Bolesław Marzec
| |
 kapitan piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 maja 1897 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| |
| Odznaczenia | |
      
| |
Bolesław Marzec (ur. 15 maja 1897 w Lublinie, zm. ?) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 15 maja 1897 w Lublinie, ówczesnej stolicy guberni lubelskiej, w rodzinie Jana i Marii z Kiełczewskich[1]. Ukończył szkołę powszechną w rodzinnym mieście i cztery klasy szkoły handlowej[1].
15 sierpnia 1915 wstąpił do Legionów Polskich[1]. Walczył w szeregach 1. kompanii VI batalionu 7 pułku piechoty[1]. W kwietniu 1917 był odnotowany w 4. kompanii 1 pułku piechoty i przedstawiony we wniosku o odznaczenie austriackim Krzyżem Wojskowym Karola[2]. 18 lipca 1917, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie, a później w Łomży[1]. 11 lipca 1918, po zwolnieniu z internowania, na polecenie przełożonych, wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej i został przydzielony do 1 pułku piechoty, późniejszego 7 pułku piechoty Legionów[1].
W szeregach tego oddziału walczył na wojnie z bolszewikami. Wyróżnił się 26 sierpnia 1920 w czasie wypadu na stację kolejową Żabinka. W Łąkach, po przeprowadzonym wypadzie, został odznaczony przez dowódcę 3 Dywizji Legionów generała podporucznika Leona Berbeckiego Orderem Virtuti Militari[3].
28 sierpnia 1920 ówczesny dowódca II batalionu 7 pp Leg., kapitan Jan Niemiec we wniosku na odznaczenie Orderem Virtuti Militari napisał: „w bitwie pod Żabinką dnia 26 sierpnia 1920 jako dowódca plutonu sierżant sztabowy Marzec Bolesław pierwszy, atakiem na bagnety rzuca się i zdobywa miasteczko. Zdezorientowany nieprzyjaciel ucieka w popłochu pozostawiając znaczną ilość materiału wojennego. Sierżant sztabowy Marzec zdobywa kwaterę dowódcy 57 Dywizji Strzelców i kładzie na miejscu trupem szefa sztabu tejże dywizji. Za czy ten wspaniały, pełen poświęcenia, męstwa i odwagi zasługuje w zupełności na odznaczenie go orderem «Virtuti Militari»”[1][3].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w macierzystym pułku w Chełmie[4][5][6][7][8][9]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 132. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. 12 lutego 1923 prezydent RP awansował go z dniem 1 stycznia 1923 na porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1920 i 28. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. W tym samym roku, w Chełmie, jako ekstern zdał egzamin z zakresu sześciu klas gimnazjum[1]. 2 kwietnia 1929 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1929 stopień kapitana w korpusie oficerów piechoty i 26. lokatą[12]. W marcu 1939 dowodził 1. kompanią pułku[13].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 jako oficer Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie dostał się do niewoli niemieckiej i został osadzony w Oflagu VII A Murnau[14].
Według innych źródeł poległ 10 września 1939 lub zmarł w październiku tego roku w Tomaszowie Lubelskim jako dowódca 1 kompanii 7 pp Leg. i został pochowany na tamtejszym cmentarzu przy ul. Lwowskiej[a].
Był żonaty, bezdzietny (stan na 26 marca 1934)[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 84[1][19]
- Krzyż Niepodległości – 13 kwietnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[20][21]
- Krzyż Walecznych[1][22]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1933 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”[23][24]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- łotewski Medal Pamiątkowy 1918-1928 – 6 sierpnia 1929[25][1]
Uwagi
- ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką” na podstawie: Tadeusz Kryska-Karski, „Straty korpusu oficerskiego 1939-1945”, Londyn 1996 i „Księga pochowanych żołnierzy polskich poległych w II wojnie światowej. Żołnierze września”[14]. Ludwik Głowacki w pracy „Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939” podał zarówno informację o śmierci kapitana Marca w październiku 1939, w szpitalu, w następstwie odniesionych ran[15], a także informację, że 1 kompanią 7 pp Leg. dowodził por. Tadeusz Makowski[16]. Por. piech. Tadeusz Ludwik Makowski (ur. 20 kwietnia 1906) w marcu 1939 pełnił służbę w 41 pułku piechoty na stanowisku dowódcy plutonu 6. kompanii[17]. Wymieniony oficer przeżył II wojną światową, a po jej zakończeniu został zarejestrowany w jednej z rejonowych komend uzupełnień[18].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Bolesław Marzec. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.69-6095 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-06-11].
- ↑ Marzec Bolesław. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2024-06-27].
- ↑ a b Markiewicz 1928 ↓, s. 21.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 143, 447.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 138, 389.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 23, 243.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 70, 537.
- ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 70.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 68.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 124.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 15 lutego 1923, s. 90.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929, s. 107.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 555.
- ↑ a b Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2024-06-26].
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 423.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 303.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 76, 597.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-06-26].
- ↑ Markiewicz 1928 ↓, s. 37.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 367.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 36.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 279.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 listopada 1933, s. 293.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 241.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933. Warszawa: Przegląd Piechoty, 1933.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Departament Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1935.
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Ferdynand Markiewicz: Zarys historji wojennej 7-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.