Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Codex Angelicus

Codex Angelicus
Ilustracja
Fragment kodeksu z tekstem Dz 8,38
Oznaczenie

Lap

Data powstania

IX wiek

Rodzaj

Kodeks majuskułowy

Numer

020

Zawartość

Dzieje, Listy powszechne i Listy Pawła

Język

grecki

Rozmiary

27 × 21,5 cm

Typ tekstu

tekst bizantyński

Kategoria

V

Miejsce przechowywania

Biblioteka Angelica

Codex Angelicus, oznaczany symbolami Lap albo 020 (Gregory-Aland), α 5 (von Soden) – grecki kodeks uncjalny Nowego Testamentu, paleograficznie datowany na IX wiek. Kodeks przystosowany został do czytań liturgicznych. Jest rzadko cytowany we współczesnych wydaniach greckiego Nowego Testamentu ze względu na reprezentowanie bizantyńskiej tradycji tekstualnej. Krytycy tekstu uważają go za pozbawiony wartości, natomiast cieszy się pewnym zainteresowaniem ze strony tłumaczy biblijnych.

Opis

Kodeks zawiera 189 pergaminowych kart (27 na 21,5 cm) z tekstem Dziejów Apostolskich, Listów powszechnych i Listów Pawła, z dwoma lukami (Dz 1,1-8,10 i Hbr 13,10-25)[1][2]. Tekst pisany jest w dwóch kolumnach na stronę, 26 linijek na kolumnę[3]. Występują inicjały dwóch wielkości. Małe inicjały pisane są na czarno, wielkie inicjały pisane są w kolorach[1].

Kodeks zawiera prolegomenę, teksty wykorzystywane do czytań liturgicznych są oznakowane, zawiera noty marginalne, na końcu zaś każdej z ksiąg biblijnych w subscriptio podano liczbę stychów (στιχοι) w danej księdze[1]. Na końcu każdego z Listów Pawła znajdują się adnotacje, skąd i do kogo list został wysłany. Stosowany jest Aparat Eutaliusza[4].

Tekst

Grecki tekst kodeksu przekazuje Tekst bizantyński z niewielką liczbą obcych naleciałości[5]. Hermann von Soden uznał go za standardowy tekst bizantyński (tekst K)[6]. Aland w tekście Dziejów Apostolskich nadał mu następujący profil tekstualny: 521 251/2 12 2S. Profil ten oznacza, że kodeks wspiera tekst bizantyński przeciwko „oryginalnemu” w 52 miejscach, współbrzmi zarówno z tekstem bizantyńskim jak i „oryginalnym” w 25 miejscach, wspiera tekst „oryginalny” przeciwko bizantyńskiemu w 1 miejscu. Ponadto kodeks posiada 2 sobie właściwe warianty. W Listach Pawła nadano mu następujący profil tekstualny: 1871 451/2 42 5S, a w Listach powszechnych – 811 91/2 52 3S[3]. W oparciu o ten profil tekst rękopisu został zaklasyfikowany do kategorii V[3], co oznacza, że jest nieprzydatny przy odtwarzaniu oryginalnego tekstu Nowego Testamentu[7]. Z profilu wynika, że rękopis przekazuje niewiele wariantów tekstualnych odbiegających od standardowego tekstu bizantyńskiego. Z tego powodu dla krytyków tekstu jest pozbawiony wartości, a jedyna jego wartość polega na tym, że reprezentuje wczesną formę tekstu bizantyńskiego[6].

Jest jednym z najstarszych rękopisów, który w 1 Tymoteusza 3,16 przekazuje wariant θεός ἐφανερώθη (Bóg objawiony). Wariant ten jest wspierany przez korektora e w Kodeksie Synajskim (Sinaiticuse), drugiego korektora Kodeksu Aleksandryjskiego (A2), drugiego korektora Kodeksu Efrema (C2) i korektora c Kodeksu Bezy (Dc), kodeks 018, 025, 044, minuskuł 81, 104, 181, 326, 330, 436, 451, 614, 629, 630, 1241, 1739, 1877, 1881, 1962, 1984, 1985, 2492, 2495, rękopisy reprezentujące standardowy tekst bizantyński (Byz) oraz lekcjonarze (Lect). Krytycy tekstu jako poprawny uważają wariant ὃς ἐφανερώθη (który został objawiony) wspierany przez starożytne rękopisy: Kodeks Synajski, Aleksandryjski, Efrema i część rękopisów średniowiecznych: Codex Boernerianus, minuskuł 33, 365, 442, 2127, ℓ 599[8][9].

Historia

Kardynał Passionei, dawny właściciel kodeksu

Montfaucon datował rękopis na IX wiek[10], według Scrivenera nie mógł powstać wcześniej niż w połowie IX wieku[11]. Obecnie datowany jest na wiek IX[3][5]. Nazwa kodeksu pochodzi od nazwy biblioteki w Rzymie, w której jest przechowywany: Biblioteka Angelica (No. 39)[3]. Niegdyś był własnością kardynała Passionei[1] i w związku z tym był w przeszłości określany nazwą Codex Passionei (nazwę tę stosuje Tregelles)[12][a]. Po śmierci kardynała w 1761 cała jego kolekcja rękopisów została przekazana dla zakonu augustianów w Rzymie[11][13].

