Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: inne miejsca o tej nazwie.

Bobolice

miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Panorama centrum miasta z lotu ptaka (2021)
Herb Flaga
Państwo	Polska
Województwo	zachodniopomorskie
Powiat	koszaliński
Gmina	Bobolice
Prawa miejskie	1340
Burmistrz	Marek Golas
Powierzchnia	4,8 km²
Populacja (30.06.2023) • liczba ludności • gęstość	3 757[1] 782,70 os./km²
Strefa numeracyjna	(+48) 94
Kod pocztowy	76-020
Tablice rejestracyjne	ZKO
Położenie na mapie gminy Bobolice Bobolice
Położenie na mapie Polski Bobolice
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego Bobolice
Położenie na mapie powiatu koszalińskiego Bobolice
53°57′17″N 16°35′16″E/53,954722 16,587778
TERC (TERYT)	3209034
SIMC	0949804
Urząd miejski ul. Ratuszowa 1 76-020 Bobolice
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku
Strona internetowa
BIP

Bobolice (niem. Bublitz) – miasto w Polsce, w województwie zachodniopomorskim, w powiecie koszalińskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Bobolice. Położone na Pojezierzu Bytowskim, nad rzeką Chociel, w pobliżu jeziora Chlewo. Drugie pod względem liczby ludności miasto powiatu koszalińskiego.

Przemysł spożywczy, przetwórstwo tworzyw sztucznych i drewna.

Miasto jest położone na wzgórzach morenowych nad niewielką rzeką Chocielą, która jest dopływem Radwi^[2]. Historycznie leży na Pomorzu Zachodnim.

Według danych z 1 stycznia 2011 powierzchnia miasta wynosiła 4,77 km²^[3].

W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. koszalińskiego.

W Bobolicach zbiegają się drogi krajowe: nr 11 i nr 25 oraz trzy drogi wojewódzkie nr 171, 205 i 169.

Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 4343 mieszkańców^[4].

• Piramida wieku mieszkańców Bobolic w 2014 roku^[5][6].

Pierwsze ślady osadnictwa na tym terenie pochodzą z epoki brązu i żelaza. Osada leżała na szlaku łączącym Wielkopolskę z Kołobrzegiem, który miał wpływ na jej rozwój w średniowieczu. W 1107 Bolesław III Krzywousty zdobył ziemię bobolicką podczas kampanii pomorskiej. Pierwszy zapis o istniejącej tu osadzie pochodzi z 1262, w dniu 27 lutego 1339 biskup kamieński Fryderyk von Eickstedt odkupił za cenę 1850 grzywien w srebrze 3/4 miasta od swoich lenników tj. Wedlów, Sasnitzów i Speningów i planował przekształcenie Bobolic w twierdzę^[7]. Pozostała część Bobolic pozostawała w rękach rodów von Brusewitz i von Kameke. W 1340 osada otrzymała prawa miejskie na prawie lubeckim oraz prawo bicia własnej monety, budowy fosy miejskiej, młynów na Chocieli, a także spławu drewna do Karlina^[8]. 13 kwietnia 1350 biskup Jan von Sachsen-Lauenburg potwierdził przywileje miejskie, nadał miastu wsie Chlebowo i Trzebień oraz zwolnił je na dziesięć lat z płacenia podatków^[7]. W 1370 Bobolice zostały przekazane pod zastaw krzyżakom, w późniejszym czasie wykupił je książę słupski Bogusław VIII.

Po śmierci księcia, od 1418 Bobolice ponownie należały do biskupów kamieńskich, którzy w połowie XV wieku sprzedali je Maćkowi Massowowi. Syn Maćka popadł w kłopoty finansowe, w związku z tym podzielił miasto na trzy części, które ok. 1467 sprzedał Piotrowi von Munchow, Dubisławowi oraz rodzinie von Glasenapp. W tym samym roku biskup kamieński Ludwig von Eberstein unieważnił prawa własności i przekazał całe miasto w zastaw rodowi von Glasenapp, który w późniejszych latach w imieniu biskupstwa kamieńskiego sprawował nadzór nad pozostałymi częściami Bobolic. Zastaw obowiązywał przez trzydzieści lat i podlegał wykupowi za 750 reńskich guldenów, co nastąpiło w 1505^[9]. Miasto zostało scalone przez potomka rodu von Massow w 1551, ale od 1577 ponownie należało do biskupstwa kamieńskiego^[8]. Podupadło po pożarach w 1605 i 1631, a także po najeździe szwedzkim w 1632 i kolejnym pożarze w 1639, w 1650 stało się własnością rodu de Croy, który sprzedał je w 1684. W tym okresie po klęsce w bitwie pod Białą Górą w okolicach Bobolic osiedliło się wiele rodzin czeskich protestantów, za ich sprawą miasto zaczęło pod koniec XVII wieku dźwigać się z ruin. W XVIII pochodzący z Francji hugenoci założyli przetwórnię tytoniu, rozwinęło się wówczas tkactwo i szewstwo^[2]. W 1800 miał miejsce największy pożar miasta, po którym podczas odbudowy powstał nowy ratusz. W 1813 powstał nowy cmentarz zlokalizowany za miastem, a w 1818 murowany budynek szkoły. Od 1853 w ciągu trzech lata wybudowano szeroki, utwardzony trakt łączący miasto z Koszalinem^[10].

