Computer-Assisted Language Learning (CALL) – nauka języków wspomagana komputerem; proces poprawiania umiejętności językowych ucznia lub studenta przy użyciu komputera^[1].

• ICALL (Intelligent Computer-assisted Language Learning) dotyczy programów, które starają się dopasować informacje/komunikaty zwrotne tak, by dopasować je do indywidualnego ucznia
• TELL (Technology Enhanced Language Learning) odnosi się do każdego rodzaju technologii użytej w klasie, takiej jak wideo, magnetofon czy nawet całe laboratoria lub pracownie językowe
• WELL (Web Enhanced Language Learning) odnosi się do CALL-u, który skupia się na stronach WWW jako medium instrukcji

1. Edytor tekstowy
2. Gry (np. Hangman)
3. Literatura
4. Corpus linguistic
5. Komunikacja za pomocą komputera
6. Zasoby WWW
7. Zastosowanie innych materiałów w ramach CALL-u (np. gry - SimCity, The Sims)
8. Personal Data Assistant

Pierwszymi komputerami używanymi do nauki języków były w latach 50. komputery klasy mainframe, które były jedynie dostępne w pracowniach badawczych na kampusach uniwersyteckich. Wiązało się to z problemami organizacyjnymi, gdyż studenci sami musieli przychodzić do klasy, w której znajdowały się komputery, w celu uzyskania instrukcji. To wraz z wysokimi kosztami wczesnych maszyn znacząco ograniczało czas, który poświęcano na nauczanie i naukę. Niemniej, szukanie efektywnej i naukowej drogi nauczania języków postrzegano za warte poświęcenia czasu i pieniędzy. Równolegle prowadzone były badania na inne tematy, takie jak tłumaczenie za pomocą maszyn, które też miało istotny wpływ na CALL. Wiele z tych projektów było intensywnie prowadzone w Stanach Zjednoczonych z powodu zimnej wojny i zagrożeń wynikających z postępów technologicznych Związku Radzieckiego. Zjawisko nasiliło się po wystrzeleniu Sputnika. W wyniku tego, pierwsze programy związane z CALL były tworzone przez trzy pionierskie instytucje: Stanford University, Dartmouth College i Uniwersytet Essex, które były skupione na nauczaniu języka rosyjskiego.

Jednym z głównych elementów badań w dziedzinie CALLu było wykorzystanie technologii wideodysku (videodisc). Głównymi cechami nauki przy użyciu wideodysku są:

• większy nacisk na słuchanie niż mówienie,
• użycie wyłączne języka docelowego,
• bezstresowa atmosfera.

Kiedy komputery stały się coraz szybsze i oprogramowanie multimedialne stało się praktyczne, wczesne lata 90. ujrzały pojawienie się CD-ROMów, zawierających kompletne encyklopedie, kursy językowe z tekstem, grafiką, audio i wideo. Komercyjne produkty tego typu, które są profesjonalnie tworzone, solidne i proste w użyciu, znalazły miejsce w wielu klasach.

• Beatty, Ken. "Computer-assisted Language Learning". Teaching and Researching. London: Pearson Education Limited, 2003.
• Scott Windeatt, et al. „The Internet”. Resource Books for Teachers. Oxford: Oxford University Press, 2000.
• Smith, David Gordon. „Teaching English with Information Technology”. Modern English Publishing, 2005.
• Cheveresan, Constantin. “Notes on Teaching English via the Internet”. Revisita de Informatica Sociala. III nr 5 (2006). s. 96-98.

• Podręcznik „Autonomous Technology-Assisted Language Learning” na Wikibooks (ang.)