CD25 (z ang. cluster of differentiation 25, także IL2Rα, IDDM10, TCGFR, p55) – łańcuch alfa receptora dla interleukiny 2. Wraz z łańcuchem beta (CD122) oraz wspólnym łańcuchem sygnałowym gamma (CD132) CD25 tworzy receptor dla IL-2 o wysokim powinowactwie. Homodimer CD25 wraz z łańuchem gamma tworzy z kolei receptor dla IL-2 o niskim powinowactwie^[1].

CD25 jest białkiem kodowanym przez gen IL2RA, który u człowieka jest zlokalizowany na chromosomie 10 w lokalizacji 10p15-p14^[2]. Masa cząsteczkowa CD25 wynosi ok. 55 kDa^[1]. CD25 występuje na powierzchni dojrzewających limfocytów T i limfocytów B, nie stwierdza się jednak jego obecności na limfocytach naiwnych. CD25 ulega przejściowej ekspresji na aktywowanych limfocytach T i B, konstytutywnie natomiast występuje na limfocytach Treg^[3]. Ponadto obecność tego białka stwierdza się również na niektórych komórkach dendrytycznych, fibroblastach oraz komórkach śródbłonka^[4]. Zewnątrzkomórkowy fragment CD25 może być odcinany enzymatycznie, co powoduje powstanie rozpuszczalnej formy tego białka, sCD25^[5]. Ze względu na fakt, że CD25 wchodzi w skład receptora dla IL-2 o wysokim powinowactwie, białko to pełni zasadniczą rolę w odpowiedzi limfocytów T na IL-2, która jest głównym czynnikiem wzrostu dla tych komórek. Ekspresja CD25 jest zatem istotna dla proliferacji, dłuższego czasu życia oraz funkcji komórek T^[3].

Ze względu na istotną rolę IL-2 w biologii limfocytów T, szczególnie w kontekście chorób o podłożu zapalnym, CD25 jako receptor dla tej cytokiny stanowi potencjalny cel terapeutyczny. Przeciwciała blokujące funkcję CD25 (daklizumab i bazyliksymab) są testowane pod kątem przydatności w transplantologii i chorobach autoimmunizacyjnych^[6]. Z kolei podwyższony poziom sCD25 w płynach ustrojowych może być pomocny w diagnostyce m.in. nowotworów^[7][8][9], chorób autoimmunizacyjncyh^[10] i sepsy^[11].