Bolesław Jaźwiński
| |
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 listopada 1882 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
21 Pułk Piechoty |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy |
wojna rosyjsko-japońska |
| Odznaczenia | |
        
| |
Bolesław Jaźwiński (ur. 18 listopada?/30 listopada 1882 w folwarku Buczemel na Grodzieńszczyźnie, zm. 21 kwietnia 1935 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 30 listopada 1882 w majątku Buczemel[1], w ziemi grodzieńskiej, pochodził ze staroszlacheckiej rodziny herbu Pomian. Wykształcenie ogólne odebrał w domu, a gimnazjum ukończył w Brześciu Litewskim.
W 1900 został powołany do służby w Armii Imperium Rosyjskiego. Po roku służby wstąpił do Tyfliskiej Szkoły Wojskowej i Mikołajewskiej Inżynieryjnej Akademii, którą ukończył w 1904. Zawodowy oficer rosyjskich saperów. Uczestnik wojny rosyjsko-japońskiej 1904–1905, w której wyróżnił się odwagą i bohaterstwem. W latach 1906–1908 dowódca kompanii oddziału ekspedycyjnego na Kretę. W latach 1911–1913 był słuchaczem Wojskowej Akademii Inżynieryjnej w Petersburgu. W czasie I wojny światowej kierował fortyfikowaniem Grodna.
W 1917 roku był członkiem Polskiego Wojskowego Komitetu Wykonawczego[2]. W okresie od kwietnia 1917 do lutego 1918 organizator pułków inżynieryjnych w I Korpusie Polskim w Rosji, luty 1918 – marzec 1918 komendant twierdzy Bobrujsk, marzec – maj 1918 dowódca 2 Dywizji Strzeleckiej I Korpusu Polskiego na Wschodzie. W lutym 1918 na czele swego pułku wyruszył na pomoc 2 Dywizji Strzelców Polskich walczącej w Bobrujsku.
Jako podpułkownik I. byłego korpusu polskiego reskryptem Rady Regencyjnej z 31 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia[3]. Od listopada 1918 do marca 1919 dowódca 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy”, marzec – kwiecień 1919 dowódca Warszawskiego Okręgu Wojskowego Nr I. 15 maja 1919 został mianowany dowódcą XVI Brygady Piechoty. W sierpniu tego roku został dowódcą Grupy Operacyjnej „Wschód”. 23 stycznia 1920 został zwolniony ze stanowiska w XI Brygadzie Piechoty i mianowany szefem Instytutu Wojskowo-Geograficznego w Warszawie[4]. W czasie wojny z bolszewikami w okresie lipiec – październik 1920 dowódca 11 Dywizji Piechoty i odcinka obrony Warszawy. W okresie od października 1920 do maja 1926 szef Wojskowego Instytutu Geograficznego.
Był członkiem Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego, a po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zasiadł w składzie Komisji Orzekającej Odznaki Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego.
W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie rządowej. Po przewrocie spotkała go zemsta ze strony marszałka Piłsudskiego. Aresztowany i więziony bez sądu, a nawet postawienia zarzutów, w Warszawie i Wilnie. Załamał się i nie odzyskał równowagi psychicznej do końca swoich dni. Ciężko chorował, był sparaliżowany. Po zwolnieniu został przeniesiony do dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych. Z dniem 30 listopada 1928 został przeniesiony w stan spoczynku[5]. Osiadł i zmarł w Warszawie w 1935.
Żonaty z Jadwigą Julią z Fiszerów Makomaską.
Awanse
- sierżant kompanii – 1903
- podporucznik – 1904
- podpułkownik – 1917
- pułkownik – 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1. lokatą w korpusie oficerów geografów, Dekretem L 2919 z 30 kwietnia 1921 zostaje zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920[6].
- generał brygady – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 23. lokatą w korpusie generałów.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922, L 5260)[7]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)[8]
- Krzyż Walecznych – pięciokrotnie (po raz 1, 2, 3 i 4 w 1921[9]; po raz 1 w 1922[10])
- Order Świętej Anny III i IV klasy (Imperium Rosyjskie)
- Order Świętego Stanisława (Rosja) III klasy (Imperium Rosyjskie)
- Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie)
- Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii (Rumunia, 1923)[11]
- Oficer Legii Honorowej (Francja)[12]
- Medal międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”[12]
Przypisy
- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 58.
- ↑ Adam Miodowski, Związki Wojskowych Polaków w Rosji (1917-1918), Białystok 2004, s. 66.
- ↑ Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej, 1918, R. 2, nr 2, Warszawa 1918, s. 15.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 4 z 7 lutego 1920 roku, poz. 84.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 382.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr. 18 z 7 maja 1921 s. 897
- ↑ Dekret Naczelnika Państwa z 21 marca 1922 r. L. 11435/V.M. Adj. Gen. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 12, s. 365)
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 25.
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1936 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 35, poz. 1763)
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw wojskowych nr. 20 z 15 lipca 1922 str 500
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr. 78 z 21 grudnia 1923
- ↑ a b Rocznik oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 119, 1251. [dostęp 2015-06-11].
Bibliografia
- T. Kryska Karski, S. Żórakowski: Generałowie Polski Niepodległej, Wyd. Editions Spotkania, Warszawa 1991
- Henryk P. Kosk: Generalicja polska, tom I, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001, ISBN 83-87103-81-0
- Z. Barszczewski: Sylwetki Saperów Wyd. Bellona, Warszawa 2001
- M. Patelski: Jeńcy majowej wojny. Pobyt generałów: Tadeusza Jordan Rozwadowskiego, Juliusza Malczewskiego, Włodzimierza Zagórskiego i Bolesława Jaźwińskiego w Wojskowym Więzieniu Śledczym na Antokolu w Wilnie, [w:] Zamach stanu Józefa Piłsudskiego 1926 roku, pod red. Marka Siomy, Lublin 2007, s. 309-324
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.