Budd Johnson

Imię i nazwisko	Albert J. Johnson III
Pseudonim	„Budd”
Data i miejsce urodzenia	14 grudnia 1910 Dallas
Data i miejsce śmierci	20 października 1984 Kansas City (Missouri)
Instrumenty	saksofon (tenorowy, sopranowy), klarnet
Gatunki	jazz (swing, bebop)
Zawód	muzyk
Wydawnictwo	Riverside
Zespoły
Earl Hines and His Orchestra The JPJ Quartet
Multimedia w Wikimedia Commons

Albert J. Johnson III, ps. „Budd” (ur. 14 grudnia 1910 w Dallas, zm. 20 października 1984 w Kansas City w stanie Missouri)^[1] – afroamerykański muzyk jazzowy, saksofonista, klarnecista, aranżer, kompozytor i edukator.

Jego ojciec był dyrygentem chóru, kornecistą i pierwszym nauczycielem syna gry na fortepianie^[2]. Jako nastolatek zaczął również grać na perkusji. Razem z bratem, Kegiem, występował w różnych, miejscowych zespołach. Szybko jednak założyli własną grupę – Moonlight Melody Six^[2]. Następnie dołączyli do lokalnej grupy z Amarillo – Happy Black Aces^[2].

Karierę zawodową na dobre rozpoczął w końcu lat 20. XX wieku w Kansas City^[1]. Grał już wtedy na saksofonie tenorowym. Pracował z zespołami trębacza Terence’a Holdera, pianisty Jessego Stone’a i saksofonisty George’a E. Lee. Następnie wyjechał do Chicago, gdzie w latach 1932–1933 grał w big-bandzie „Króla Jazzu” Louisa Armstronga^[2]. W Wietrznym Mieście poznał także pianistę Earla Hinesa, z którym pracował od 1932 do 1942 z kilkumiesięcznymi przerwami poświęconymi na występy w zespole Gusa Arnheima (1937) oraz dwóch różnych orkiestrach – Fletchera Hendersona i jego brata – Horace’a (1938)^[1]. Podczas pobytu w big-bandzie Hinesa zyskał uznanie jako aranżer. Stał się także także filarem sekcji instrumentów drewnianych. Był wszechstronnym saksofonistą, który łączył swing i bebop^[3]. W latach 1942−1943 wraz z kolegą z orkiestry – trębaczem i wokalistą Billym Eckstinem sprowadzał do formacji Hinesa młodych modernistów^[1].

W 1944 przeniósł się do Nowego Jorku. Pisał aranżacje dla orkiestr Woody’ego Hermana, Buddy’ego Richa, Boyda Raeburna i Billy’ego Eckstine’a^[1]. Był także aktywną postacią wczesnej ery bebopu, dokonując z saksofonistą Colemanem Hawkinsem pierwszych nagrań nowej muzyki w studiu wytwórni Apollo. Ponadto występował w klubie Onyx przy 57 West 52nd Street z współtwórcami nowego stylu – trębaczem Dizzym Gillespiem, kontrabasistą Oscarem Petifordem i perkusistą Maxem Roachem^[3]. Nakłonił Gillespiego, żeby zapisał swoje pomysły melodyczne na trąbkę i saksofon grające unisono – brzmienie to stało się charakterystyczne dla małych zespołów bebopowych.

W latach 50. prowadził własne grupy oraz jeździł w trasy koncertowe, m.in. z zespołem Benny’eego Goodmana, z którym dotarł nawet do Azji^[2]. W 1958 założył septet i nagrał płytę Blues à la Mode. Dwa lata później zrealizował dobrze przyjęty album Budd Johnson and the Four Brass Giants z udziałem czterech odmiennych stylistycznie trębaczy: Clarka Terry’ego, Harry’ „Sweetsa” Edisona, Nata Adderleya i Raya Nance’a. Natomiast w 1961 wydał jedną z najlepszych swoich płyt – Let’s Swing^[2]. Ponadto w latach 60. grał w big-bandach Counta Basiego, Quincy’ego Jonesa oraz Earla Hinesa, do którego wrócił w 1964. W latach 1969–1975 prowadził z przerwami założony przez siebie The JPJ Quartet (Budd Johnson, Bill Pemberton – kontrabas i Oliver Jackson – perkusja)^[1].

