Część mowy – specyficzna dla danego języka, wyróżniona głównie na podstawie kryteriów składniowych i fleksyjnych klasa wyrazów (zobacz też klasyfikacja części mowy)^[1].

Nie istnieją żadne „uniwersalne” części mowy, które istniałyby w każdym języku, i – choć często na określenie „podobnych” klas funkcjonujących w różnych językach używa się tej samej nazwy, np. „rzeczownik” w języku polskim i w języku angielskim – są to jednak twory o zauważalnie odmiennym charakterze^[2][3].

Co więcej, dla danego języka istnieć może wiele bardzo różnych od siebie klasyfikacji części mowy. Po pierwsze nie jest jasne rozróżnienie między pełną „częścią mowy” a jedną z form jakiejś innej części – np. przysłówek odprzymiotnikowy w języku angielskim można traktować jako część mowy lub też jako formę przymiotnika. Istnieją również problemy z zaszeregowaniem niektórych wyrazów, takich jak np. stokroć, trzeba, powinien^[4]. Przykładem może być klasyfikacja części mowy wg Tadeusza Milewskiego^[5]:

Części mowy (w języku polskim) dzielą się na^[6][7]:

a) Odmienne:

• rzeczownik,
• przymiotnik,
• czasownik,
• liczebnik,
• zaimek – typ rzeczowny, przymiotny, liczebny.

b) Nieodmienne:

• przysłówek,
• zaimek – typ przysłowny,
• przyimek,
• spójnik,
• wykrzyknik,
• partykuła.

• Piotr Bąk: Gramatyka języka polskiego – zarys popularny. Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1977. ISBN 83-214-0923-7.
• Alicja Nagórko: Zarys gramatyki polskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2007. ISBN 978-83-01-15390-8.
• Tadeusz Milewski: Językoznawstwo. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1967.