Dęboróg – polski herb szlachecki z nobilitacji, używany na Litwie i w Prusach Królewskich^[1].

Opis zgodnie z klasycznymi regułami blazonowania:

W polu błękitnym pień wykorzeniony złoty z zaćwieczonymi takimiż dwoma rogami jelenimi.

Klejnot pół dzikiego męża (Satyra) z wieńcem z powoju zielonego na głowie, trzymającego maczugę srebrną w prawicy, między dwoma rogami złotymi jelenimi.

Labry błękitne, podbite złotem.

Indygenat Zygmunta Augusta dla Jana Hayna (Heyna) z 5 kwietnia 1564^[3][4].

(Herb ten, jako nadany kilka lat później niż Dęboróg II jest wg historyków, m.in. J. Szymańskiego jedną z późniejszych odmian. Pierwotny Dęboróg - bez Satyra w klejnocie - na tarczy zielonej, później czerwonej był nadany rodowi Bylczyńskich)^[5].

Herb nadany indygenowanej rodzinie kalwińskiej - Heyn, Heyn-Paterson (też: Heyna, Hayn) z Prus. Zob. też biogram Jana Patersona (1640-ok. 1712) z Buzówki h. Dęboróg^[6] i jego ariańskich potomków.

• Dęboróg II – herb nadany Filipowi synowi Ofana i Siemionowi synowi Fedora, jak i Prokopowi i Filonowi synom Wojciecha, a wnukom Stanisława w r. 1562 w Grodnie^[7].

• Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1. Brak numerów stron w książce

• Dęboróg, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 23 .