Zobacz też: inne znaczenia.

Coloni

Logo zespołu
Pełna nazwa	Scuderia Coloni
Aktywna	od 1982
Siedziba	Perugia
Ważni ludzie
Założyciel	Enzo Coloni
Dyrektor	Paolo Coloni
Dyrektor techniczny	Fidalma Coloni
Inne
Debiut	Grand Prix Włoch 1987
Ostatni wyścig	Grand Prix Australii 1991
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Coloni (pełna nazwa: Scuderia Coloni, wcześniej Enzo Coloni Racing Car Systems) – włoski zespół wyścigowy, były konstruktor Formuły 1. Poza Formułą 1 zespół brał także udział w wyścigach Formuły 3000, serii GP2, azjatyckiej serii GP2, Euroseries 3000, Superleague Formula, Formuły BMW i włoskiej Formuły 3.

Zespół został założony w 1983 roku przez Enzo Coloniego, kierowcę wyścigowego z Perugii. Coloni ścigał się w latach 70. i na początku 80. W 1982 roku w wieku 36 lat zdobył mistrzostwo kierowców Włoskiej Formuły 3. Wziął także udział w dwóch wyścigach Formuły 2. Pod koniec 1982 roku zakończył karierę zawodnika i założył własny zespół, który początkowo ścigał się we Włoskiej Formule 3.

Sukces przyszedł prawie natychmiastowo, kiedy to w 1984 roku zespół zdobył mistrzostwo włoskiej Formuły 3 z Ivanem Capellim. W 1986 roku zespół Coloni pojawił się w Formule 3000, korzystając z przestarzałych nadwozi March 85B. Jego kierowcami byli Nicola Larini i Gabriele Tarquini, ale występy były nieudane. Mimo to zespół zadebiutował w Formule 1 w następnym roku.

Ogłoszenie FIA, że od 1989 roku zakazuje się używania turbo w celu uczynienia sportu bardziej przystępnym, było bodźcem dla Coloniego, by wejść do Formuły 1. Pierwszy występ tego zespołu miał miejsce w Grand Prix Włoch 1987. Pomalowany na żółto model FC187, napędzany przygotowanymi przez Novamotor silnikami Cosworth DFZ, był prostą maszyną zaprojektowaną przez byłego pracownika Dallary, Roberto Oriego. Enzo Coloni sam wykonał pierwszą jazdę, ale kierowcą był Nicola Larini. Samochód nie był dostatecznie przygotowany, więc Larini nie zakwalifikował się do wyścigu. Po ominięciu Grand Prix Portugalii kolejnym wyścigiem dla zespołu Coloni było Grand Prix Hiszpanii, do którego Larini się zakwalifikował, ale odpadł z wyścigu na ósmym okrążeniu z powodu awarii zawieszenia. W kończących sezon zamorskich Grand Prix (Meksyk, Japonia, Australia) Coloni nie wziął udziału. Jako zespół został sklasyfikowany na koniec sezonu na ostatniej, 16 pozycji.

Sezon 1988 był dla Coloni pierwszym pełnym sezonem w Formule 1 i rozpoczął się dobrze, mimo że „nowy” FC188 był prawie identyczny, jak poprzednik. Nowy kierowca, Gabriele Tarquini, kwalifikował się regularnie i zajął ósme miejsce w wyścigu o Grand Prix Kanady, najlepsze w historii startów Coloni w Formule 1. Ze względu na brak pieniędzy w trakcie sezonu prowadzono bardzo mało prac rozwojowych, co spowodowało, że zespół nie mógł być pewien osiągania dobrych wyników podczas nie tylko wyścigów czy kwalifikacji, ale nawet prekwalifikacji. Zespół nie zdobył w tamtym sezonie punktów, kończąc sezon na 15 pozycji, przed Osellą, EuroBrunem i Zakspeedem.

