CW-IV

Dane podstawowe
Państwo	Polska
Producent	Warsztaty Szybowcowe ZASPL
Konstruktor	Wacław Czerwiński
Typ	szybowiec
Konstrukcja	górnopłat o konstrukcji drewnianej
Załoga	2
Historia
Data oblotu	1930
Lata produkcji	1930
Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość	18,00 m
Długość	8,30 m
Wysokość	1,93 m
Powierzchnia nośna	26,90 m²
Masa
Własna	218 kg
Użyteczna	150 kg (75 kg)[1]
Startowa	368 kg (293 kg)
Osiągi
Prędkość minimalna	48,5 km/h (43,5 km/h)
Prędkość min. opadania	0,8 m/s (0,7 m/s)
Doskonałość maks.	20,9
Współczynnik obciążenia konstrukcji	13,7 kg/m² (10,9 kg/m²)
Dane operacyjne
Użytkownicy
Polska
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

CW-IV – polski dwumiejscowy szybowiec wyczynowy z okresu międzywojennego, pierwszy tego typu w Polsce.

W 1930 roku Wacław Czerwiński opracował konstrukcję pierwszego szybowca wyczynowego. Szybowiec otrzymał oznaczenie CW-IV. Jego prototyp został zbudowany w Warsztatach Szybowcowych Związku Awiatycznego Studentów Politechniki Lwowskiej. Całkowity koszt zbudowania prototypu wynosił 11 tys. zł^[2]. Prototyp został następnie przewieziony do Poznania, gdzie został oblatany przez Szczepana Grzeszczyka, będąc holowany przez samochód. W lipcu 1930 roku szybowiec został zaprezentowany podczas Międzynarodowej Wystawy Komunikacji i Turystyki w Poznaniu^[3].

Pod koniec października 1930 roku w ramach IV Wyprawy Szybowcowej ZASPL do Bezmiechowej przewieziono go na lądowisko w Bezmiechowie, gdzie zaczęto na nim wykonywać loty szybowe. W czasie tej wyprawy S. Grzeszczyk ustanowił na nim dwa rekordy Polski – w długotrwałości lotu szybowca jednoosobowego (2 godz. 30 min.) i szybowca dwuosobowego (1 godz. 2 min.). Na tym szybowcu uzyskano pierwsze w Polsce kategorie A pilotów szybowcowych, byli to: Bolesław Łopatniuk, Piotr Mynarski, Niedźwierski, Jerzy Dąbrowski. W czasie tej wyprawy kategorię B uzyskali również Wanda Olszewska i Kazimierz Chorzeniewski^[3].

Po zakończeniu sezonu szybowcowego w 1930 roku został przewieziony do warsztatów we Lwowie, gdzie przeszedł w 1931 roku remont oraz był pokazywany na wystawie Targi Wschodnie we Lwowie. Po czym został przewieziony na lądowisko w Bezmiechowej, gdzie wykonywano na nim loty. W 1934 roku ustanowiono na nim dwa kolejne rekordy długotrwałości lotu dla szybowca dwumiejscowego: 19 czerwca – 4 godz. 33 min., 5 października – 9 godz. 7 min. W tym też roku – 17 października – został rozbity w czasie lotu T. Mikulskiego i Marii Younga. Uszkodzenie były na tyle duże, że został on skasowany.

Szybowiec CW-IV był użytkowany w latach 1930–1934 w szkole szybowcowej w Bezmiechowej, do lotów szkoleniowych i wyczynowych, w czasie których ustanowiono rekordy Polski. Został skasowany w 1934 roku.

Dwuosobowy szybowiec wyczynowy w układzie wolnonośnego górnopłata o konstrukcji drewnianej.

Kadłub konstrukcji półskorupowej o przekroju owalnym kryty sklejką. Nos kadłuba kryty blachą aluminiową. Kabina dwumiejscowa z miejscami w układzie tandem. Pierwsze miejsce było wyposażone w przyrządy sterownicze i było przewidziane dla pilota. Bezpośrednio pod skrzydłem, w zakrytej kabinie znajdował się fotel pasażera, wejście do niego znajdowało się z lewej strony kadłuba. Miało ono także okna z boku kadłuba.

Płat o obrysie prostokątno-trapezowym, trójdzielny, dwudźwigarowy, nosek i końcówki płata kryte sklejką, w pozostałej części płótnem. Wyposażone w lotki sterowane linkowo^[3].

Stateczniki kryte sklejką a stery płótnem. Napęd sterów linkowy.

Podwozie w postaci płozy amortyzowanej trzema gumowymi wałkami^[4] i metalowej płozy ogonowej. Płoza ogonowa amortyzowana piłką tenisową. Do startu używano specjalnego wózka, który po starcie pozostawał na polu startowym.

• Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939. Warszawa: Wydawnictwo Łączności i Komunikacji, 1976, s. 382–383.

• Zbigniew Gryglicki. Szybowiec CW-IV. „Skrzydlata Polska”. 47/1956, 16 listopada 1956. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.