Claudio Ranieri

Claudio Ranieri (2014)
Data i miejsce urodzenia	20 października 1951 Rzym
Pozycja	obrońca
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1973–1974 Roma 6 (0) 1974–1982 Catanzaro 225 (8) 1982–1984 Catania 92 (1) 1984–1986 Palermo 40 (0) W sumie: 363 (9)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1987–1988 Pozzuoli 1988–1991 Cagliari 1991–1993 Napoli 1993–1997 Fiorentina 1997–1999 Valencia 1999–2000 Atlético Madryt 2000–2004 Chelsea 2004–2005 Valencia CF 2007 Parma 2007–2009 Juventus 2009–2011 AS Roma 2011–2012 Inter Mediolan 2012–2014 AS Monaco 2014 Grecja 2015–2017 Leicester City 2017–2018 FC Nantes 2018–2019 Fulham 2019 AS Roma 2019–2021 Sampdoria 2021–2022 Watford 2023–2024 Cagliari 2024– AS Roma
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Multimedia w Wikimedia Commons

Claudio Ranieri (ur. 20 października 1951 w Rzymie) – włoski piłkarz i trener piłkarski.

Jako zawodnik grał w stołecznej Romie, a także w FC Catanzaro, Calcio Catania i US Palermo.

Karierę trenerską rozpoczął w Campanii. Jego pierwszym poważnym sukcesem był awans do Serie A z Cagliari Calcio. Następnie przez krótki okres był trenerem SSC Napoli. W 1993 został szkoleniowcem Fiorentiny, z którą dwukrotnie zdobył Puchar Włoch. Cztery lata później przeniósł się do Hiszpanii, gdzie zdobył z Valencią Copa del Rey i awansował do Ligi Mistrzów. W 1999 roku był trenerem Atlético Madryt, ale znany z częstej zmiany szkoleniowców prezes klubu Jesús Gil po niedługim czasie go zwolnił. W tym samym sezonie zespół z Madrytu spadł z Primera División.

18 września 2000 roku został trenerem londyńskiej Chelsea, gdzie zastąpił swojego rodaka Gianlukę Vialliego. Pierwszy sezon nie należał do udanych. Zajął szóste miejsce, gwarantujące udział w Pucharze UEFA. Latem 2001 roku rozpoczął przebudowę zespołu. Pozyskał między innymi Franka Lamparda z West Hamu United, Boudewijn Zendena z Barcelony i Williama Gallasa z Olympique Marsylia. Zmiany na niewiele się zdały. Chelsea ponownie skończyła ligę na szóstym miejscu. Osłodą miał być triumf w Pucharze Anglii do którego ostatecznie nie doszło, ponieważ w finale to Arsenal okazał się silniejszy.

Kolejny sezon to dalszy spadek popularności wśród fanów Chelsea. Krytyka podziałała mobilizująco – sezon 2002/03 Chelsea zakończyła na czwartym miejscu, premiowanym udziałem w kwalifikacjach Ligi Mistrzów, pokonując w ostatniej kolejce Liverpool 2:1.

2003 rok to przełom w historii Chelsea. Klub został przejęty przez rosyjskiego multimilionera Romana Abramowicza. Ranieri wydał 120 milionów na transfery pozyskując między innymi Joe Cole’a, Juana Sebastiana Verona, Hernana Crespo, Claude Makelele, w tym Damiena Duffa za 17 milionów, ustanawiając rekord klubu. To właśnie w 2003 roku do Chelsea trafił Adrian Mutu, który 14 miesięcy później został odsunięty od składu za pozytywne testy na obecność kokainy we krwi. Wielkie zakupy przyniosły efekty w postaci najlepszego od 49 lat sezonu – 2. miejsce w lidze (z rekordem meczów bez porażki, czego nie dokonała żadna drużyna oraz klubowym rekordem punktowym, i bramkowym – najwięcej strzelonych i najmniej straconych goli), automatyczny awans do fazy grupowej Ligi Mistrzów, oraz półfinał Ligi Mistrzów.