Mimo ciągłego braku funduszy, na sezon 1989 Coloni wystawił dwa samochody: jeden dla Roberto Moreno, a drugi dla Pierre-Henri Raphanela. FC188B był kolejnym rozwinięciem modelu z 1987 roku. Był trudny w prowadzeniu i przeciętnie około 20 km/h wolniejszy od konkurencji. Niemniej jednak obaj kierowcy byli w stanie zakwalifikować się do Grand Prix Monako; był to jedyny wyścig Formuły 1, w którym wystartowały dwa samochody Coloni. W Kanadzie Coloni zaprezentował nowy samochód (Coloni C3), który został zaprojektowany przez byłego pracownika AGS, Christiana Vanderpleyna. C3 był w zasadzie dobrym projektem, ale zespół nie miał z tego powodu korzyści w związku z całkowitym brakiem testów, co oznaczało, że zespół często nie mógł znaleźć odpowiednich ustawień na Grand Prix. Przez resztę sezonu C3 kwalifikował się do wyścigu tylko trzykrotnie, a miało to miejsce w Grand Prix Kanady, Wielkiej Brytanii i Portugalii. Do wszystkich tych wyścigów kwalifikował się Moreno, przy czym do wyścigu o Grand Prix Portugalii startował z wysokiego, 15. miejsca, co miało związek z rozwojem przedniego spojlera. Jednakże podczas rozgrzewki Moreno zderzył się z Eddiem Cheeverem i musiał skorzystać z zapasowego samochodu, który w wyścigu zepsuł się. Z powodu niezadowalających wyników z zespołu został zwolniony Vanderpleyn, a Enzo Coloni sam objął stanowisko inżyniera w zespole. Nie dało to jednak poprawy, podobnie jak zastąpienie w charakterze kierowcy za Raphanela Enrico Bertaggią. Zespół, nie kończąc żadnego wyścigu w sezonie, zajął w klasyfikacji zespołów 18. miejsce, wraz z Zakspeedem. Co więcej, Grand Prix Portugalii okazało się ostatnim wyścigiem, do którego zakwalifikował się kierowca Coloni.

Nieoczekiwanie przed sezonem 1990 Coloni podpisało umowę z Subaru, oddziałem Fuji Heavy Industries. Przyniosło to znaczne wsparcie pieniężne i silnik „na wyłączność” za darmo. Japoński koncern przejął 51% zespołu, spłacił długi i podpisał kontrakt na dostawę silników. Był to silnik bokser B12, którego projektantem był w rzeczywistości Carlo Chiti, właściciel firmy Motori Moderni (MM) z siedzibą w Novarze. MM dostarczało silniki V6 zespołowi Minardi w latach 1985–1987. W 1988 Chiti zaprojektował silnik wolnossący V12, który zainteresował Subaru. Pod koniec 1988 roku japońska firma zleciła Chitiemu zaprojektowanie nowego silnika Formuły 1, który miał być typu bokser – tak, jak silniki stosowane w samochodach drogowych Subaru. Silnik ten był gotowy latem 1989 roku, i pod szyldem Subaru, był testowany w samochodach Minardi M188, jednakże z uwagi na zauważalny brak mocy Minardi szybko wycofało się z tego przedsięwzięcia. Po kilku miesiącach poszukiwań, Subaru znalazło zespół Coloni, z którym podpisało umowę. Zmieniono oficjalną nazwę zespołu na Subaru Coloni Racing, a Enzo Coloni został człowiekiem odpowiedzialnym za działalność operacyjną.