W czasie kariery bardzo często pracował jako sideman, zarówno na scenie, jak w studiu nagraniowym. W 1950 zagrał solo na saksofonie tenorowym w przeboju wokalistki Ruth Brown Teardrops from My Eyes. Utwór przez jedenaście tygodni zajmował pierwsze miejsce na rhythmandbluesowej liście przebojów tygodnika „Billboard”. Pełnił także funkcję dyrektora muzycznego w wytwórni płytowej Atlantic oraz był właścicielem firmy wydawniczej^[2].

Zajmował się także nauczaniem. W latach 70. i 80. wykładał oraz prowadził warsztaty jazzowe na uczelniach nowojorskich – Queens College i Stony Brook University^[2].

Zmarł na zawał serca. Miał 73 lata.

Był żonaty z Bernice, z którą miał syna – Alberta juniora^[3]. Jego wnuk – Albert, znany jako „Prodigy”, jest raperem i współzałożycielem zespołu Mobb Deep.

• 1958 Blues à la Mode (Felsted)
• 1960 Budd Johnson and the Four Brass Giants (Riverside)
• 1961 The Budd Johnson Quintet – Let's Swing (Swingville)
• 1963 French Cookin’ (Argo Records)
• 1964 Ya! Ya! (Argo)
• 1965 Off the Wall (Argo)
• 1974 Earl Hines–Budd Johnson – The Dirty Old Men (Black & Blue)
• 1978 In Memory of a Very Dear Friend (Dragon Records)
• 1985 Bud Johnson–Phil Woods – The Ole Dude & The Fundance Kid (Uptown Records)

Z „Cannonballem” Adderleyem

• 1965 Domination (Capitol)

Z Countem Basiem

• 1962 The Legend (Roulette Records)
• 1979 Kansas City 8 – Get Together (Pablo)

Z Ruth Brown

• 1959 Miss Rhythm (Atlantic)

Z Bennym Carterem

• 1978 Benny Carter – ’Live and Well in Japan! (Pablo)

Z Royem Eldridgem

• 1976 What It’s All About (Pablo)

Z Dukem Ellingtonem i Counten Basiem

• 1961 First Time! – The Count Meets the Duke (Columbia)

Z Gilem Evansem

• 1959 Great Jazz Standards (Pacific Jazz)
• 1961 Out of the Cool (Impulse! Records)

Z Dizzym Gillespiem

• 1956 Jazz Recital (Norgran)
• 1976 Dee Gee Days – The Savoy Sessions (Savoy)
• 1995 The Complete RCA Victor Recordings (Bluebird)

Z Colemanem Hawkinsem

• 1992 Rainbow Mist (Delmark) – kompilacja nagrań Apollo Records

Z Earlem Hinesem

• 1975 The Father Jumps – Earl Hines And His Orchestra (Bluebird) – 2 LP

Z Ettą Jones

• 1962 Lonely and Blue (Prestige)

Z Quincym Jonesem

• 1959
  • The Birth of a Band! (Mercury)
  • The Great Wide World of Quincy Jones (Mercury)
• 1961 I Dig Dancers (Mercury)
• 1965 Quincy Plays for Pussycats (Mercury)

Z Jimmym McGriffem

• 1966 The Big Band (Solid State)

Z Carmen McRae

• 1960 Something to Swing About (Kapp)

Z Budem Powellem

• 1948 Earl Bud Powell – Early Years of a Genius, 44–48 (Mythic Sound)

Z Jimmym Smithem

• 1965 Monster (Verve)

Z Clarkiem Terrym

• 1960 Color Changes (Candid)
• 1962 Clark Terry Plays the Jazz Version of All American (Moodsville)

Z Benem Websterem

• 1959 Ben Webster and Associates (Verve)

Zestawienie wg dat wydania płyt

• 1993 Wprowadzenie do Panteonu Sław Big-bandów i Jazzu (The Big Band and Jazz Hall of Fame) – pośmiertnie

• Budd Johnson, allmusic.com
• Budd Johnson, AllAboutJazz

• Budd Johnson – dyskografia, Discogs