Chromoblastomykoza (chromoblastomycosis) – przewlekła, podskórna grzybica, powstająca wskutek wprowadzenia różnych gatunków grzybów (Fonsecaea pedrosoi, Phialophora verrucosa, Cladosporium carrionii, Fonsecaea compacta), podczas ukłucia przez ciernie lub inne części roślin.

Występuje w regionach tropikalnych i subtropikalnych (pomiędzy 30 równoleżnikami), ale około 10-20% przypadków zostało opisane w innych warunkach klimatycznych, w tym w Rumunii, Finlandii i dawnej Czechosłowacji^[1].

Choroba występuje najczęściej u ludzi pomiędzy 30 a 50 rokiem życia. Charakterystyczną cechą jest też rzadkie występowanie choroby u dzieci, pomimo narażenia na takie same środowiskowe czynniki ryzyka.

Charakteryzuje się wieloletnim przebiegiem, z wytworzeniem brodawkowatych, wrzodziejących lub pokrytych strupem zmian skórnych, które w trakcie wieloletniego przebiegu doprowadzają do powstania okrągłych, grubościennych, ciemnej barwy tworów, zlokalizowanych w zajętych tkankach (tak zwanych miedziaków).

Współczesna medycyna nie zna skutecznego sposobu leczenia tej choroby, próbuje się stosować różne leki przeciwgrzybicze, z których najkorzystniejsze działanie wydaje się wykazywać itrakonazol. Opisuje się też (głównie autorzy japońscy) korzystny wpływ ciepła, stosowanego miejscowo, na zahamowanie rozwoju grzybów.

• Interna Harrisona. Wydawnictwo Czelej. Tom II. Str.1748 ISBN 83-88063-41-3