Na początku 1990 roku silniki Subaru produkowały około 500 KM mocy, najmniej z całej stawki, tak więc samochody Coloni były jednymi z najwolniejszych w tamtym czasie (wolniejsze były jeszcze tylko samochody Life). Subaru i Chiti ustalili, że trzeba zbudować nowy silnik, a także nowe nadwozie, i powinny być one gotowe na lato, jednakże do tej pory Coloni nadal powinno brać udział w Grand Prix, w „przejściowym” silniku i nadwoziu. Na początku 1990 roku kilku mechaników zespołu próbowało umieścić w jednym z modeli C3 silnik Subaru. Zadanie to nie zostało wykonane aż do dnia, kiedy FIA rozpoczęła przewóz materiałów Formuły 1 do Phoenix. W garażach w Phoenix samochód został po raz pierwszy zmontowany, a na parkingu amerykańskiego supermarketu miały miejsce prywatne „testy”. W dniu prekwalifikacji do Grand Prix Stanów Zjednoczonych ujrzano „nowy” model Coloni, C3B, pomalowany w kolory biały, czerwony i zielony. Nie posiadający airboxa, a mający szerokie i długie boczne wloty powietrza, samochód wyglądał jak czołg, ważył prawie 150 kg więcej od rywali i był bardzo trudny do prowadzenia. Ani w Phoenix, ani w żadnym innym wyścigu, Bertrand Gachot, nowy kierowca Coloni, nie zdołał się prekwalifikować. W dalszej części sezonu dokonano niewielu ulepszeń, co nie wpłynęło pozytywnie na osiągi. Tymczasem w fabryce Coloni w Perugii nikt nie pracował nad nowym samochodem. Enzo Coloni został zwolniony przez Subaru, ale nie dało to poprawy. W czerwcu japońska firma wycofała się całkowicie z Formuły 1, sprzedała zespół z powrotem Enzo Coloniemu. Zespół nie był zadłużony, ale nie miał również sponsorów i silników. Przed Grand Prix Niemiec Coloni podpisało umowę z Cosworthem na dostarczanie silników. W Niemczech pojawił się również ulepszony samochód, oznaczony symbolem C3C. Był to de facto model C3 z 1989 roku, z niewielkimi zmianami w aerodynamice. Samochód był szybszy od C3B, ale niewystarczający do osiągnięcia jakichkolwiek poważnych wyników. Gachot zazwyczaj był w stanie się prekwalifikować, ale w „głównych” kwalifikacjach nie zdołał zająć miejsca premiowanego startem w wyścigu. W ciągu całego sezonu Coloni nie wystartowało w ani jednym wyścigu.

W sezonie 1991 zespół składał się z sześciu osób. Samochód był kolejną wersją modelu C3 i posiadał kilka detali zaprojektowanych przez studentów Uniwersytetu w Perugii. Model ten oznaczono symbolem C4. Enzo Coloni miał nadzieję, że zatrudni w charakterze kierowcy Andreę de Cesarisa, który posiadał wsparcie finansowe od Marlboro, jednakże włoski kierowca został ostatecznie zawodnikiem zespołu Jordan. Coloni w charakterze kierowcy zatrudnił więc debiutanta, Pedro Chavesa, który wygrał mistrzostwa Brytyjskiej Formuły 3000. Samochód był przestarzały, powolny i trudny w prowadzeniu, wskutek czego Chaves ani razu nie zdołał się prekwalifikować. W domowym Grand Prix Chavesa, Grand Prix Portugalii, zespół Coloni miał tylko jeden silnik, który eksplodował przed sesją prekwalifikacyjną, więc Chaves w ogóle nie wziął w niej udziału. Ostatecznie Portugalczyk opuścił zespół. Na ostatnie dwa wyścigi kierowcą zespołu został Japończyk Naoki Hattori, który osiągał przyzwoite wyniki w niższych seriach, ale nie miał doświadczenia w Formule 1. Rezultaty zespołu nie poprawiły się.

Po sezonie Coloni sprzedał zespół Andrei Sassettiemu, który przemianował go na Andrea Moda Formula i wziął udział w sezonie 1992.

W 1991 Coloni wróciło do włoskiej Formuły 3. W latach 1991–1993 dla zespołu jeździł Paolo Coloni, a w 1993 roku zajął drugie miejsce w zawodach Masters of Formula 3. Mimo że Paolo Coloni opuścił Włoską Formułę 3 po 1993 roku, zespół Coloni ścigał się w niej do końca sezonu 1996, kiedy to kierowcami byli Esteban Tuero i Dino Morelli.

Coloni Motorsport przeszło do Formuły 3000 w roku 1997. Przełom nastąpił w sezonie 2002, kiedy dla zespołu jeździli Giorgio Pantano i Enrico Toccacelo. Pantano zakończył tamten sezon na drugim, a Toccacelo na dziewiątym miejscu, a kierowcy ci odnieśli w sumie cztery zwycięstwa. W sezonie 2003 dla zespołu jeździli Ricardo Sperafico i Zsolt Baumgartner. Sperafico zajął w sezonie drugie miejsce, a Baumgartner zadebiutował w Formule 1, podczas domowego Grand Prix Węgier.

