Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Cornelio Bentivoglio

Cornelio Bentivoglio
Kardynał prezbiter
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 marca 1668
Ferrara

Data i miejsce śmierci

30 grudnia 1732
Rzym

Arcybiskup Kartaginy
Okres sprawowania

1712-1732

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Sakra biskupia

3 kwietnia 1712

Kreacja kardynalska

29 listopada 1719
Klemens XI

Kościół tytularny

S. Girolamo dei Croati
Santa Ceciliae trans Tiberim

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

3 kwietnia 1712

Konsekrator

Fabrizio Paolucci

Współkonsekratorzy

Pier Marcellino Corradini
Domenico de Zaoli

Cornelio Bentivoglio (ur. 27 marca 1668 – zm. 30 grudnia 1732) – włoski kardynał[1].

Życiorys

Pochodził z Ferrary z arystokratycznej rodziny. Ukończył studia prawnicze na uniwersytecie w Ferrarze ze stopniem doktora utroque iure (1701)[1]. Następnie udał się do Rzymu, gdzie został referendarzem Obojga Sygnatur (1702) oraz klerykiem Kamery Apostolskiej (1706). W grudniu 1711 przyjął święcenia kapłańskie[1].

W 1712 papież Klemens XI mianował go najpierw tytularnym arcybiskupem Kartaginy (16 marca 1712), a krótko potem (20 maja 1712) nuncjuszem apostolskim we Francji. Po wydaniu przez Klemensa XI antyjansenistycznej bulli Unigenitus Filius Dei, która we Francji spotkała się z nieprzychylnym przyjęciem, zdecydowanie i nie zawsze taktownie bronił stanowiska Stolicy Apostolskiej, co wywołało konflikt z regentem Francji Filipem Orleańskim. Regent żądał odwołania go z nuncjatury.

W celu rozwiązania kłopotliwej sytuacji Klemens XI 29 listopada 1719 mianował go kardynałem[1], a w marcu 1720 wysłał go do prowincji Romania w charakterze papieskiego legata (gubernatora). Jego legacja w Romanii była następnie dwukrotnie (1721 i 1724) przedłużana i trwała do stycznia 1727. W międzyczasie kardynał Bentivoglio wziął udział w konklawe 1721 i konklawe 1724.

W 1726 król Hiszpanii Filip V Burbon mianował go swoim ambasadorem i ministrem pełnomocnym przy Stolicy Apostolskiej. Funkcję tę sprawował aż do śmierci. Działając w tym charakterze, na konklawe 1730 zgłosił weto króla Hiszpanii przeciwko kandydaturze kardynała Giuseppe Renato Imperiali.

Kardynał Bentivoglio był poetą i tłumaczył na język włoski łacińskie wiersze. Jako poeta i tłumacz używał pseudonimu Selvaggio Porpora[1].

Cornelio Bentivoglio zmarł w Rzymie w wieku 64 lat i został pochowany w swoim kościele tytularnym Santa Cecilia.

Twórczość literacka

Cornelio Bentivoglio pisał sonety, dialogi poetyckie, utwory o modnej wówczas tematyce pasterskiej i traktaty z dziedziny filozofii i historii[2]. Przetłumaczył na włoski między innymi epos w dwunastu księgach Tebaida Publiusza Papiniusza Stacjusza[2] i komedię Pulchérie Pierre'a de Corneiille'a[2].

Przypisy

  1. a b c d e The Cardinals of the Holy Roman Church - Biographical Dictionary - Consistory of November 29, 1719 [online], www2.fiu.edu [dostęp 2017-11-22].
  2. a b c Cornelio Bentivoglio d'Aragona (1668-1732). Bibliothèque nationale de France. [dostęp 2016-09-05]. (fr.).

Bibliografia

Linki zewnętrzne