Bruno Sammartino
 Bruno Sammartino pozujący z mistrzostwem WWWF World Heavyweight Championship | |
| Imię i nazwisko |
Bruno Sammartino |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Przyczyna śmierci | |
| Współmałżonek |
Carol z d. Teyssier |
| Dzieci |
David Sammartino (syn) |
| Kariera profesjonalnego wrestlera | |
| Pseudonimy ringowe |
Bruno Sammartino |
| Wzrost |
178 cm[1] |
| Masa ciała |
120 kg[1] |
| Zapowiadany z | |
| Debiut |
1959 |
| Emerytura |
29 sierpnia 1987 |
| Strona internetowa | |
Bruno Sammartino (ur. 6 października 1935 w Pizzoferrato, zm. 18 kwietnia 2018 w Pittsburgh) – włoski wrestler znany głównie z występów w organizacji World Wide Wrestling Federation. Posiadał główne mistrzostwo tej organizacji najdłużej w historii, w latach 1963-1971 i 1973-1977.
Wczesne życie
Urodził się 6 października 1935 w miejscowości Pizzoferrato w regionie Abruzja we Włoszech[3]. Jego brat i siostra umarli kiedy był dzieckiem.
W czasie II wojny światowej wojska III Rzeszy Niemieckiej okupowały miasto, w którym mieszkał, więc ukrywał się w miejscowości Rocca San Felice[2]. W wieku 15 lat[3] przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych i zamieszkał u ojca w Pittsburgh w stanie Pensylwania. Tam zaczął ćwiczyć siłę i kondycję fizyczną w stowarzyszeniu Young Men’s Hebrew Association[2].
Kariera wrestlerska
Trenował wrestlerów: Johnny’ego Valianta, Larry’ego Zbyszko i Sylvano Sousę[1].
Capitol Wrestling Corporation (1959–1963)
Po tym jak w 1959 pobił rekord w wyciskaniu na ławce 565 funtów (256 kilogramów) skontaktował się z nim promotor wrestlingu Vincent James McMahon. Wkrótce Bruno Sammartino debiutował w organizacji Capitol Wrestling Corporation[2].
World Wide Wrestling Federation (1963–1979)
W 1963 Capitol Wrestling Corporation wypowiedziało na kilka lat członkostwo lidze NWA i zmieniło nazwę na World Wide Wrestling Federation (WWWF)[4][5].
17 maja 1963 Bruno Sammartino pokonał Buddy'ego Rogersa w 48 sekund i odebrał mu główne mistrzostwo WWWF, zostając drugim w historii mistrzem WWWF Heavyweight. Zdobyty pas posiadał prawie osiem lat, co jest najdłuższym panowaniem mistrzowskim w historii tytułu. O WWWF Heavyweight Championship rywalizowali z nim między innymi Killer Kowalski, Gorilla Monsoon i George “The Animal” Steele. W 1968 uczestniczył w głównej walce pierwszej gali wrestlingu na hali sportowo-widowiskowej Madison Square Garden, osiem dni od jej otwarcia[2].
18 stycznia 1971 przegrał mistrzostwo w walce przeciwko Ivanowi Koloffowi. 10 grudnia 1973 odzyskał tytuł pokonując ówczesnego posiadacza, Stana Stasiaka[3]. Tym samym został pierwszym zawodnikiem, który zdobył WWWF Heavyweight Championship więcej, niż raz[2]. 1 maja 1977 stracił tytuł przegrywając walkę przeciwko Superstarowi Billy'emu Grahamowi[3].
World Wrestling Federation (1979–1987)
W 1979 firma World Wide Wrestling Federation została przemianowana na World Wrestling Federation (WWF)[6].
Sammartino był komentatorem w programach telewizyjnych WWF Championship Wrestling i WWF Superstars of Wrestling[1].
9 sierpnia 1980 pokonał swojego dawnego protegowanego, Larrego Zbyszko, w stalowej klatce na stadionie Shea Stadium w Nowym Jorku. Walkę oglądało ponad 35 tysięcy widzów na trybunach. W 1981 ogłosił przejście na emeryturę i zaczął odgrywać rolę dziennikarza, często partnerując Vince'owi McMahonowi. Wkrótce jednak wrócił do walk, tworząc tag team ze swoim synem, Davidem Sammartino. W latach 80. XX wieku rywalizował z “Rowdy” Roddym Piperem, “Macho Manem” Randym Savage'em i The Honky Tonk Manem[2].
