliber	122 mm
Długość lufy	4875 mm
Donośność	15 200 m (pocisk zwykły) 21 900 m (RAP)
Prędkość pocz. pocisku	690 m/s (odłamkowo-burzący) 740 m/s (burzący)
Długość	5400 mm (marszowa)
Szerokość	1950 mm (marszowa)
Wysokość	1660 mm (marszowa)
Masa	3210 kg (marszowa) 3150 kg (bojowa)
Kąt ostrzału	-7° do +70° (w pionie) 360° (w poziomie)
Szybkostrzelność	7-8 strz./min
Obsługa	7 osób
Multimedia w Wikimedia Commons

122 mm haubica 2A18 (D-30) (ros. 122-мм гаубица 2А18 (Д-30)) – sowiecka haubica wprowadzona do uzbrojenia w latach 60. jako następczyni 122 mm haubicy M-30. Nadal jest produkowana.

Haubica D-30 ma łoże trójogonowe dzięki któremu kąt ostrzału w poziomie jest równy 360°. Lufa zakończona hamulcem wylotowym zaopatrzona w półautomatyczny zamek klinowy z pionowym przesuwem klina. Może wystrzeliwać pociski składane ze zmiennym ładunkiem bojowym, pociski odłamkowo-burzące o masie 21,76 kg i stabilizowane brzechwowo pociski kumulacyjne o masie 21,63 kg do prowadzenia ognia bezpośredniego.

Aktualni użytkownicy

•  Abchazja^{[potrzebny przypis]}
•  Afganistan
•  Albania – 200
•  Algieria
•  Angola
•  Armenia – 280
•  Azerbejdżan – 195
•  Bangladesz
•  Białoruś
•  Benin
•  Bośnia i Hercegowina – 86
•  Chiny
•  Chorwacja – 52 (Wersja D-30 HR M94)
•  Czarnogóra – 30
•  Czechy
•  Dżibuti
•  Egipt – 600 (Produkowane na licencji)
•  Etiopia
•  Estonia – 42
•  Finlandia – 486 (Pierwsze fińskie oznaczenie „122 H 63" po pewnych modernizacjach oznaczało obecną nazwę „122 H 63A”)
•  Górski Karabach^[1]
•  Macedonia
•  Gruzja – Od 98 do 120 egzemplarzy.
•  Indie – 850
•  Iran – Od 400 do 600 egzemplarzy.
•  Irak
•  Jemen
•  Kambodża
•  Kongo
•  Korea Północna
•  Kuba – 100 zamontowanych na podwoziu T-34 i 55 zamontowanych na podwoziu T-55, oraz 25 zamontowane ciężarówce 6×6 KrAZ-255. (D-30 są produkowane lokalnie w małych ilościach)
•  Kurdystan^[2]
•  Kazachstan – 183
•  Kirgistan – 72
•  Laos
•  Liban
•  Libia
•  Madagaskar
•  Mali- 8
•  Mauretania
•  Mongolia
•  Maroko
•  Mozambik
•  Mjanma – Importowane z Korei Północnej.
•  Nikaragua
•  Nigeria
•  Pakistan – 143 dostarczone z Chin w latach 2003–2004^[3].
•  Peru
•  Rosja
•  Rwanda
•  Sahara Zachodnia: Użytkowane przez Front Polisario^[4].
•  Singapur
•  Sudan – niektóre jednostki są zamontowane na zmodyfikowanej 6 × 6 Kamaz 43118 ciężarówce, ten samobieżny system został oznaczony jako „Khalifa-1”^[5][6]
•  Słowacja
•  Serbia – 303
•  Syria
•  Turkmenistan
•  Tadżykistan – 12
•  Ukraina – 443
•  Uzbekistan – 540
•  Wietnam
•  Zambia – 25
•  Zimbabwe

Byli użytkownicy

•  Czechosłowacja
•  Jugosławia
•  Somalia
•  ZSRR

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej. Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7. Brak numerów stron w książce