Bolesław Stefan Babecki

podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	31 marca 1893 Kluszewo
Data i miejsce śmierci	22 marca 1978 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1914–1946
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	I Korpus Polski w Rosji, 13 Pułk Artylerii Lekkiej, „Pierwszy Marszałek”, Pociąg Pancerny nr 1 9 Pułk Artylerii Polowej
Stanowiska	kwatermistrz pułku dowódca dywizjonu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa obrona Warszawy (1939)
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Bolesław Stefan Babecki (ur. 31 marca 1893 w Kluszewie, zm. 22 marca 1978 w Warszawie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Pochodził z ziemiańskiej rodziny Antoniego Walentego i Józefy z Krośnickich. Uczestnik I wojny światowej. Żołnierz I Korpusu Polskiego w Rosji. W Wojsku Polskim służył od listopada 1918. W 1919 jako podporucznik artylerii przebywał na kilkumiesięcznym kursie w Oficerskiej Szkole Artylerii w Rembertowie. W czasie wojny polsko-bolszewickiej był dowódcą pociągów pancernych: „Strzelec Kresowy”, „Zagończyk” i „Pierwszy Marszałek”. Brał udział w walkach na froncie litewsko-białoruskim oraz w Małopolsce Wschodniej.

Po wojnie został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Pełnił służbę w 13 pułku artylerii polowej, a następnie był dowódcą pociągu pancernego nr 1. 31 marca 1924 został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 140. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Od 1928 służył w 9 pułku artylerii polowej na stanowisku dowódcy baterii, potem dowódcy dywizjonu. 17 grudnia 1931 awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 13. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W czerwcu 1933 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza^[1]. W 1937 był Prezesem Obwodu Powiatowego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (LOPP) w Siedlcach^[2].

Podczas kampanii wrześniowej dowodził II dywizjonem 9 pułku artylerii lekkiej. Wziął udział w obronie Warszawy. Podczas walk 21 września 1939 w rejonie Młocin został ranny. Po kapitulacji dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał m.in. w Oflagu XI B Braunschweig i Oflagu II C Woldenberg.

Po uwolnieniu wrócił do kraju i powrócił do armii. Był wykładowcą w Oficerskiej Szkole Artylerii nr 2 w Toruniu. Awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1944, dowodził 38 pułkiem artylerii lekkiej w Koźlu.

Zwolniony z wojska w 1946. Pracował m.in. w Spółdzielni Inwalidów we Wrocławiu i jako robotnik sezonowy w Nadleśnictwie Państwowym Oława.

Zmarł 22 marca 1978 w Warszawie. Pochowany na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie (kwatera E-XI-6-1-5/6)^[3].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5131 (1922)^[4]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[5]
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzysknej Niepodległości
• Odznaka „Znak Pancerny” nr 3 (19 marca 1933)^[6]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Z. Moszumański, Z. Kozak, Wojenne szkoły dla Oficerów Artylerii 1914–1921, Warszawa [2000], ISBN 83-88773-74-7.
• J. Izdebski, Dzieje 9 DP 1918–1939, Warszawa 2000.
• R. Rybka K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006, s.162, 728.