Zespół kontynuował ściganie się w Formule 3000, przemianowanej w 2005 roku na GP2 Series. Pod koniec 2005 roku kierowca Formuły 1 Giancarlo Fisichella połączył siły z Coloni^[1]. Ponadto przemianowano nazwę zespołu na Fisichella Motor Sport International (FMSI), Podobna umowa miała miejsce we Włoskiej Formule 3000 w 2005 roku, kiedy to kierowca FMSI, Luca Filippi, wywalczył tytuł mistrzowski. Filippi wystartował w zespole FMSI w sezonie 2006 wraz z Jasonem Tahincioglu (posiadającym wsparcie Petrol Ofisi), ale po trzech wyścigach został zastąpiony przez Giorgio Pantano. Na sezon 2007 zespołowym partnerem Tahincioglu został Antônio Pizzonia, którego zastąpił następnie Adam Carroll. Na sezon 2008 zespół ścigał się w kolorach zespołu Fisichelli w Formule 1 – Force India. Pierwszym samochodem cały sezon jeździł Roldán Rodríguez, a drugim – Adrián Vallés, Adam Carroll i Marko Asmer. Początkowo kontrakt z zespołem podpisał Andy Soucek, ale został zastąpiony przez Rodrígueza krótko przed rozpoczęciem sezonu. Soucek oddał sprawę do sądu. Na sezon 2009 do zespołu dołączyli Andreas Zuber i Luiz Razia. Po szóstej rundzie sezonu Coloni wykupił zespół od Fisichelli, podpisał też nową umowę sponsorską z PartyPokerRacing.com; umowa dotyczy także ich zespołu w Formule BMW Europe^[2]. W rundzie w Belgii samochody Coloni zostały skonfiskowane, co wynikało z nakazu sądu w sprawie sporu Soucek-Coloni, jednakże zostały one później zwrócone^[3]. W sezonie 2010 kierowcami zespołu byli Alberto Valerio oraz Władimir Arabadżiew. Zapewnili oni zespołowi 10. miejsce w klasyfikacji zespołów. W sezonie 2011 zespół poprawił się o trzy oczka głównie dzięki bardzo dobrym startom Luca Filippi, który zdołał nawet zdobyć tytuł wicemistrza serii. Stefano Coletti i Fabio Onidi zostali ogłoszeni kierowcami ekipy na sezon 2012. Jednak znów jedyne zwycięstwo dla zespołu zdobył Luca Filippi, który zastąpił Colettiego na dwie rundy przed końcem już ostatniego sezonu w historii startów zespołu Coloni w GP2. Już bowiem w trakcie sezonu zespół ogłosił, że pragnie opuścić serię wraz z końcem sezonu, z czym było związane wykluczenie zespołu z punktacji.

Sezon	Samochód	Silnik	Opony	Kierowcy	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	Pkt.	Msc.
1987	Coloni FC187	Ford	G		BRA	SMR	BEL	MCO	DET	FRA	GBR	DEU	HUN	AUT	ITA	POR	ESP	MEX	JPN	AUS	0	–
				Nicola Larini											NZ		NU
1988	Coloni FC188 Coloni FC188B	Ford	G		BRA	SMR	MCO	MEX	CAN	DET	FRA	GBR	DEU	HUN	AUT	ITA	POR	ESP	JPN	AUS	0	–
				Gabriele Tarquini	NU	NU	NU	14	8	NPK	NPK	NPK	NPK	13	NU	NZ	11	NPK	NPK	NZ
1989	Coloni FC188B Coloni C3	Ford	P		BRA	SMR	MCO	MEX	USA	CAN	FRA	GBR	DEU	HUN	AUT	ITA	POR	ESP	JPN	AUS	0	–
				Roberto Moreno	NZ	NZ	NU	NZ	NZ	NU	NZ	NU	NPK	NPK	NPK	DK	NU	NPK	NPK	NPK
				Pierre-Henri Raphanel	NPK	NPK	NU	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK
				Enrico Bertaggia											NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK
1990	Coloni C3B Coloni C3C	Subaru Ford	G		USA	BRA	SMR	MCO	CND	MEX	FRA	GBR	DEU	HUN	BEL	ITA	POR	ESP	JPN	AUS	0	–
				Bertrand Gachot	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ
1991	Coloni C4	Ford	G		USA	BRA	SMR	MCO	CND	MEX	FRA	GBR	DEU	HUN	BEL	ITA	POR	ESP	JPN	AUS	0	–
				Pedro Chaves	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK	NPK
				Naoki Hattori															NPK	NPK

