Carlos Condit

Condit w 2012
Pełne imię i nazwisko	Carlos Joseph Condit
Pseudonim	The Natural Born Kille
Data i miejsce urodzenia	26 kwietnia 1984 Albuquerque
Obywatelstwo	Stany Zjednoczone
Wzrost	185 cm
Masa ciała	77 kg
Styl walki	brazylijskie jiu-jitsu, kick-boxing
Trenowany przez	Greg Jackson Mike Winkeljohn
Debiut	2002
Kategoria wagowa	półśrednia
Klub	Jackson-Wink MMA
Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk	46
Zwycięstwa	32
Przez nokauty	15
Przez poddania	13
Przez decyzje	4
Porażki	14
Remisy	0
Nieodbyte	0
↑ Bilans walk aktualny na 24.10.2021.
Strona internetowa

Carlos Joseph Condit (ur. 26 kwietnia 1984 w Albuquerque) – amerykański zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA), mistrz World Extreme Cagefighting (WEC) oraz tymczasowy mistrz Ultimate Fighting Championship w wadze półśredniej.

Urodził się 26 kwietnia 1984 roku w Albuquerque w Nowym Meksyku i jest pochodzenia austriackiego, niemieckiego. Jego ojciec, Brian, był szefem sztabu byłego gubernatora stanu Nowy Meksyk i kandydata Demokratów na prezydenta, Billa Richardsona^[1]. Uczęszczał do Cibola High School na West Side w Albuquerque^[2]. Zaczął trenować zapasy w wieku dziewięciu lat i kontynuował to przez całą szkołę średnią. W wieku piętnastu lat zaczął trenować Gaidojutsu pod okiem Grega Jacksona^[3].

W zawodowym MMA zadebiutował 6 września 2002 roku w Meksyku wygrywając pojedynek przed czasem z Nickiem Roscorlą^[4]. Do 2005 roku walczył na lokalnych galach w Nowym Meksyku i Colorado uzyskując bilans 12 zwycięstw i tylko jednej porażki^[4]. 2 października 2005 wyjechał do Japonii by zmierzyć się z Satoru Kitaoką na gali Pancrase. Condit przegrał przez poddanie z Japończykiem^[4]. 20 stycznia 2006 wziął udział w mocno obsadzonym turnieju Rumble on the Rock na Hawajach w którym doszedł do finału ulegając w nim Jake'owi Shieldsowi na punkty^[4]. W tym samym roku ponownie został zakontraktowany przez Pancrase gdzie do końca roku stoczył dla japońskiej federacji trzy wygrane pojedynki, wszystkie przed czasem, pokonując m.in. Koji Oishiego^[4].

Legitymując się rekordem 18 zwycięstw (w tym wszystkie przed czasem) i 4 porażkami związał się z czołową organizacją w USA World Extreme Cagefighting (WEC. W debiucie który przypadł na 20 stycznia 2007 poddał Kyla Jensena^[4], a dwa miesiące później w marcu zdobył tytuł mistrzowski WEC w wadze półśredniej (do 77 kg) również poddając rywala – tym razem Johna Alessio^[5]. Tytuł bronił trzykrotnie pokonując wszystkich pretendentów przed czasem (m.in. Brocka Larsona) po czym na przełomie 2008–2009 kategoria do 77 kg została zlikwidowana w WEC, zaś zawodnicy z ważnymi kontraktami zostali przeniesieni do największej organizacji na świecie Ultimate Fighting Championship (UFC).

1 kwietnia 2009, Condit nieoczekiwanie przegrał w pierwszej walce w nowej organizacji, minimalnie ulegając Duńczykowi Martinowi Kampmannowi niejednogłośnie na punkty^[4] lecz we wrześniu wygrał w kolejnym pojedynku, pokonując Jake'a Ellenbergera^[4]. Do 2011 roku stoczył trzy wygrane pojedynki kolejno z Kanadyjczykiem Rorym MacDonaldem^[4], Brytyjczykiem Danym Hardym^[4] oraz Koreańczykiem Dong Hyun Kimem^[4] – wszystkich ciężko nokautując i otrzymując za każdym razem bonusy finansowe od organizacji^[4]. 4 lutego 2012 pokonał jednogłośnie na punkty byłego mistrza Strikeforce Nicka Diaza w pojedynku o tymczasowy mistrzostwo UFC w wadze półśredniej^[6], a pod koniec roku, 17 listopada zmierzył się w walce unifikacyjnej z mistrzem Georges’em St-Pierre’em, który wrócił po kontuzji. Condit przegrał wyraźnie walkę na punkty z Kanadyjczykiem, lecz miał okazję na zwycięstwo, gdy w 3. rundzie posłał na deski obrońcę tytułu po wysokim kopnięciu^[7].

16 marca 2013 przegrał w eliminatorze do walki o pas mistrzowski z Johnym Hendricksem na punkty^[8]. 28 sierpnia zrewanżował się Kampmannowi i znokautował go w ich drugiej walce w 4. rundzie. 15 marca 2014, przegrał przez TKO doznając kontuzji kolana w starciu z Tyronem Woodleyem^[9].

Po znokautowaniu Thiago Alvesa 30 maja 2015 otrzymał ponownie szansę walki o tytuł z ówczesnym mistrzem Robbiem Lawlerem, z którym 2 stycznia 2016 ostatecznie przegrał na punkty (niejednogłośna decyzja sędziów)^[10]. 27 sierpnia 2016 błyskawicznie uległ mistrzowi brazylijskiego jiu-jitsu Demianowi Mai, który udusił go w 1 minucie i 52 sekundzie starcia^[11].

30 grudnia 2017 wrócił do oktagonu po dłuższej przerwie gdzie zmierzył się z Neilem Mangym. Condit przegrał pojedynek jednogłośnie na punkty^[12].

Od 2003 do 2005 stoczył cztery zawodowe pojedynki w formule kick-boxing, notując bilans 3-1, w debiucie przegrał z utytułowanym Holendrem Andym Souwerem przez TKO, a w 2004 zanotował jednorazowy występ w zawodowym boksie, przegrywając z Donnelem Wade’em na punkty.

• 2006: Rumble on the Rock – 2. miejsce
• 2007–2009: mistrz WEC w wadze półśredniej
• 2012: tymczasowy mistrz UFC w wadze półśredniej

Poślubił swoją długoletnią dziewczynę, Seager Marie McCullah, w grudniu 2010 roku^[13]. Para powitała swoje pierwsze dziecko, syna, w marcu 2010 roku^[14]. Nawiązał współpracę z marką Sene z Los Angeles, aby rozpocząć współpracę ze znaną marką modową w listopadzie 2020 r^[15].

• Oficjalny rekord MMA
• Profil na UFC.com wraz z osiągnięciami MMA