Bogoria Skotnicka
wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Wysokość |
147 m n.p.m. |
Liczba ludności (2011) | |
Strefa numeracyjna |
15 |
Kod pocztowy |
27-650[4] |
Tablice rejestracyjne |
TSA |
SIMC |
0806648[5] |
Położenie na mapie gminy Samborzec | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego | |
Położenie na mapie powiatu sandomierskiego | |
50°36′41″N 21°40′03″E/50,611389 21,667500[1] |
Bogoria Skotnicka – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie sandomierskim, w gminie Samborzec[5][6].
SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
0806654 | Bałkany | część wsi |
0806660 | Dąbrowa | część wsi |
0806677 | Dołki | część wsi |
Miejscowa ludność katolicka przynależy do Parafii św. Jana Chrzciciela w Skotnikach[7].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.
Położenie
Miejscowość Bogoria Skotnicka jest jedną z 28 wsi należących do gminy Samborzec. Położona jest nad rzeką Wisłą od południowej strony, po stronie północnej zaś znajduje się jezioro Bogoryjskie. Od zachodu sąsiaduje ze wsią Skotniki, a ze wschodu z Ostrołęką. Wieś usytuowana jest w znacznej części wzdłuż drogi powiatowej, biegnącej od Sandomierza ze wschodu na zachód, w pobliżu wału wiślanego. Pozostała część wsi znajduje się przy drodze gminnej równoległej do drogi powiatowej biegnącej w kierunku Skotnik, oraz przy drodze gminnej prowadzącej na północny wschód tzw. „Bałkany” do lasku „Ociercin” oraz jeziora Bogoryjskiego.
Historia
Nazwa Bogoria nadana była rycerskiemu rodowi Bogoriów, jako pierwszemu sławnemu rycerzowi – Mikołajowi Bogorii. Jan Długosz pisał o nim w kronikach jako o fundatorze opactwa Cystersów w Koprzywnicy w roku 1185. Kroniki mówią też o księżnej Marii, żonie Bolesława Kędzierzawego, jako wcześniejszej właścicielce tych okolic. Po objęciu Sandomierszczyzny we władanie Kazimierza II Sprawiedliwego, osadę Bogorię wraz z okolicznymi osadami od roku 1167 otrzymuje Mikołaj Bogoria. Był on promotorem kultu Św. Floriana i kierunków jego ekspansji na wschód, czyli Ruś. Comes Mikołaj Bogoria to jedyny rycerski fundator opactwa cysterskiego w księstwie sandomierskim.
Dawne części wsi – obiekty fizjograficzne
W latach 70. XX wieku przyporządkowano i opracowano spis lokalnych części integralnych dla Bogorii Skotnickiej zawarty w tabeli 1.
Tabela 1. Wykaz urzędowych nazw miejscowych i obiektów fizjograficznych[8] Nazwa wsi – miasta Nazwy części wsi
– miastaNazwy obiektów fizjograficznych
– charakter obiektuI. Gromada SAMBORZEC
- Bogoryja Skotnicka
- Bałkany
- Bogoryja Ostrołęcka
- Bogoryja Skotnicka A
- Bogoryja Skotnica B
- Bogoryja Zajezierska
- Dąbrowa
- Dołki
- Klębin
- Matnia
- Ociercin
- Podwale
- Bałkany – pole
- Błota – pole
- Dąbrowa – pole
- Dębowe – pole
- Dołki – pole
- Górki – pole
- Kępa – krzaki
- Klębin – pole
- Kopanina – pole
- Krzywda – pole
- Ociercin – drzewa, pole
- Półanki – pole
- Przyłanie – pole
- Samborzanka – dawna rzeczka
- Soszyce – pole, stawy
- Za Wałem – pastwisko
- Zawierzbie – pastwisko
Przypisy
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 14 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 7664
- ↑ Wieś Bogoria Skotnicka w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2022-02-20] , liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 74 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Miejscowości należące do parafii- na stronie Diecezji Sandomierskiej.
- ↑ Por. Leon Kaczmarek (red. nauk. zeszytu), Witold Taszycki (red. nauk. wyd.): Urzędowe Nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych. 32. Powiat sandomierski województwo kieleckie. Komisja ustalania nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych (do użytku służbowego). Z: 33. Warszawa: Urząd Rady Ministrów. Biuro do Spraw Prezydiów Rad Nadzorczych, 1970, s. 47-48.