7 kwietnia 1986 wziął udział w swojej pierwszej i jedynej gali z serii WrestleMania, we WrestleManii 2 – walczył w wygranej przez André the Gianta bitwie typu Battle Royal z udziałem dwudziestu zawodników[7].
29 sierpnia 1987 wziął udział w swojej ostatniej walce. Był to Tag Team match. On i Hulk Hogan pokonali King Konga Bundy'ego i One Man Ganga[3]. WWF uznaje ten pojedynek za przekazanie pochodni Hoganowi przez Sammartino[2].
Po zakończeniu kariery zawodnika
W latach 1990-1991 był komentatorem w organizacji wrestlingu Universal Wrestling Federation Herba Abramsa. 25 października 1992 wystąpił gościnnie w roli komentatora na gali World Championship Wrestling, Halloween Havoc[1].
W 2004 i w 2005 zaproponowano mu dołączenie do WWE Hall of Fame, ale odmówił.
Pojawiał się na konwentach WrestleReunion. Na jednym z nich, 27 sierpnia 2005, Diamond Dallas Page walczył w ringu z Larrym Zbyszko o spędzenie pięciu minut z Bruno Sammartino. Page znokautował Zbyszka, a potem położył go na sobie aby zostać przypiętym i przegrać. Page i Sammartino chcieli żeby Zbyszko wygrał, aby Sammartino mógł się do niego zbliżyć i go udusić.
16 września 2006 i 30 marca 2007 wystąpił gościnnie w Ring of Honor w celu promocji organizacji[3].
6 kwietnia 2013 został dołączony do WWE Hall of Fame. Jego wprowadzającym był Arnold Schwarzenegger[8].
3 kwietnia 2014 wystąpił na konwencie WrestleMania Axxess, gdzie Triple H odsłonił posąg z brązu przedstawiający Bruno Sammartino[9].
28 marca 2015 wprowadził do WWE Hall of Fame Larrego Zbyszko[10].
Życie prywatne
Rodzina
Sammartino poślubił Carol Teyssier w 1959 i miał z nią trzech synów: Davida i bliźnięta Daniela oraz Darryla. Jego syn, David Sammartino, też został wrestlerem i przez krótki czas tworzył z ojcem tag team[11].
Problemy zdrowotne
Od 12 roku życia miał problemy z sercem, które uszkodził sobie gdy miał gorączkę reumatyczną. Na kilka lat przed śmiercią dowiedział się, że jedna z jego zastawek serca nie funkcjonuje prawidłowo. W swoich ostatnich latach życia cierpiał też na choroby nóg[12].
Śmierć
Zmarł 18 kwietnia 2018[3] z powodu choroby serca, która doprowadziła do niewydolności wielonarządowej[12]. Śmierć nastąpiła w mieście Pittsburgh w Pensylwanii, gdzie został pochowany na cmentarzu Christ Our Redeemer Catholic Cemetery[13].
Inne media
Filmografia
| Film lub serial | Rola | Rok | Informacje dodatkowe |
|---|---|---|---|
| Saloonatics | Vito Farrelli | 2002 | Direct-to-video |
| Tribeca | Dostawca pizzy | 1993 | Odcinek 6 |
| Trzaskające się ciała | On sam | 1986 | |
| Źródło: Cagematch.net[1] | |||
Gry komputerowe
Jego postać pojawiła się w czterech grach. Były to kolejno: Giant Gram 2000: All Japan Pro Wrestling 3 (DC, 2000), Legends Of Wrestling II (GC, Xbox, PS2, 2002), Showdown: Legends of Wrestling (Xbox, PS2, 2004) i WWE 2K14 (Xbox360, PS3, 2013)[1].