Mimo to wielu oczekiwało większych sukcesów i narzekało na pracę Ranieriego, który w odpowiedzi tłumaczył się, że ciężko w ciągu jednego sezonu stworzyć z tak różnych piłkarzy drużynę i upierał się, że sezon zaliczyć należy do udanych. Największa fala krytyki spadła na niego po półfinałowym meczu z AS Monaco (kierowanego przez Didiera Deschampsa). W meczu wyjazdowym Chelsea przegrała 3:1, i mimo że w rewanżu prowadziła już 2:0, dała sobie wyrwać pewny awans ostatecznie remisując 2:2. Gdy w klubie pojawił się Roman Abramowicz, jego pozycja była stale zagrożona i mimo wicemistrzostwa Anglii i dotarcia do półfinału Champions League w 2004 roku został zwolniony i zastąpiony 31 maja przez José Mourinho.

Na nową posadę Ranieri nie musiał jednak długo czekać. W czerwcu 2004 roku po raz drugi został trenerem Valencii^[1], gdzie zastąpił Rafę Beníteza, który przeniósł się do Liverpoolu. Pierwszym ruchem Ranieriego było sprowadzenie zawodników z Serie A – Marco Di Vaio, Stefano Fiore, Bernardo Corradiego i Emiliano Morettiego, jednak transfery te nie umożliwiły wykonania zamierzonych celów. Po dobrym starcie, kiedy zawodnicy z Mestalla wywalczyli 14 punktów w sześciu meczach i zdobyli Superpuchar Europy pokonując FC Porto nastąpił kryzys. W październiku wygrali tylko jeden z siedmiu meczów i odpadli z Ligi Mistrzów. Krytyka spadła na Ranieriego nie tyle za nietrafione transfery, co za brak zaufania do Pablo Aimara i uparte stosowanie taktyki, której używał w Chelsea. 25 lutego 2005 roku jego przygoda w Hiszpanii dobiegła końca po tym, jak Valencia została wyeliminowana z Pucharu UEFA przez Steauę Bukareszt^[2].

Jako szkoleniowiec Claudio Ranieri zaliczył także w 2007 roku trwający pół roku epizod w klubie Parma F.C.

W latach 2007–2009 był trenerem Juventusu. W pierwszym sezonie po powrocie do Serie A jego zespół zajął 3. miejsce za Interem i Romą. W kwalifikacjach Ligi Mistrzów pokonał Artmedię Bratysława, w grupie trafił na Real Madryt, Zenit Petersburg oraz BATE Borysów. W fazie grupie Juventus dwukrotnie zremisował z BATE, a kolejne punkty 4 przyniosły mu pojedynki z Zenitem. Juventus pod jego wodzą dwa razy pokonał Real Madryt (2:1 w Turynie, 2:0 w Madrycie). Piłkarzem meczu na stadionie Santiago Bernabeu był Alessandro Del Piero, kapitan Juve, który dwukrotnie pokonał Ikera Casillasa. Został za to nagrodzony owacjami na stojąco przez wszystkich obecnych, gdy w końcówce meczu zmieniał go młody Paolo De Ceglie. W 1/8 finału trafił na swojego byłego pracodawcę – Chelsea F.C.. W pierwszym meczu, na Stamford Bridge, ekipa Ranieriego uległa zespołowi kierowanemu przez Guusa Hiddinka 0:1 po golu Didiera Drogby. Na Stadio Olimpico w Turynie Juventus szybko objął prowadzenie za sprawą gola Vincenzo Iaquinty, na chwilę przed gwizdkiem kończącym pierwszą połowę wyrównał Michael Essien. W drugiej połowie czerwoną kartkę (drugą żółtą) otrzymał filar obrony Bianconerich, Giorgio Chiellini i w tym momencie szanse na awans spadły niemal do zera. W 74. minucie meczu rzut karny wykorzystał Alessandro Del Piero, ale w 83. minucie ostatecznie zamknął wynik Didier Drogba. Po zdobyciu przez Inter Mediolan Mistrzostwa Włoch i zajęciu przez Juventus 2. miejsca w sezonie 2008/09, Ranieri został zwolniony na rzecz Ciro Ferrary^[3].