Sezon	Samochód	Silnik	Opony	Kierowcy	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	Pkt.	Msc.
1986	March 85B	Ford	G		GBR	ROM	PAU	BEL	ANG	MUG	MED	AUT	BIR	LEM	ESP		[4]	[4]
				Gabriele Tarquini		13	NU	8	4	NU	NU	3	13	NU	13
				Franco Forini		NZ
				Guido Daccò				NZ	14	NZ
				Nicola Larini							NU
				Alessandro Santin								17	12
				Nicola Tesini										NZ	NZ
1997	Lola T96/50	Zytek Judd	A		GBR	PAU	FIN	NUR	PER	HOC	AUT	BEL	MUG	ESP			[4]	[4]
				Markus Friesacher	NZ	NZ	NZ	NZ	17	NZ	NZ	NU	19	NZ
				Emiliano Spataro	NZ	NZ	NZ	11	13	16	12	NU	NU
				Oliver Tichy										2
1998	Lola T96/50	Zytek Judd	A		OSC	IMO	ESP	GBR	MON	PAU	AUT	HOC	HUN	BEL	PER	NUR	[4]	[4]
				Giorgio Vinella	NZ	NU	25	22	NZ	NZ	NU		21	NZ	15	22
				Thomas Biagi	4	10
				Rui Águas			17	17	7	NU		NU
				Oliver Tichy							22	9	9	18	NU	NU
1999	Lola B99/50	Zytek	A		SMR	MON	ESP	FRA	GBR	AUT	DEU	HUN	BEL	EUR			[4]	[4]
				Polo Villaamil	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	9	NZ	NU	NZ	NZ
				Norman Simon	NU	NZ	18	NZ	22	10	NZ
				Marcelo Battistuzzi								13
				Dino Morelli									10	NZ
2000	Lola B99/50	Zytek	A		SMR	GBR	ESP	EUR	MON	FRA	AUT	DEU	HUN	BEL			[4]	[4]
				Soheil Ayari	14	6	NU	NU	NU	22	NU
				Fabrice Walfisch									10	NZ
				Fabrizio Gollin	6	NZ	17	2	10	14	NZ	NU	18	NU
2001	Lola B99/50	Zytek	A		BRA	SMR	ESP	AUT	MON	EUR	FRA	GBR	DEU	HUN	BEL	ITA	[4]	[4]
				Fabrizio Gollin	6	8	17	NU	8	20	12	10	NU	NU	12	10
				Rodrigo Sperafico	13	7	22	8	9	12	15	14	8
				Marc Goossens										NU	5	7
2002	Lola B02/50	Zytek Judd	A		BRA	SMR	ESP	AUT	MON	EUR	GBR	FRA	DEU	HUN	BEL	ITA	[4]	[4]
				Enrico Toccacelo	6	12	6	6	NU	NU	8	6	NU	1	NU	NU
				Giorgio Pantano	8	3	1	4	NU	NU	4	3	1	2	1	3
2003	Lola B02/50	Zytek Judd	A		SMR	ESP	AUT	MON	EUR	FRA	GBR	DEU	HUN	ITA			[4]	[4]
				Zsolt Baumgartner	10	7	10	5	11	9	11	9	NW
				Christian Montanari										9
				Ricardo Sperafico	3	NU	1	DK	14	3	4	1	NU	3
2004	Lola B02/50	Zytek Judd	A		SMR	ESP	MON	EUR	FRA	GBR	DEU	HUN	BEL	ITA			33 30[5]	5 6
				José María López	NU	6	3	5	NU	4	6	8	3	NU
				Mathias Lauda	12	7	NU	10	NU	13	NU	NU	14	6
				Jeffrey van Hooydonk	6	NU	7	8
				Patrick Friesacher					3	5	NW	1	5	NU
				Can Artam	NU	10	NU	13	NU		10
				Chanoch Nissany							NU	NU	12