Od 1871 do 1945 część Niemiec. W latach 1872–1932 Bobolice były siedzibą powiatu, a następnie w wyniku reformy administracyjnej znalazły się w powiecie koszalińskim^[11]. W latach 1897 rozpoczęto, a 1898 uruchomiono kolej wąskotorową do Grzmiącej i Polanowa^[10], w 1903 do Koszalina, a w 1905 do Białogardu. W pierwszej połowie XX wieku istniała tu fabryka maszyn rolniczych, fabryka mebli, zakłady młynarskie i tartak. W 1925 Bobolice liczyły 5432 mieszkańców, w 1930 rozszerzono granice miasta, które składało się z trzech części: Ackerhof, Bublitz i Friedenshof. W 1938 podczas nocy kryształowej zniszczono synagogę, a w 1940 na jej miejscu wybudowano kino. Po 27 lutego 1945 podczas walk z wkraczającą Armią Czerwoną zabudowa miasta została zniszczona w 75%.

W 1945 Bobolice powróciły w granice Polski, jednakże wskutek znaczących zniszczeń utraciły prawa miejskie (odzyskały je w 1958)^[8].

W 1945 roku przy ul. Fabrycznej oraz przed Specjalnym Ośrodkiem Szkolno - Wychowawczym przy ul. Pocztowej żołnierze radzieccy wznieśli dwa obeliski ku czci swoich kolegów, którzy zginęli w walce z hitlerowcami^[12]. Oba pomniki zostały zlikwidowane^[13].

Po 1945 powstały w Bobolicach zakłady włókiennicze oraz reprezentujące przemysł spożywczy, odbudowano tartak, działała również stacja hodowli roślin^[2]. W 1950 rozebrano kaplicę św. Krzysztofa, a w latach 60. część zabudowy okolic placu Zwycięstwa.

W 2012 uchwalono hejnał Bobolic^[14].

Na polskiej mapie wojskowej z 1936 przy oznaczeniu miasta podano polski egzonim Bobolice^[15], w 1946 nazwa ta została zatwierdzona jako urzędowa^[16].

Zabytki chronione prawnie w Bobolicach:

• kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP wybudowany w latach 1882–1886 (ul. Kościelna 1), siedziba parafii,
• parafialna cerkiew prawosławna pod wezwaniem Wszystkich Świętych z 1902 wraz z cmentarzem przykościelnym z XVI w., wcześniej budowla była kościołem staroluterańskim (ul. Pocztowa 19),
• cmentarz ewangelicki z 2. połowy XIX w. (nieczynny),

Inne:

• dwa grodziska wyżynne, wczesnośredniowieczne podkowiaste z IX-XII w. oraz średniowieczne^[17],
• domy konstrukcji ryglowej z XVIII i XIX w^[18].

• Kościół greckokatolicki – parafia Trójcy Świętej^[19]
• Kościół rzymskokatolicki – parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny^[20]
• Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny – parafia Wszystkich Świętych^[21]

Miasto jest siedzibą gminy miejsko-wiejskiej. Mieszkańcy Bobolic wybierają do swojej rady miejskiej 7 radnych (7 z 15). Pozostałych 8 radnych wybierają mieszkańcy terenów wiejskich gminy Bobolice. Organem wykonawczym jest burmistrz. Siedzibą władz jest budynek przy ul. Ratuszowej.

Burmistrzowie Bobolic:

• Ireneusz Kozłowski
• Sylwester Sobański (SLD) (od 2002)
• Mieczysława Brzoza (od 2010)

Mieszkańcy Bobolic wybierają parlamentarzystów z okręgu wyborczego nr 40, senatora z okręgu wyborczego nr 100, a posłów do Parlamentu Europejskiego z okręgu wyborczego nr 13.

Na łąkach blisko Bobolic, tuż przy nieczynnym, przecinającym miasto nasypie kolejowym, znajduje się zbiorowisko roślinne z dominacją pełnika europejskiego, gatunku prawnie chronionego. Teren ten objęto ochroną jako rezerwat przyrody Łąki Bobolickie^[22][23].

 Z tym tematem związana jest kategoria: ‎‎Ludzie związani z Bobolicami‎.

• cmentarz żydowski w Bobolicach
• Bobolice (stacja kolejowa)
• ser bałtycki

• Historia Żydów w Bobolicach na portalu Wirtualny Sztetl
• Bobolice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 257 .
• Bublice, Bublitz, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 430 .