Mistrzostwa i osiągnięcia
- Maple Leaf Wrestling
- NWA International Tag Team Championship (wersja Toronto) (1 raz) – z Whipperem Billym Watsonem
- NWA Toronto United States Heavyweight Championship (1 raz)
- World Wrestling Association
- WWA World Tag Team Championship (1 raz) – z Dickiem the Bruiserem
- World Wide Wrestling Federation
- WWWF Heavyweight Championship (2 razy)
- WWWF International Tag Team Championship (2 razy) – z Dominic'iem DeNucci (1 raz) i z Battmanem (1 raz)
- WWWF United States Tag Team Championship (1 raz) – z Spirosem Arionem
- World Wrestling Entertainment
- WWE Hall of Fame (2013)
- Pro Wrestling Illustrated
- Zawodnik roku (1974)
- Najbardziej inspirujący zawodnik roku (1976)
- PWI Editor's Award (1981)
- Stanley Weston Award (1981)[1]
- Professional Wrestling Hall of Fame and Museum
- Wprowadzony w 2002[14]
- Wrestling Observer Newsletter
Bibliografia
- Kevin Sullivan: The WWE championship : a look back at the rich history of the WWE championship. Wyd. 1st Gallery books hardcover ed. New York, NY: Gallery Books, 2010. ISBN 978-1-4391-9244-3. OCLC 555641374.
- Bob Michelucci, Paul McCollough: Bruno Sammartino : an autobiography of wrestling's living legend. Pittsburgh, PA: Imagine, Inc, 1990. ISBN 0-911137-14-9. OCLC 22334548.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i Bruno Sammartino, Bruno Sammartino [online], Cagematch.net [dostęp 2018-05-06] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h Bruno Sammartino [online], WWE [dostęp 2018-05-06] (ang.).
- ↑ a b c d e f g Bruno Sammartino [online], Online World of Wrestling [dostęp 2018-05-06] [zarchiwizowane z adresu 2018-05-23] (ang.).
- ↑ Sergio Hernandez, On This Date in WWE History: Buddy Rogers becomes the first WWWF Champion [online], Cageside Seats, 29 kwietnia 2012 [dostęp 2018-03-31] (ang.).
- ↑ Buddy Rogers [online], Online World of Wrestling [dostęp 2018-03-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-04-12] (ang.).
- ↑ C.J. Bradford, WWE and World Wildlife Fund reach a settlement [online], Cageside Seats, 22 sierpnia 2012 [dostęp 2018-04-03] (ang.).
- ↑ WrestleMania II, [w:] WWE WrestleMania, Pro Wrestling History [dostęp 2018-05-06] (ang.).
- ↑ Bobby Melok, 2013 WWE Hall of Fame inductees react to epic Madison Square Garden enshrinement [online], WWE, 7 kwietnia 2013 [dostęp 2018-05-06] (ang.).
- ↑ Sean Rueter, Triple H unveils new Bruno Sammartino statue at WrestleMania Axxess [online], Cageside Seats, 3 kwietnia 2014 [dostęp 2018-05-06] (ang.).
- ↑ James Caldwell, WWE HALL OF FAME REPORT 3/28: Complete "virtual-time" coverage of 2015 Ceremony – Randy Savage inducted, Nash, Zbyszko, Schwarzenegger, Flair, Michaels, more [online], PWTorch.com, 28 marca 2015 [dostęp 2017-04-28] (ang.).
- ↑ Bruno Sammartino, Durable Champ in WWE Hall of Fame, Dies at 82, „The New York Times”, 18 kwietnia 2018, ISSN 0362-4331 [dostęp 2018-05-06] (ang.).
- ↑ a b Corey Jacobs, Cause of death revealed for Bruno Sammartino [online], Wrestling News, 26 kwietnia 2018 [dostęp 2018-05-06] (ang.).
- ↑ Bruno Sammartino (1935-2018) [online], Find A Grave [dostęp 2018-05-07] (ang.).
- ↑ Hall Of Famers [online], Professional Wrestling Hall of Fame, 30 czerwca 2017 [dostęp 2019-04-01] [zarchiwizowane z adresu 2017-06-30] (ang.).
Linki zewnętrzne
- Profil Bruno Sammartino na WWE.com
- Bruno Sammartino w bazie IMDb (ang.)
- Bruno Sammartino na Filmwebie
- Bruno Sammartino na Twitterze
- Profile Sammartino na Cagematch.net, Wrestlingdata.com, Online World of Wrestling i Internet Wrestling Database