Choroba Ménière’a
| morbus Ménière | |
| |
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 | |
|---|---|
Choroba Ménière’a (idiopatyczny wodniak błędnika; łac. morbus Ménière, ang. Ménière’s disease) – choroba (częstość wynosi około 1:2000 osób), której przyczyną jest nadmierne gromadzenie się i wzrost ciśnienia endolimfy w błędniku. Objawia się układowymi zawrotami głowy, szumem usznym i postępującą utratą słuchu.
Chorobę opisał w 1861 roku Prosper Ménière (1799–1862)[1][2].
Objawy
Początek jest najczęściej nagły. W trakcie napadu pojawiają się objawy:
- zawroty głowy,
- oczopląs pochodzenia obwodowego,
- nudności, wymioty,
- szum w uchu
- uczucie pełności, rozpierania w uchu,
- objawy wegetatywne: zblednięcie skóry, zlewne poty,
- uszkodzenie słuchu.
W wyniku napadów dochodzi do odbiorczego uszkodzenia słuchu. Przytomność jest zawsze zachowana i nie występuje ból głowy, napady występują z różną częstotliwością i mogą trwać od kilku minut do paru dni[3]. Niekiedy może wystąpić tzw. status meniericus, w którym napady trwają nieprzerwanie lub z niewielkimi przerwami przez kilka godzin, a nawet dni.
Rozpoznanie
Rozpoznanie choroby ustala się na podstawie objawów z wykluczeniem innych ich przyczyn. Wykonywane są badania audiometryczne oraz badania obrazowe (tomografia komputerowa). Istotnym dla rozpoznania jest potwierdzenie głuchoty o charakterze ślimakowym.
Diagnostyka różnicowa
Chorobę Ménière’a należy różnicować z:
- zapaleniem nerwu przedsionkowego (neuronitis vestibularis),
- zapaleniem ucha wewnętrznego,
- guzem kąta mostowo-móżdżkowego,
- przetoką perylimfatyczną,
- niewydolnością tętnic kręgowych i tętnic podstawnych mózgu.
Leczenie
Leczenie jest wyłącznie objawowe. Stosuje się leki przeciw zawrotom głowy (prometazyna, tietylperazyna), środki odwadniające (hydrochlorotiazyd, acetazolamid), leki poprawiające krążenie w uchu wewnętrznym (betahistyna) oraz poprawiające krążenie krwi w mózgowiu (pentoksyfilina). Zaleca się stosowanie diety niskosodowej[4]. W ciężkich przypadkach, w których farmakoterapia nie przynosi rezultatów, wykonuje się zabieg przecięcia nerwu przedsionkowego, labiryntektomię albo podaje się transtympanalnie gentamycynę.
Przypisy
- ↑ Ménière, P. Maladies de l’oreille interne offrant des symptomes de la congestion cerebral apoplectiforme, Gaz Med de Paris, 1861; 16: 88
- ↑ Ménière’s disease w bazie Who Named It (ang.)
- ↑ Witold S. Gumułka., Wojciech Rewerski, Encyklopedia zdrowia, wyd. 6, t. II, Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, s. 1763, ISBN 83-01-11680-3.
- ↑ Carol A Foster, Optimal management of Ménière’s disease, „Therapeutics and Clinical Risk Management”, 11, 2015, s. 301–307, DOI: 10.2147/TCRM.S59023, ISSN 1176-6336, PMID: 25750534, PMCID: PMC4348125 [dostęp 2017-08-06].