Ranieri został zwolniony z piastowanego w Juventusie stanowiska ze względu na okres niemal dwóch miesięcy bez zwycięstwa. Zainteresowanie tym szkoleniowcem wyraził zespół VfL Wolfsburg. Ostatecznie na początku września 2009 został szkoleniowcem Romy, z którą w sezonie 2009/10 zdobył wicemistrzostwo za Interem Mediolan. W lutym 2011 roku podał się do dymisji po przegranym spotkaniu z Genoą (4:3).

22 września 2011 został trenerem Interu Mediolan podpisując kontrakt do czerwca 2013 roku^[4]. 24 września w debiucie w roli trenera Interu Mediolan w Serie A wygrał z Bologną 3:1, a w Lidze Mistrzów 3:2 z CSKA Moskwa.

Dnia 26 marca 2012 roku po serii porażek został zwolniony ze stanowiska trenera Interu Mediolan.

W sezonie 2013/14 wraz ze swoim zespołem zwyciężył w Ligue 2, awansując tym samym do najwyższego poziomu rozgrywek. Po kolejnym udanym sezonie, 20 maja 2014 roku został jednak zwolniony z roli szkoleniowca AS Monaco, z którym jako beniaminek zdobył wicemistrzostwo Francji.

Od 28 lipca do 15 listopada 2014 był selekcjonerem reprezentacji Grecji. Powodem zwolnienia była słaba gra reprezentacji i kompromitująca porażka z Wyspami Owczymi 0:1^[5].

W lipcu 2015 r. Ranieri został szkoleniowcem angielskiego Leicester City grającego wtedy w Premier League. 2 maja 2016 po remisie Chelsea F.C. z Tottenhamem Hotspur (2:2) jego Leicester City zostało sensacyjnie mistrzem Anglii^[6]. W zespole Leicester City grał wtedy Marcin Wasilewski. Claudio Ranieri został zwolniony 23 lutego 2017 roku z powodu niesatysfakcjonujących wyników klubu w sezonie 2016/2017^[7]. W momencie zwolnienia, mistrz Anglii zajmował siedemnaste miejsce w lidze oraz był po pierwszym meczu 1/8 finału Ligi Mistrzów z Sevillą (przegrał w Hiszpanii 1:2).

14 listopada 2018 Ranieri został ogłoszony szkoleniowcem angielskiego klubu Fulham, występującego w rozgrywkach Premier League^[8]. 28 lutego 2019 ustąpił z tej funkcji. W 17 meczach pod wodzą włoskiego trenera zespół z Londynu wygrał trzy spotkania, w trzech zremisował i aż 11 przegrał.

8 marca 2019 po 8 latach powrócił do klubu z Rzymu, zastępując na tym stanowisku zwolnionego po odpadnięciu z Ligi Mistrzów Eusebio Di Francesco. Ranieri podpisał kontrakt ważny do 30 czerwca 2019^[9].

Cagliari Calcio

• Mistrzostwo Serie C1: 1988/89
• Puchar Serie C: 1988/89

ACF Fiorentina

• Mistrzostwo Serie B: 1993/94
• Puchar Włoch: 1995/96
• Superpuchar Włoch: 1996

Valencia CF

• Puchar Hiszpanii: 1998/99
• Puchar Intertoto: 1998
• Superpuchar Europy: 2004

AS Monaco

• Mistrzostwo Ligue 2: 2012/13

Leicester City

• Mistrzostwo Anglii: 2015/16

• Menadżer roku Premier League: 2015/16
• Menadżer roku LMA: 2016
• Trener roku FIFA: 2016
• Trener roku plebiscytu World Soccer: 2016