Kodeks był badany przez Bernarda Montfaucona, który sporządził pierwszy jego opis[10]. Giuseppe Bianchini kolacjonował jego tekst w wybranych partiach[14]. Birch skolacjonował jego tekst w Liście Jakuba i 1. Koryntian[15]. W 1820 Sholz kolacjonował cały jego tekst[16]. W roku 1833 kolacjonował go kardynał Fleck[12]. Ze względu na niedoskonałość pracy poprzedników Tischendorf (w 1843) i Tregelles (1845) skolacjonowali ponownie cały rękopis, następnie porównali wyniki swojej pracy, a wszelkie rozbieżności zostały uzgodnione poprzez ponowne wykorzystanie rękopisu. Wyniki tej pracy zostały wykorzystane na potrzeby wydań Nowego Testamentu Tischendorfa[11]. W 1896 roku Giorgio Mucchio sporządził szczegółowy opis rękopisu[4]. Ponadto Aeneas Piccolomini opisał historię całej kolekcji rękopisów przechowywanej w Bibliotece Angelica[17].

Na listę rękopisów Nowego Testamentu wciągnął go Johann Jakob Wettstein, który posłużył się publikacją Bianchiniego. Wettstein nadał mu siglum G[1]. W ten sam sposób oznaczał go Griesbach[18], Scholz i początkowo Tischendorf. W siódmym wydaniu swego Nowego Testamentu Tischendorf wprowadził na jego oznaczenie siglum L[19][1]. W 1908 Gregory nadał mu siglum 020, Hermann von Soden nadał mu siglum α 5[20][21].

Pierwsze faksymile kodeksu opublikował Montfaucon w 1708 roku[22]. Fotograficzne faksymile kodeksu opublikował William Hatch w 1939[23].

Jest cytowany w wydaniach greckiego Nowego Testamentu przygotowywanych przez Zjednoczone Towarzystwa Biblijne dla tłumaczy biblijnych (UBS3[24] i UBS4[25]). Nie jest natomiast cytowany w wydaniach Nestle-Alanda przygotowywanych dla krytyków tekstu (NA26[26] i NA27[27]).

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ Scrivener i Gregory już nie stosują tej nazwy.

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Gregory 1900 ↓, s. 102.
  2. ↑ NA26 1991 ↓, s. 691.
  3. ↑ a b c d e Aland i Aland 1995 ↓, s. 113.
  4. ↑ a b Mucchio 1896 ↓, s. 81.
  5. ↑ a b Metzger i Ehrman 2005 ↓, s. 77.
  6. ↑ a b Waltz 2007 ↓.
  7. ↑ Aland i Aland 1995 ↓, s. 117.
  8. ↑ Metzger 2001 ↓, s. 573-574.
  9. ↑ 1 Timothy 3:16 in Codex Alexandrinus at the Bible Research
  10. ↑ a b Montfaucon 1708 ↓, s. 513.
  11. ↑ a b c Scrivener 1894 ↓, s. 172.
  12. ↑ a b Tregelles 1856 ↓, s. 205.
  13. ↑ Piccolomini 1896 ↓, s. 24-25.
  14. ↑ Bianchini 1749 ↓, s. DLXIV-DLXX.
  15. ↑ Birch 1798 ↓, s. XIV.
  16. ↑ Scholz 1823 ↓.
  17. ↑ Piccolomini 1896 ↓, s. 7-32.
  18. ↑ Griesbach 1810 ↓, s. XII.
  19. ↑ Tischendorf 1859 ↓, s. CLXXIX.
  20. ↑ Gregory 1908 ↓, s. 34.
  21. ↑ Kurzgefaßte 1963 ↓, s. 342.
  22. ↑ Montfaucon 1708 ↓, s. 514.
  23. ↑ Elliott 1989 ↓, s. 48.
  24. ↑ UBS3 1983 ↓, s. XVI.
  25. ↑ UBS4 1993 ↓, s. 11*.
  26. ↑ NA26 1991 ↓, s. 50*.
  27. ↑ NA27 2001 ↓, s. 59*.

Bibliografia

Krytyczne wydania NT
Introdukcje do krytyki tekstu NT
Listy i katalogi rękopisów
  • Kurt Aland: Kurzgefaßte Liste der griechieschen Handschriften des Neuen Testaments. Wyd. 1. Berlin: Walter de Gruyter, 1963. (niem.).
  • G. Bianchini: Evangeliarium quadruplex latinae versionis antiquae seu veteris italicae. T. I. Roma: 1749, s. DLXIV-DLXX.
  • A. Birch: Variae Lectiones ad Textum Actorum Apostolorum, Epistolarum Catholicarum et Pauli. Copenhagen: 1798, s. XIV. (jako Ang. 2)
  • Caspar René Gregory: Die griechischen Handschriften des Neuen Testament. Leipzig: J. C. Hinrichs'sche Buchhandlung, 1908, s. 34. (niem.).
  • Studi italiani di filologia classica. T. 4. Firenze: 1896, s. 7-32, 81. (łac.).
  • J.M.A. Scholz: Biblisch-kritische Reise in Frankreich, der Schweiz, Italien, Palästine und im Archipel in den Jahren 1818, 1819, 1820, 1821: Nebst einer Geschichte des Textes des Neuen Testaments. Leipzig: 1823. (w Dziejach i Listach powszechnych jako G, w Listach Pawła jako I)
  • INTF: Kodeks L/020 (GA). [w:] Liste Handschriften [on-line]. Münster Institute. [dostęp 2012-01-24].
Inne opracowania
Wykaz kodeksów majuskułowych Nowego Testamentu
01-045
046-0322
Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/Codex_Angelicus