Bolesław Studziński
 major administracji
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 sierpnia 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
oficer instrukcyjny |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
Bolesław Studziński[a] (ur. 20 sierpnia 1892 w Karczmiskach, zm. 23 kwietnia 1940 w Lublinie)[2] – major administracji (piechoty) Wojska Polskiego, współtwórca i komendant konspiracyjnej organizacji Komenda Obrońców Polski.
Życiorys
Urodził się w rodzinie wiejskiego murarza. Ukończył wieczorową szkołę handlową w Lublinie i podjął pracę jako subiekt. Działał w Drużynach Bartoszowych. Aresztowany i osadzony w lubelskim zamku. Deportowany do Butyrki w głębi Rosji. Do kraju powrócił w 1914 roku. Wstąpił do Legionów Polskich. Skierowany do pracy w POW. Działał na terenie powiatów: Garwolin, Radzyń Podlaski, Mińsk Mazowiecki. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.
W latach 1923–1926 był przydzielony z macierzystego pułku do Powiatowej Komendy Uzupełnień Mińsk Mazowiecki na stanowisko oficera instrukcyjnego[3][4]. W marcu 1926, w związku z likwidacją stanowiska oficera instrukcyjnego, został przeniesiony do baonu manewrowego w Rembertowie[5][6]. 3 maja 1926 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 roku i 76. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W lipcu 1929 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza z równoczesnym przeniesieniem do kadry oficerów piechoty. W 1937 został przeniesiony do korpusu oficerów administracji, grupa administracyjna[8]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 45. lokatą w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna[9]. W marcu 1939 pełnił służbę w Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego KOP w Warszawie na stanowisku kierownika referatu ogólnego.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 roku walczył w szeregach KOP dowodzonego przez generała brygady Wilhelma Orlik-Rückemanna, który po zakończeniu kampanii wrześniowej nakazał zorganizowanie formacji konspiracyjnej. Bolesław Studziński założył i został pierwszym dowódcą organizacji Komenda Obrońców Polski (KOP). W 1940 po rozpracowaniu przez Niemców organizacji KOP, został aresztowany[10], zmarł tego samego roku.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari[11]
- Krzyż Niepodległości z Mieczami (9 listopada 1931)[12]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie: „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”)[11]
- Srebrny Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 18 marca 1932[13], 1937 „za zasługi na polu pracy w przysposobieniu wojskowym i wychowaniu fizycznym”[8])
Uwagi
Przypisy
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 269.
- ↑ Zygmunt Mańkowski, Między Wisłą a Bugiem 1939-1944 Studium o polityce okupanta i postawach społeczeństwa, Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1978, s. 152, ISBN 978-83-222-0179-4.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 188, 430, 1472.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 177, 374, 1341.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 marca 1926 roku. Dodatek „Obsada personalna przysposobienia wojskowego”, s. 5.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 107, 215.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 128.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1937 roku, s. 46.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 428.
- ↑ Teofila Zakrzewska: Relacja świadka. 1998. [dostęp 2019-03-06]. (pol.).
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 58.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 87 „za zasługi na polu wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Zygmunt Mańkowski, Między Wisłą a Bugiem 1939–1944, Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1978.
- Bogdan Chrzanowski, Andrzej Gąsiorowski, Krzysztof Steyer, Polska podziemna na Pomorzu w latach 1939–1945, Gdańsk: Polnord-Wydawnictwo „Oskar”, 2005.
- Zygmunt Mańkowski, Wojna i okupacja, [w:] H. Zins [red.], Historia Lublina w zarysie. 1317–1968, Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1967.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.