Rok	Zespół	Bolid	Kierowcy	Wyścigi	Wygrane	PP	NO	Pkt	M.K.	M.Z.
2005	Coloni Motorsport	Dallara-Mecachrome	Mathias Lauda	23	0	0	0	3	21	9
			Gianmaria Bruni	17	1	0	0	35	10
			Toni Vilander	4	0	0	0	25	9
			Ferdinando Monfardini	2	0	0	0	5	17
2006	Petrol Ofisi FMS International	Dallara-Mecachrome	Luca Filippi	18	0	0	0	7	19	5
			Giorgio Pantano	15	3	0	0	44	5
			Jason Tahincioglu	21	0	0	0	0	30
2007	Fisichella Motor Sport	Dallara-Mecachrome	Antônio Pizzonia	5	0	0	0	1	27	9
			Adam Carroll	16	2	0	1	36	7
			Jason Tahincioglu	20	0	0	0	0	33
2008	Fisichella Motor Sport International	Dallara-Mecachrome	Roldan Rodriguez	20	0	0	0	14	13	10
			Adrián Vallés	18	0	0	0	5	21
			Adam Carroll	4	0	0	0	1	25
			Marko Asmer	13	0	0	0	0	28
2009	PPR.com Scuderia Coloni	Dallara-Mecachrome	Andreas Zuber	18	0	0	0	21	13	10
			Luiz Razia	18	1	0	1	8	19
2010	Scuderia Coloni	Dallara-Mecachrome	Alberto Valerio	14	0	0	0	4	22	10
			Álvaro Parente	4	0	0	1	13	15
			James Jakes	2	0	0	0	0	31
			Władimir Arabadżiew	16	0	0	0	0	29
			Brendon Hartley	4	0	0	0	1	27
2011	Scuderia Coloni	Dallara-Mecachrome	Michael Herck	18	0	0	0	1	21	7
			Davide Rigon	2	0	0	0	0	29
			Kevin Ceccon	8	0	0	0	0	30
			Luca Filippi	8	3	0	5	54	2
2012	Scuderia Coloni	Dallara-Mecachrome	Stefano Coletti	20	0	0	1	28	13	EX
			Luca Filippi	4	1	1	0	29	15
			Fabio Onidi	24	0	0	0	13	20

Rok	Bolid	Zespół	Kierowcy	Wyścigi	Wygrane	PP	NO	Pkt	M.K.	M.Z.
2008	Fisichella Motor Sport International	Dallara-Mecachrome	Adrián Vallés	10	0	0	0	19	7	7
			Michael Herck	8	0	0	0	0	23
			Roldán Rodríguez	2	0	0	0	0	29
2008/2009	Fisichella Motor Sport International	Dallara-Mecachrome	Andreas Zuber	3	0	0	0	0	NS	12
			Rodolfo González	8	2	0	0	0	23
			Kevin Nai Chia Chen	11	0	0	0	0	36
2009/2010	Scuderia Coloni	Dallara-Mecachrome	Roldán Rodríguez	2	0	0	0	0	23	8
			Alberto Valerio	2	0	0	0	0	32
			Álvaro Parente	4	0	0	0	12	8
			Will Bratt	8	0	0	0	0	25
2011	Scuderia Coloni	Dallara-Mecachrome	Michael Herck	4	0	0	0	9	8	8
			James Jakes	2	0	0	0	0	24
			Luca Filippi	2	0	0	0	0	20

• Coloni. f1rejects.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-21)]. (ang.)

• Oficjalna strona Coloni Motorsport (ang. • wł.)